Onze wijnclub, sinds jaar en dag bekend onder de twijfelachtige naam “de natte krent”, streek onlangs neer op de glooiende groene heuvels rond Nijmegen.
Je weet hoe dat gaat, de clubleden met organisatietalent boekten een lekker hotel waar wij als gewone leden bij aankomst neerstreken op een fijn privéterras. Al snel zaten M. en ik, na het gebruikelijke settelen, buiten met een kop koffie te mijmeren over alles wat goed is in het leven.
Wat een uitzicht… we zien grazige glooiende velden met in de verte een zomerse bosrand. Ik word er slaperig van en begin al bijna schapen te tellen…
Dan voltrekt zich, opkomend van rechts, plotseling een bijzondere vertoning. Het avontuur dat nog in mijn diepste binnenste verstopt was, komt ineens in volle opwinding naar buiten. Wat komt daar nu aan?
M.draait zijn hoofd een tikje onwillig om. We zien een soort van kudde opkomen. De groep, bestaande uit een tiental mannen, een groep schapen, een schaapsherder en een hond. M. en ik zitten als ware hotelgasten ineens eerste rang te kijken naar een inspannende management training “op de hei”.
Het is hard werken voor de teamleden. Ze doen hun uiterste best om hun schaapjes op het droge te krijgen. Want ‘oh oh we worden een supergoed team zo samen’, daar is toch zeker dik voor betaald. Je wilt terug op het werk toch niet als een los zand team bestempeld worden omdat je die beesten het hok niet in kon rammen.
Je weet wel, zo’n disharmonische groep die maar een beetje aanrommelt in de marge. Het gaat ze allemaal om de eer en om te laten zien hoe goed zij samen kunnen werken. Leuk toch?
Met uiterste concentratie en militaire precisie exerceert de groep net zolang tot het hele wol legioen achter de hekken zit. Applaus voor jezelf en van de natte krentleden. De hele operatie duurde dik een kwartier. De schaapshond heeft al die tijd toegekeken, we horen hem blaffen: “wat een amateurs”
Het team druipt af, ze ontvangen ongetwijfeld na afloop nog een zelf gebreid certificaat.
De schapen worden onmiddellijk weer vrij gelaten om te kunnen grazen, zodat de herder alle hekken in zijn auto kan gooien. M. en ik zitten alweer klaar voor de volgende ronde… nu is de border collie solo aan zet. De baas van de kudde fluit welgeteld één keer. In minder dan twee stille seconden, heeft het dier de kudde in zijn aanhanger gedreven. Hier loopt een ware manager zonder wolmerk certificaat, maar met natuurlijk overwicht. Ze vinden het best leuk hoor de schapen om zo geleid te worden, dat zie je zo.
Dus niet gaan mekkeren over dierenleed, bèèèèh!
Website Proper Art


© Proper Art/ Stichting Hier in Salland