Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik ben altijd heel nerveus op weg naar vakantiebestemmingen. Dit jaar extra, want ik ga én alleen én ik trein naar Parijs om fietsend terug te gaan.
Die tocht Parijs – Salland koos ik in die richting omdat de wind dan meestal gunstig is, dus controleer ik weeronline al veertien dagen van tevoren of dat uit gaat komen. Kun je ver vooraf vinden, maar als het eerder kon zou ik het ook doen. Ik wist niet dat de wind zo vaak wel eens uit een andere hoek komt. En gek genoeg speelt in mijn achterhoofd ook mee dat de wind er niet eens toe doet. Ik kijk niet naar kilometers per uur, maar laat de spanning op mijn benen de snelheid bepalen. Ik heb een dikke tien fietsuren per dag tot mijn beschikking en de baane vol met wind, dus wie dut mij wat.
Spanning zit ‘m ook in de fiets die ik in een soepele reiskoffer moet meenemen, in afmetingen van maximaal 135 x 85 x 30 cm. Hoogte lukt door het zadel er af te halen en het stuur los te schroeven. Lengte lukt door de wielen te demonteren. Maar breedte lukt op drie centimeter na niet omdat ik niet een trapper wil afschroeven. Om die er weer aan te krijgen zou ik extra gereedschap mee moeten nemen en ik wil zo licht mogelijk reizen. Ik gok er maar op. Thuis oefen ik al een week van te voren hoe ik dat stuur los moet krijgen terwijl de rem- en versnellingskabels wel in tact blijven en ik maak een extra bescherming voor de derailleur. Maar een dag voor vertrek besluit ik die niet te gebruiken.
Korte broek mee, maar ook een lange?
Extra racebroek mee?
Kan ik mijn racefiets onderweg bij iedere b&b veilig binnen zetten?
Mondkapje, hoe zit dat?
Wonderwel val ik, nadat ik de fiets al vast gedemonteerd en ingepakt heb, de avond voor vertrek goed in slaap. Met nota bene de gedachte dat ik morgenvroeg nog wel even moet kijken of ik de assen, moeren en bouten voor wielen, stuur, zadel en bagagedrager allemaal wel bij me heb, of ik uberhaubt het losgedraaide zadel wel ingepakt heb. Met ‘zouden ze in Parijs langs de Champes d’Elise eigenlijk ook fietsenmakers hebben als ik er morgen rij’ schakelen mijn hersenen zich uit.
In Zwolle gaan de station-poortjes niet open met de telefoonscan van de barcode. Dus check ik in met mijn OV-kaart en aan de andere kant gelijk weer uit. Of dat zo maar kan, weet ik niet, tot Rotterdam kom ik daar ook niet achter, want ik tref geen conducteur.
Ik zeul mijn fietstas en een stuks handbagage, max 75x53x30 cm tot een gewicht dat u zelf kunt dragen, een trap af en op van spoor 14 naar 3 en hoor het advies aan de nationaal reizende mensen niet de intercity te nemen die ik moet hebben, omdat die overvol is. Als ik daar nog maar wel bij in kan met dat hele fietsgedoe en zo.
Na Breda wél een conducteur. Een heel vriendelijke Belg. Die scant de barcode zonder probleem en zegt: “zal wel lastig gewees zijn hè, bij ‘t inchecken? Want die poortkes in Holland pakken die barcode meestal nie hè. Maar in België zijn geen poortkes meneer. Goewe rèèès!” Dat ik eerste klas zit en mag zitten, blijkt ook te kloppen. Kostte voor de hele reis een tientje extra.
Straks in Brussel heb ik een uur de tijd om over te stappen in de Thalys en daar heb ik een fixed place. Opluchting. Ik weet niet hoe of jullie dat vergaat, maar ineens kreeg ik honger.
En met een rustig hoofd neem ik nog eens door hoe ik straks op Gar du Nord mijn fiets in elkaar ga zetten en aan een sightsee-rondje door Parijs begin. Niet vergeten ook dat rondje van de Tour even mee te nemen.
