De woorden die de boodschap overbrachten waren iets minder beschaafd gekozen dan ik nu opschrijf, maar de strekking was volkomen helder overgekomen: “Ja, je kunt het mooi vertellen, maar in de praktijk van alledag breng je er niks van terecht!”
Ik voelde mij door de woorden op mijn plaats gezet. Tegelijkertijd kriebelde er iets: alsof ik niet iets zou mogen zeggen over dingen die ik voor verandering vatbaar vind. Alsof ik altijd alle beschikbare informatie over een bepaald probleem tot mij genomen moet hebben om er een mening over uit te spreken. Het is wel beter natuurlijk om niet te snel klaar te staan met een oordeel. Zoals iedereen heb ik ook een bepaalde hoek waaronder ik kijk naar gebeurtenissen, hoezeer ik ook probeer om er aan alle kanten omheen te lopen.
Ik neem het risico dat u nu gestopt bent met lezen: “O jee, daar heb je hem weer…” Toch maar even doorzetten nu. Als ik alleen mijn mond open mag doen als ik alles over een bepaald onderwerp weet, dan is dat de mening van iemand die perfectionisme van mij vraagt. Laat dat nou net zijn waar geen mens aan kan voldoen: we zijn niet volmaakt, en ergens is dat maar goed ook.
De kijk op dingen, en zeker ook die op mensen, verschilt niet alleen per individu, maar kan in ieder individu zelfs van uur tot uur verschillen. Ik kan een totaal andere kijk op mijn buren krijgen als ik na een praatje meer weet dan alleen de buitenkant.
In het verkeer zie je soms mensen een loopje nemen met de voorrangsregels of ze rijden 50 waar ze 80 mogen. Herkenbaar? Ergerlijk!? Boos en hoofdschuddend wordt al of niet met opgeheven middelvinger het gaspedaal ingetrapt zodra het kan. Tijdens het inhalen zie je een jonge blom achter het stuur zitten met naast zich nog net boven het raampje een hoofd dat al minstens negentig jaar meegaat.
Misschien zit er nog wel een gleufhoed op ook… Ik mag daar dan graag bij verzinnen dat Opa Gait een geweldige dag heeft met kleindochter Naomi. Door de auto reutelen de verhalen over hoe het in deze streek vroeger was. Dat in die boerderij vroeger… Kortom, als ik het hele verhaal had geweten, had ik mij misschien niet geërgerd.
In de praktijk van alledag blijkt dat de ‘intolerantie voor imperfectie’ vaak groter is dan ons geduld om het hele verhaal mee te krijgen. Er is beslist geen perfectionisme voor nodig om af en toe mensen toe te staan niet perfect te zijn.
Als ik u, beste lezer, net verteld heb hoe ik vind dat het in een perfecte wereld zou moeten, heb ik nog steeds de mogelijkheid, en het volste recht, om het anders te doen.
