“Ik weet zeker dat ik die sleutel ergens heb…” Het klonk niet bijzonder overtuigend. “Je kunt je niet herinneren wanneer je hem voor het laatst in handen had?” Intussen hadden we alle voor de hand liggende plaatsen al drie keer langsgelopen, maar de bewuste sleutel was niet opgedoken.
U kunt gerust zijn, hij is er weer. Waar hij vandaan kwam? In deze tijd van het jaar wil de temperatuur nog wel eens sterk wisselen van dag tot dag, of nacht. De kast op zolder waar de warmere jassen hangen wordt dan bezocht op zoek naar iets dat beter geschikt is bij de koelkasttemperaturen buiten.
Mooie kans trouwens om meteen iets op te ruimen naar de warme-jassen-actie. De jas die de hele zomer dienst had gedaan was voor het volgende halve jaar met pensioen gestuurd en had liggen wachten in de buurt van de wasmachine. Uit één van de zakken kwam alsnog de sleutel tevoorschijn. Net als trouwens een papieren zakdoekje dat voor een hoop meer werk had kunnen zorgen als het tijdens de wasbeurt aan flarden was gegaan.
Voor mij is een andere jas even wennen. Het gewoontegebaar naar het borstzakje dat zich rechts op de zomerjas bevindt zal misschien nog een paar dagen een vergeefse gang maken. Op de wat warmere jas zit dat namelijk links. Dat geeft een lastige maar niet erge verwarring, zoals veel hoofden ook moeten wennen aan de een-uur-verschuiving van zomer- naar wintertijd.
Ach, veel zaken vallen in de categorie ‘alles went’ (in sommige feministische kringen gevolgd door: behalve een vent).
Dat alles went is helaas ook van toepassing op de ellende die dagelijks over ons heen wordt uitgestort door radio, televisie, kranten, social media. Een week na de eerste beelden van een ramp ben ik al weer geneigd om het voor lief te nemen: ‘ja, nou weet ik het wel’.
De getallen van aantallen slachtoffers gaan steevast mijn begrip te boven. Ik raak al snel afgestompt door de beelden van bange kinderen en huilende moeders.
En ik krijg maar geen antwoord op mijn (vaak onuitgesproken) vragen waarom mensen elkaar dit in vredesnaam aandoen?
Ik vraag mij af hoe erg veranderingen nou werkelijk zijn; ik hoef alleen maar te wennen aan de andere plaats van een borstzakje waar mensen op een andere plek op de wereld moeten wennen aan een totaal ongewenste invulling van hun dagelijkse realiteit.
Het zou al schelen wanneer we met elkaar hier en nu (en overal!) kunnen afspreken dat we niets en niemand beschadigen. En dat we onszelf niet bij iedere scheet beledigd zullen voelen. Als het waar is wat iemand zegt kan ik er immers van leren.
En als het niet waar is, hoef ik mij daar niets van aan te trekken. Zo simpel kan het zijn. Ja toch?!
