Lebbis staat bekend om zijn politieke kritieken. Op het podium en bij Spijkers met Koppen geeft hij zijn visie op wat er met name in politiek Den Haag gebeurt (het is maar goed dat Fleur Agema inzet op AI in de zorg, want van haar eigen intelligentie moeten we het niet hebben). Maar nadat hij voor de dood is weggehaald, wilde Lebbis het op het podium vooral over hem zelf hebben. Over zijn auto-immuunziekte en de opeenstapeling van geluk in zijn behandeling waardoor hij er nog is.
Over die behandeling vertelt Lebbis uitgebreid en op een humorvolle manier. Maar ook met liefde voor de zorg en zijn verzorgenden. Hij neemt zijn publiek ook mee – als ware het zijn afscheidsrede – naar de mooiste vismomenten in zijn leven.
Maar maatschappijkritisch is hij ook. Op Wilders, Wiersema, Van der Plas. Gewoon lekker even woedend worden, daar staat hij bekend om. Zijn visie op grensoverschrijdend gedrag vond ik wel verhelderend. We sabelen links en rechts neer. Maar we komen niet toe aan nieuwe grenzen. Want we weten niet eens precies wat de daders gedaan hebben. Welke grens overschrijd je als we niet met zijn allen grenzen onder ogen zien?
(de foto hierboven is van een eerder optreden van Sibbel in het Hoftheater.)
