Ik zit op een stoel, rechtop, ogen dicht, oren open. Alleen een zacht ruisen van een zuchtje wind voel ik, op dit uur van de dag moet ook het vliegverkeer nog op gang komen. Ik bedoel het verkeer van de vliegen die later op de dag in de warmte van de zon voldoende energie opdoen om irritant te worden. Ik probeer te luisteren, het moet toch ergens te horen zijn, maar óf het is te zacht óf het zit op een frequentie waarop ik (nog?) niet ben afgestemd. En toen kwam dit sprookje langs:
Door Joop van der Wal
Epidemie
Er was eens een land hier niet zo ver vandaan, in een tijd niet zo lang geleden, waar een ziekte uitbrak. Er werden vrij veel mensen ziek in korte tijd, en de wetenschap had al vrij vlot door wat er aan te doen was. Onderzoekers testten verschillende dingen om de ziekte draaglijk te maken. In die testfase overleden er veel mensen bij wie de gekozen remedie niet werkte. Net als bij de pest, de pokken en de mazelen begon het er op te lijken dat vaccineren een goede strategie was om de uitbraak van de ziekte een halt toe te roepen. Het lukte wonderlijk snel om een vaccin te ontwikkelen.
Oplossing
Boven op een heuvel in dat land zat een eenzame kluizenaar te kijken naar het volk aan zijn voeten, hoe het worstelde met de ziekte. Op een dag kwam er een groepje mensen naar hem toe om ook hem een helpende hand toe te steken. “Kijk wereldvreemde mede- mens”, zei een wetenschapper, “hier hebben we een vaccin dat kan voorkomen dat jij deze ziekte ook krijgt.” De kluizenaar schudde zijn hoofd, hij weigerde: “Ik word niet ziek want de kosmos laat mij op deze manier weten dat het anders moet en de kosmos zal mij komen redden.” Toen hij een paar dagen later serieus benauwd lag te wezen, kwam een dokter aan zijn deur met een emmertje zuurstof: “Hier, neem dit maar, dan gaat het ademen beter en kom je er wat makkelijker weer bovenop.” Weer weigerde de kluizenaar de aangeboden hulp met dezelfde woorden: “De kosmos komt mij redden.”
Moraal
De volgende dag vonden de mensen het dode lichaam van de kluizenaar. Zijn ziel stond wat bedremmeld aan de grens tussen aarde en kosmos. “Waar bleef je nou?” sprak hij verontwaardigd, “Ik had er vertrouwen in dat je mij zou komen redden…” De kosmos veegde de tranen van zijn wangen en zei toen: “Ik stuurde je mijn wetenschapper met een vaccin, maar je stuurde hem weg. Twee dagen later stuurde ik je mijn dokter met zuurstof. Heb je die dan ook niet herkend?”
De kluizenaar zweeg een moment en murmelde toen: “Maar dit was toch een signaal dat we het anders moesten gaan doen…?” De kosmos glimlachte meewarig: “Jazeker, dat is het ook, maar mijn mensen zijn vrij om te kiezen of ze wel wíllen veranderen. Maar je denkt toch niet dat ik mijn mensen geen middelen aanreik als ze het voor elkaar en zichzelf ondraaglijk maken?”
