Een hoorspel kennen wel wel. En een podcast ook. Maar die twee krijgen in het theater een andere dimensie. Voor dat hoorspel zie je in het theater de acteurs namelijk gewoon aan een tafeltje zitten. En een podcast in het theater krijgt toch ineens weer een pakketje eisen waar de podcast zich nu juist van had vrijgevochten. Het wordt nog interessanter als je een film maakt zonder beeld. Zit je in de bioscoop naar een donker scherm te kijken, maar geniet je wel van het dolby surround geluid. Wat dan ook weer iets van de makers vereist. Geluid is ineens geen ondersteunend of eventueel overheersend element: er is alleen maar geluid. Dus moet het op en top zijn.
Ik bezocht zaterdagavond Maankalf en Nagasaki.
Maankalf is een hoorspel dat je ook op spotify kunt luisteren. Luister hier de trailer.
Maankalf is een poëtische triller van Bert Hana en verteld het verhaal van Maus die geheime boodschappen ziet in reclame folders en verdwijnt. Het is een absurdistisch verhaal, doorspekt met raadsels en geschikt voor de (amateur) rechercheurs onder ons. De hoofdrol wordt gespeeld door Gouden Kalf winnaar Thomas Höppener. Streng luisteradvies: ‘S NACHTS!
Op Spotify heet het dan een podcast. Maar als Bert Hana zijn creaties naar het theater brengt, worden de supermarkt, de folders en de flat van een vreemde meneer ineens ook verbeeld. Met je ogen dicht sta je dan zo maar in die supermarkt of in die flat. Maar met je ogen open zie je de acteurs gewoon hun tekst voorlezen, lampjes aan en uit doen en nieruwe sheets op de beamer leggen.
Dat is vooral vervreemdend omdat we maar zo weinig meer in een wereld leven waar we het beeld uitschakelen. Je kunt Maankalf op podcast luisteren, maar ik denk niet dat ik dat ga doen. Je moet ook neit de film gaan kijken als je het boek al gelezen had.
Nagasaki gaat over de bom op Nagasaki. Je wordt meegenomen naar de dag dat de bom valt en krijgt ooggetuigeverslag van iemand dat overleefde. Luister er hier zelf naar.
Schelp werd voor de eerste keer gehouden. Een soort uitprobeersel. Ik zou zeggen: hou ‘m er in. Het voegt bijzonder veel toe een avond meegenomen te worden in verhalen zonder dat je er beeld bij krijgt. Eigenlijk krijg je er dan veel meer beelden bij. Maar ieder heeft zijn eigen beelden. En daarom zit iedereen in een ander theaterstuk.
