Op de valreep voor vertrek voor de oceaanoversteek naar Uruguay nog even het verhaal van de restauratie van een van mijn kiezen.
Door Joop van der Wal
Wachtkamerstress
Wachten in een Spaanse tandartskliniek duurt per minuut waarschijnlijk even lang als in Nederland. Met de twee woorden Spaans die ik spreek heb ik nog steeds de indruk dat de ratelaars om mij heen daar belangrijke dingen aan het bespreken zijn. Soms gaat het zelfs gepaard met gebaren die mij meer aan boosheid of paniek doen denken, maar even later gaan ze vrolijk lachend op naar het volgende gesprek. Omdat ik er zo weinig van begrijp lijkt de wachttijd per minuut zeker dubbel zo lang, zoals nu: een uur per half uur. Ik heb er maar een extra portie geduld voor uit mijn tas gehaald. Tenslotte zat ik hier niet voor niets, er was al in de eerste week op zee een stuk van een kies afgebroken op een keihard (mislukt) zuurdesembroodje. Ik had toch wel erg graag dat er een tandarts met verstand van zaken naar de ruine van mijn ingestorte kies zou kijken. De registratie in het systeem van de kliniek (kassa) wordt door twee dames geregeld want het blijkt een procedure te zijn die ze niet iedere dag doorlopen. Serieuze blikken op een computerscherm, overleg, tieperdetiep, overleg, zoeken op het scherm, oh ja, daar moet het staan, tieperdetiep, en nu mag u gaan wachten. Het kan zijn dat er nog twee mensen voor u zijn.
De gang waar ik nu zit staat aangekondigd als wachtkamer, de stoelen keurig op sociale distantie vanwege covid. Er zijn behandelkamers en een onduidelijke hoeveelheid mensen die, al of niet met papieren in de hand, heen en weer lopen en voor mij volkomen willekeurig een deur openen en naar binnen gaan. En zeker als ze met twee zijn, zijn ze de hele tijd in gesprek.
Als ik zo het gedoe gadesla valt mij op dat het lijkt alsof er soms mensen rondlopen die daar rondlopen om het rondlopen. Een jongeman die kennelijk klaar is met werken heeft zijn valhelm voor de scooter aan de linkerarm hangen en in de rechterhand een tasje. Hij loopt langs met een blik van “ik hoor hier, dat je het even weet.” Nog geen twee minuten later loopt dezelfde knakker terug de andere kant op om vier minuten later en twee minuten later dezelfde gang nogmaals te maken. Na de vijfde keer dat hij langskwam heb ik hem niet weer gezien.
Behandeling
Aha, een aardige dame komt mij halen, een kamertje in, maar haar Spaans is mij niet duidelijk van achter een onverstaanbaar mondkapje. Het komt er op neer dat ik alvast mag gaan zitten in een tandartsstoel. Vervolgens gebeurt er niets behalve dat er een dame binnenloopt met een gebloemd kapje op haar haren. Ze pakt ergens achter mij iets vandaan en loopt weer weg, geen boe, geen ba. De deur gaat even open op een kiertje, het hoofd in de kier zegt sorry en de deur gaat weer dicht. Ik moet wat baldadigheid onderdrukken: nee, ik kan beter niet aan de knopjes zitten. Dan stapt er iemand binnen die mij in duidelijk Engels vraag wat er aan de hand is en vervolgens in mijn mond kijkt om een planning van de werkzaamheden te maken. Intussen lig ik vrij comfortabel achterover als ze met een verdovingsspuit in de weer gaat. Ik vraag of dat nodig is en zij zegt dat het echt zeer kan gaan doen. Als de spuit gezet is lig ik tien minuten naar het plafond te staren, wederom alleen gelaten in het behandelkamertje. Net als ik bijna in slaap sukkel, is ze terug en vangen de werkzaamheden aan. Ik kan niet anders zeggen dan dat deze dame haar vak verstaat. De procedure verloopt zoals ik hem eerder bij een dergelijke behandeling ook heb voelen langskomen. Als ik aan het eind vind ik dat de gerestaureerde kies nog wat ruw voelt, zit het polijstkopje op de boor al haast in mijn mond. Het gevoel aan de linkerkant van mijn kakement moet nog terugkomen, maar er staat weer een hele kies! Een elleboogstoot als bedankje en terug naar de ontvangstbalie om af te rekenen. Ook dat bedrag valt mij niet tegen. De helft van de rekening bestaat uit de registratiekosten in het systeem van de kliniek, het zij zo. Ik ben blij en tevreden met mijn “nieuwe” kies en ik kan weer gewoon op twee kanten kauwen.
Vertraging
We zijn op Tenerife aangekomen. Er is een aantal bemanningsleden en passagiers van boord vertrokken en een aantal nieuwe mensen is opgestapt. We zouden gisteren vertrekken voor de oversteek naar Uruguay, maar de airco was kapot, 2 Spaanse technici hebben ernaar gekeken en we moesten wachten op nieuwe onderdelen…Deze zijn nu gemonteerd en we beginnen aan de oversteek! De kapitein vindt het toch te heet rond de evenaar om zonder airco te vertrekken.
Onze columnist Joop van der Wal mag graag zijn licht laten schijnen over onderwerpen die ons allemaal aangaan. Vaak vanuit een verrassende invalshoek. Eerdere artikelen van zijn hand kunt u hier lezen.
