Een week later was het al zover. Ze kwam met de trein uit Deventer, waar ze sinds een paar maanden met haar vriend samenwoont en toegepaste psychologie studeert aan de Saxion Hogeschool. Later op de dag had ze ‘dienst’ in het restaurant maar nu zag ik haar nog in burger: modieus en smaakvol gekleed, stijlvolle bril met gouden montuur, kleine neuspiercing. Vlot, spraakzaam en openhartig. Eerst even het ijs breken hoefde niet, er was geen ijs.
Lixi (spreek uit ‘Lizzy’) kwam op haar zestiende naar Wijhe en woonde daarvoor in Oldenzaal, waar haar ouders voorheen een restaurant runden; haar jeugdvriendinnetjes, ook uit Losser en Deurningen, moest ze toen achterlaten. Een enkeling ziet ze nog wel, al wordt dat minder. De Havo maakte ze af in Raalte en Lixi behoort tot de ongelukkige lichting die examen deed toen lockdown en avondklok nog heel gewoon waren. Ze was toen vooral bang haar moeder te besmetten. Het diploma haalde ze zonder tot het uiterste te hoeven gaan (’twee vingers in de neus’).
Waarom geen Atheneum eigenlijk? Ze bruiste niet van de motivatie als puber, daar maakt ze geen geheim van. Verfde haar zwarte haar knalrood. Was rebels. Depressief. kampte met emoties die te lang waren opgekropt of geen weerklank vonden. Een generatieconflict. Ze vertelt het zonder wrok en zonder verwijten. Bij haar vijf jaar oudere zus (die inmiddels een HBO-rechtenstudie heeft afgerond) kon ze goed terecht als ze er in haar eentje niet uitkwam. En er waren altijd de strandjes aan de IJssel waar ze haar privébubbel kon creëren als ze tot bezinning wilde komen.
Pas tijdens haar studie ontdekte Lixi haar perfectionistische kant en ook daarin moest ze een evenwicht vinden. De eerste twee jaar zette ze alles opzij als er een portfolio af moest of een tentamen dreigde. Dan waren sociale contacten en feestjes wekenlang taboe. Die zelfdiscipline heeft ze van geen vreemde: haar ouders hebben haar daarin het goede voorbeeld gegeven en daar heeft ze grote bewondering voor.
Haar vader kwam pas op zijn twintigste naar Nederland; hij spreekt onze taal nog steeds amper. Lixi kent geen Mandarijn. Wel spreekt ze Wenzhounees, een lastig dialect met zo’n tien miljoen sprekers dat voor lang niet alle Chinezen verstaanbaar is. Op haar zevende ging ze mee op vakantie naar China; het was er leuk, maar haar toekomst ligt daar niet, dat weet ze zeker.
Berlijn, Nairobi, Sydney dan? Voorlopig trekt het niet. Eerst maar eens wennen aan Deventer, waar de mensen gejaagder zijn dan de nuchtere, gemoedelijke types waar ze in Wijhe mee te maken krijgt. Anderzijds, als je je eigen grenzen, mogelijkheden en verlangens nog aan het ontdekken bent, biedt de grotere diversiteit van een stad ook voordelen. Lixi is studentencoach voor eerstejaars en voelt zich thuis bij de ‘community’ (LHBTQ). Ze drinkt niet maar permitteert zich af en toe wel een uitspatting op een festival als de studieschema’s het toelaten.
En (verrassing!) ze speelt sinds anderhalf jaar elektrische gitaar. Best fanatiek. Niet op het podium (nog?), maar de kick is er niet minder om. Het is een fijne uitlaatklep in ieder geval. Door haar studie is Lixi veel bezig met gedragsstoornissen en psychische aandoeningen. Het is misschien daardoor dat ze niet al te optimistisch is over de jeugd in ons land. Vaak ziet ze het misgaan bij de jeugdzorg en een beetje ‘soft’ zijn veel jongeren ook wel, toch?
Ten slotte, als ze zelf nog eens kinderen groot gaat brengen, zou ze dat liefst toch doen in een rustige omgeving, waar je gezien en gekend wordt. Neem het buurtbusje waarmee ze in haar gedemotiveerde jaren naar Raalte werd vervoerd. De vrijwilligers kenden haar en wisten van haar geringe levenslust en haar stroeve verhouding met de wekker. Er waren er die als ze weer eens te laat was, de bus stilzetten bij de Brabantse Wagen en wachtten tot zij aan kwam struikelen.
Is er nog kans dat je van The Golden Duck ooit een hip vega-restaurant gaat maken? Haar ouders oefenen in dat opzicht geen enkele druk op haar uit, zegt ze. Na mijn examen hebben ze me niet gepusht. ‘Alles was prima, behalve een tussenjaar!’ We kunnen er alle twee smakelijk om lachen.
Opgroeien, het is bijna net zo moeilijk als opvoeden.
Wat mooi neergezet!
Goed om deze verhalen te horen waardoor het meer gaat leven.