21 December 2012 zou de grote verandering op aarde worden volgens de Maya-kalender. Alex Scholten van de Volkssterrenwacht in Bussloo wist toen wel beter. Nog los van of zo’n wende er sowieso inzat, is dat niet op een datum te pinnen, omdat we niet weten wanneer de Maya’s begonnen met hun jaartelling. Van onze eigen jaartelling weten we dat wel. En daarom weten we ook dat die heldere ster die de wijzen uit het Oosten naar de kribbe van Jezus bracht, eigenlijk Jupiter en Venus waren die precies achter elkaar stonden. Dat is vannacht weer zo.
Door Harrie Kiekebosch
Ik interviewde Scholten destijds omdat 2012 het jaar van de Maya’s zou worden. Op 21 december van dat jaar zou de aarde in een andere stand komen te staan. De magnetische velden veranderden daardoor. Het kwade zou in het goede veranderen. We zouden dan wel drie dagen in het duister moeten leven, waarin de boel wat opgeschud zou worden, maar daarna werd alles anders.
“Niet waar”, voorspelde Alex Scholten van de Volkssterrenwacht in Bussloo toen al, en hij legde het begrijpelijk uit, zonder de Maya-jaartelling belachelijk te maken. Want zo gek is het nog niet, hoe die Maya’s hun jaartelling bedacht hebben. Eerst even een korte uitleg van wat de Maya’s – een Indianenvolk in Midden Amerika – ooit bedacht hadden. Ze zetten een jaartelling op die gebaseerd lijkt op diverse langlopende kringlopen, zoals een cyclus van 394 jaar en 7.885 jaar. Op 21 december 2012 zou dan een volgende (13e) cyclus van 394 jaar beginnen.
Ook in de sterrenkunde bestaan langlopende cycli, zoals bijvoorbeeld de tolbeweging van de as van de aarde. De aarde draait namelijk om zijn as, maar die as staat niet loodrecht naar boven. Vergelijk het met een tol waarvan de punt op de grond staat en de bovenkant iets uit het lood draait. Bij een tol gaat dat razend snel. Bij de aarde duurt één zo’n omwenteling 26.000 jaar.
Alex Scholten over die wende of ‘preceie’: “De as wijst nu naar de Poolster. 13.000 Jaar geleden en over 13.000 jaar wijst die pool naar de ster Wega. Dat systeem bestaat, maar áls de Maya’s daar al mee rekenen, dan nog moet je bedenken dat zoiets heel langzaam gaat en nooit op één dag een omslag kan veroorzaken. Bedenk dat we momenteel op 21 maart, als de zon boven de evenaar staat, in het sterrenbeeld ‘Vissen’ zitten. 2000 Jaar geleden was dat het sterrenbeeld Ram. En over een paar honderd jaar is dat Waterman, Aquarius, waar de hippies in de jaren zestig al naar verlangden. Die verschuiving gaat heel traag.”
Jupiter en Venus
Grootste probleem met de Maya-kalender is dat we niet weten wanneer zij zijn begonnen met tellen. “Je moet natuurlijk wel hun jaar 0 weten om uit te rekenen wanneer de volgende cyclus begint, en dan ook nog op de dag nauwkeurig. Er is geen enkele aanwijzing wanneer die cyclus precies begon. Geen notitie, maar ook geen bijzondere sterrenstand, zoals vermoedelijk bij onze christelijke jaartelling wel. Zo is teruggerekend dat drie jaar voor Christus Jupiter en Venus aan de hemel zo dicht bij elkaar stonden dat ze leken samen te smelten en een fel licht aan de hemel veroorzaakt moeten hebben. In die tijd zag men zoiets als een teken, dat was voor een paar Babylonische astrologen reden op reis te gaan voor onderzoek. Jupiter staat voor de koning, Venus voor de liefde. Die Babyloniërs (nu is dat Bagdad) trokken naar Israël want dat felle licht stond in het sterrenbeeld leeuw. Leeuw is Judea (het huidige Israël). Toen ze daar, als wijzen uit het oosten, bijna een jaar later aankwamen stonden Venus en Jupiter nog dichter bij elkaar. Dat was 17 juni in het jaar 2 voor Christus, in die buurt is daarom de jaartelling begonnen.”
Dat dat later eind december werd, heeft weer te maken met de midwinterwende, de kortste dag 21 december en de heidense gewoonte grote vuren aan te steken om geesten te verdrijven. Om zieltjes te winnen nam het christendom die gewoontes over.
