Vragen, vragen, vragen. Eindeloos veel zijn er. Vraagwoorden leiden een vraag in: wat, wie, hoe, wanneer, maar de meeste vragen die beginnen met waarom. Die waarom-vragen verlangen een antwoord waarin duidelijk wordt wat de reden is dat er iets gebeurt. Kinderen zijn ijzersterk, volgens anderen irritant, in het stellen van waarom-vragen. Logisch lijkt mij, ze draaien nog niet zo lang mee dus er is heel veel dat ze nog niet hebben gezien, hebben gehoord of hebben meegemaakt. Dat heet levenservaring of kortweg ervaring. Er zijn heel veel volwassen mensen die ook te weinig hebben meegemaakt om alle vragen van kinderen van een passend antwoord te voorzien. Helemaal niet erg zolang ze maar geen antwoorden gaan verzinnen om hun gebrek aan kennis of ervaring te verdoezelen.
Dat verzinnen van antwoorden wordt op grote schaal toegepast in de wereld. “Waarom is er een oorlog tussen Rusland en Oekraïne?” Omdat er ergens iemand iets heeft verzonnen over een zogenaamd nazistische regering(sleider) en een volk dat daarvan moet worden bevrijd. Het verzinsel moet plausibel geklonken hebben, of in elk geval was het iets waar zijn onderdanen gemakkelijk in konden geloven. Hele volksstammen lopen achter het antwoord aan en baseren daar meningen en conclusies op. En de duizenden die het niet eens zijn met het gegeven antwoord worden voor jaaaaren monddood gemaakt.
Als je iets niet (zeker) weet kun je maar beter je mond houden dan er zomaar iets over te blaten. Jouw ‘het zou kunnen zijn dat…’ wordt twee keer later doorverteld aan de volgende drie mensen als ‘het is zeker dat…’ De bewering ‘daar zit iets in’ is maar zelden een weergave van de gehele waarheid, maar we vergeten te kijken naar alle andere ietsjes die er ook zijn. Je kunt zo een verantwoordelijkheid in je schoenen geschoven krijgen die jij er niet ingelegd hebt.
In dat woord, verantwoordelijkheid, ligt het antwoord op een vraag of probleem besloten. Ik ben ver-antwoord-elijk voor mijn ant(=tegen)woord op een vraag of probleem dat mij wordt voorgelegd. Mijn weerwoord kan en zal worden gewogen en het is altijd mijn woord tegen dat van een ander. Vandaag de dag lijkt het of die weegschaal die woorden weegt volledig in handen is van de media, sociaal of niet. Wat ik zeg zal een antwoord moeten zijn op de vraag die wordt gesteld. Ik heb het vaak genoeg nodig om eerst nog meer dan één tegenvraag te stellen om duidelijk te krijgen hoe ik iets moet ver-antwoorden. Pas dan zou ik willen reageren op een vraag. In kritieke situaties wordt wel eens de uitdrukking gebezigd: “Je moet hier je woorden ook wegen op een goudschaaltje.”
De tijd die nodig is om een vraag helder te krijgen en zelf de goede woorden te wegen voor het antwoord is daarmee dubbel en dwars ver-antwoord.
