We hebben de Syrische hoofdstad Damascus en het presidentieel paleis binnen twee dagen bevrijd, een moment dat een droom was voor alle Syriërs. Maar nu, al drie dagen lang, proberen de rebellen met al hun kracht en inspanningen de cellen van de beruchte Saidnaya-gevangenis te bereiken, een plek die wereldwijd bekend staat als “het menselijke slachthuis”.
De beelden van marteling en brute moorden uit deze gevangenis bereikten de Verenigde Naties en vormden de basis voor de invoering van de “Caesar-wet” door de Verenigde Staten en de internationale gemeenschap.
Ondanks de bevrijding van grote delen van het land, is het nog steeds onmogelijk om de gevangenen in Saidnaya te bereiken. Deze gevangenen, die al drie dagen verstoken zijn van zuurstof, voedsel en water, bevinden zich in onbeschrijfelijke omstandigheden.
Het criminele regime heeft, voordat het vluchtte, de elektriciteit naar de cellen afgesloten en duizenden onschuldige mensen achtergelaten, waaronder kinderen en vrouwen, om langzaam te sterven.
Stel je voor dat er gevangenen zijn die al meer dan 14 jaar opgesloten zitten, zonder dat hun familie iets over hen weet, behalve dat hun harten vastzitten tussen hoop en vrees. En nu zijn alle ogen van de Syriërs gericht op Saidnaya, op een plek die alle betekenissen van onderdrukking, onrecht en misdaad samenvat.
Kun je je een misdaad voorstellen die doorgaat, zelfs nadat de misdadiger is gevallen?
Bashar al-Assad is gevlucht en heeft dit bloedige erfgoed achtergelaten, samen met deze onschuldige mensen die allemaal de dood tegemoet zien. Soms voelt het alsof ik zelf geen adem meer krijg als ik aan hun situatie denk. Wat moeten zij voelen, opgesloten tussen muren zonder enige genade?
Ik vraag jullie allemaal, vanuit welke religie, overtuiging of gedachte dan ook, om voor hen te bidden.
Bid voor hun genade als ze gestorven zijn, en voor hun genezing als ze levend naar buiten komen.
De operaties gaan op dit moment nog steeds door… en hoop blijft een licht dat we stevig vasthouden!
![]()
![]()
Video
