Hello, goodbye!
Op reis gaan vereist dat je loslaat wat je bindt aan de plaats waar je op dat moment bent. Na de laatste omhelzingen en kleine cadeautjes, begint de bemanning van de Europa de navelstrengen met Scheveningen los te maken. Als de laatste lijn los gaat beweegt de oude dame (ze is intussen 110!) zich weg van de kade op weg naar de havenuitgang. Europa is een zeilschip, maar de wind heeft besloten vandaag niet mee te werken. Er worden wat zeilen gehesen wat op een dwarsgetuigd schip betekent dat je ze laat zakken vanaf de ra waar ze zijn opgebonden. De motor zorgt dat we toch vooruitkomen. De koers is west, want we willen niet in het vaarwater zitten van de aanloop naar de haven van Rotterdam. Als het lunchtijd is wordt er een zeil boven het dek gespannen om voor wat schaduw te zorgen. Tegen die tijd is de Nederlandse kust al achter de horizon verdwenen. Vaarwel Holland, hallo zee!
Alle tijd
De eerste nacht op zee. Meer dan één laagje kleren was nodig om warm te blijven achter het roer of op de uitkijk. De eerste zonsopgang illustreert genadeloos hoeveel vervuiling er de atmosfeer in wordt geslingerd. ’s Nachts kon ik de sterrenhemel al niet zien tot waar hij de zee raakt. In het babyblauw en oranje van de vroege ochtend trokken er al vliegtuigen strepen van verbrande kerosine. Al vroeg in de avond waren de motoren uitgezet omdat de wind iets leek aan te trekken. De door de zeilen geproduceerde snelheid van twee knopen ging naar vier toen het ontbijt klaarstond. Als dat zo doorging zouden we een halve dag eerder bij de ingang van Het Kanaal zijn dan in de voorspelling tijdens het ‘acht-uur-praatje’ van de schipper. We zijn nu vrij dicht bij de shipping lanes. Er komen heel wat, soms enorme, schepen voorbij die véél sneller gaan dan wij. We malen er niet om, onze vracht heeft alle tijd van de wereld.
Opschieten
Verschillende mobieltjes krijgen berichten van hun provider: “U bevindt zich in het Verenigd Koninkrijk” Een paar uren later zegt een van de medepassagiers tegen mij: “Het lijkt erop dat we er ook Engels weer bij krijgen.” Een paar buien in de (niet zo verre) verte lichten regelmatig op. Omdat we regelrecht op het mogelijk slechte weer afstevenen besluit de schipper dat vrijwel alle zeilen gestreken moeten worden. Een half uur later vallen de eerste druppels regen op het dek van de Europa. Meer dan de helft van alle lijnen zitten niet meer op hun nagel (pin) en het hele dek ligt nu vol losse lijnen. Dat moet allemaal weer opgeschoten worden. Om dat karweitje aantrekkelijker te maken wordt er geroepen: “Opschieten Feestje.” Na het Feestje zijn de dekken schoon en de opschieters hebben het beslist weer warm.
Hiep hiep
Als je een reis op een zeegaand schip boekt, betekent dat onontkoombaar dat er tijdens de reis mensen jarig zijn. Stiekem smokkelen vrienden kleine cadeautjes of felicitatiekaarten mee aan boord. Als ze van beneden het dekhuis binnenkomt, is ze verrast: er hangen gekleurde vlaggetjes! Bij elke verjaardag aan boord zorgt de kombuis voor taart, vaak een heerlijke appeltaart.
Een andere keer is er iemand die ’toevallig’ onder de douche staat als de taart bijna tevoorschijn komt. Even wachten dus, maar zodra hij zijn frisgewassen hoofd om de hoek steekt wordt er gezongen: “Happy birthday toooo youuuu.” En dan deelt de kombuis flinke punten taart uit aan iedereen, desgewenst met een flinke toef slagroom.
Ik wil niet weg
“I wanna get outta this place, if it’s the last thing that I’ll ever do” (ik wil hier vandaan, al is het het laatste dat ik kan doen) schalt iets harder uit de radio dan het vorige nummer een paar minute geleden. De mensen aan de afwas zingen mee, keihard! Ik vraag me af hoe je dat doet hier weggaan terwijl Europa ploetert in de stroming van het Kanaal tussen Dover en Calais. Weggaan kan gewoon niet.
Een paar tellen voelt mijn hart zich bezwaard. Het is er niet aan gewend iets niet te kunnen, bijna alles kan altijd. Het volgende moment realiseer ik me hoe graag ik op dit schip wilde zijn. En hier ben ik, op een prachtig schip met een groep lieve mensen. Dan zakt er een diep geluksgevoel over mij: ik ben in het hier en nu, op zee, op de Europa. Ik wil hier helemaal niet vandaan!
Windschifting
Halverwege de nacht werd besloten om de shipping lanes van Het Kanaal over te steken. De koers van 270 werd verlaten en op een nieuw koers van 170 graden(één zeven nul) voeren we richting Frankrijk. We zouden mogelijk de (Britse) Kanaaleilanden krijgen te zien. Om die eilanden hebben Frankrijk en Engeland al menigmaal ruzie gemaakt en gevochten. Het idee om ergens controle over te hebben, over wat dan ook, heeft mensen vaak doen besluiten tot het voeren van een oorlog. Het gevolg? Weduwen, wezen en verwoesting. Tegenwoordig proberen mensen nog steeds om conflicten op te lossen met vechten en geweld. Nog steeds zijn verwoesting, wezen en weduwen het enige blijvende gevolg. Dan ineens is er windschifting waardoor het beter is om overstag te gaan, weg van de Franse kust. Zou het niet prachtig zijn als de problemen waar moeder Aarde voor staat tegen een zelfde soort vredige windschifting aanliepen?
Onze columnist Joop van der Wal mag graag zijn licht laten schijnen over onderwerpen die ons allemaal aangaan. Vaak vanuit een verrassende invalshoek. Eerdere artikelen van zijn hand kunt u hier lezen.
