Joop van der Wal: ‘Voor mij?’

“Vandaag komen er mensen op bezoek hier, misschien vindt u dat ook wel leuk…” had de ‘zuster’ gezegd. De man had niet begrijpend opgekeken van de puzzelstukjes die hij voor zich op tafel had liggen. De ochtend was al voorbij de koffie en het wilde met de puzzel niet erg vlotten. Al die stukjes leken ook zo veel op elkaar. “Komen er mensen voor mij? Wie dan?” had hij gevraagd. De zuster heette mevrouw Van D. maar dat wilde niet echt blijven hangen in het geheugen van ome Jan (in de krant zou nu staan: *de echte naam van ome Jan is bekend bij de redactie). Het geheugen van ome Jan was vroeger een zeef geweest met maar hele kleine gaatjes, een beetje te vergelijken met een kaasdoek waarop je hangop maakt van karnemelk. Als je iets wilde weten kon je dat best eerst aan ome Jan vragen, tien tegen een dat je niet verder hoefde vragen. De gaatjes in de geheugenzeef waren in de afgelopen jaren steeds groter geworden. Tegenwoordig vielen er zelfs aalbessen doorheen als die gewassen werden voor ze tot jam gekookt werden…
Op het bordje dat mevrouw Van D. op haar truitje droeg stond ‘Annie’. Annie ging nu voor ome Jan op een stoel zitten en keek hem aan: “Ome Jan, vandaag is het Alzheimer dag en vanmiddag komen er clowns op bezoek. Misschien vindt u dat ook wel leuk…” Het duurde even voordat de boodschap was ingedaald in ome Jan. “Komt er bezoek voor mij?” vroeg hij nieuwsgierig, “Wie komt er dan?” Annie stond op en zei nog dat ome Jan dat vanmiddag wel zou zien, maar dan moest hij wel wakker blijven.
Een halfuurtje later kwam Geesje het eten brengen. Ze schoof wat van de puzzelstukjes opzij om het bordje met de twee boterhammen voor ome Jan neer te zetten. “Kom je vanmiddag ook in de zaal als de clowns er zijn?” vroeg ze uitnodigend. Ome Jan keek haar verbaasd aan: “Komt er bezoek vandaag? En voor wie komen die dan? Voor mij? Zou wel mooi zijn, er komt nooit iemand voor mij…” Nu was het Geesjes beurt om verbaasd te kijken want ze wist toch zeker dat een van de zonen van ome Jan gisteren nog op bezoek was geweest…
Het bezoek van de clowns was vol vrolijkheid geweest. Telkens speelden ze vol aandacht voor maar één persoon tegelijk in de huiskamer. Jan wilde er eerst niks mee te maken hebben want ‘dat is iets voor kleine kinderen’. Toen raakte hem een muziekje dat hij vroeger ook wel eens gezongen had. Vol overgave dwaalde hij met de herder opnieuw rond over de Grote Stille Heide. Nu was het weer stil.
Toen ze de koffie van half vijf inschonk zei Annie tegen Ome Jan: “Dat was gezellig bezoek vanmiddag hè?” Wat verstoord keek hij op van de nog steeds door elkaar liggende puzzelstukjes: “Is er bezoek geweest? Kwamen die voor mij?”