Er zijn dingen die ik volgens influencers anders moet gaan doen, en dan het liefst op de manier die zij mij voorspiegelen. Andere kleren gaan dragen bijvoorbeeld: “Dat kan écht niet meer, dat is zó vorig jaar…” Of ik mag alleen nog maar door Wakker Dier goedgekeurd voedsel eten… Dat we anders moeten gaan eten, vooral gezonder, vertellen mij niet alleen de diëtisten, maar nu ook de supermarkten. Dat het nodig is wist ik natuurlijk al heel lang.
Door Joop van der Wal
Onze welvaart heeft een aantal prachtige dingen gebracht waar we elke dag niet eens meer bij stilstaan. Vooruitgang in elektriciteit, (auto)mobiliteit en techniek heeft in de afgelopen honderd jaar gezorgd voor een enorme omslag in hoe we ons leven (kunnen) leven. Het meest funeste gevolg van al die vooruitgang is naar mijn mening de overtuiging dat we er dan ook allemaal automatisch recht op hebben.
De directe aanleiding voor deze column is een STER-reclame van een bezorgdienst die binnen tien minuten de spullen aan huis levert. Als je door en door verwende kind ineens begint te blèren dat ze pannenkoeken wil zijn we als ouders zo goed of zo gek niet en gaan dat regelen. Ontevredenheid is een sentiment waar weinig mensen weerstand aan kunnen bieden. ‘Ik vind dat het zo niet kan/gaat/moet’ en dus moet de omgeving zich NU aanpassen aan mijn in een opwelling ontstane behoefte. “Onze klanten hebben er behoefte aan” zegt de supermarktbaas. “We gaan het anders doen, want onze verzekerden laten weten dat ze ontevreden zijn” zeggen de verzekeraars. “We zullen er naar kijken en misschien iets aan doen” zeggen de politici als er weer een groep ontevreden mensen op het Plein of het Malieveld staat in Den Haag. Hoe harder je roeptoetert, hoe eerder de aangesproken partij in de benen komt.
Het is kennelijk nodig dat ik iets drastisch of dramatisch uit de kast haal voordat er naar mij wordt geluisterd. In maart staan er weer verkiezingen op de agenda met in de aanloop waarschijnlijk weer prachtige beloften. Ik stem op iemand die ook namens mij het volk vertegenwoordigt. Dan kan het toch niet zo zijn dat die figuur of partij vervolgens niet meer naar mij luistert? Om de verhoudingen te relativeren kun je aan directeuren en zeker ook aan politici vragen: wie betaalt uiteindelijk jouw salaris? Degene die dat doet, namelijk de man of vrouw op de werkvloer of ‘in de straat’, heeft het recht te vragen dat je naar hem luistert. Die overweging zou van mij, los van partijbelangen, leidend mogen zijn bij de keuze die bij de komende verkiezingen van mij wordt verwacht. Maakt u er ook een punt van te kiezen voor iemand die benaderbaar is (gebleven)?
