Hij is 99 jaar, mijn vader Berend. In de zomer van 2023 wordt hij misschien wel 100. Bijna een eeuw leven, wat maak je dan veel mee. Van de olielamp en kookpot op het vuur naar zonnepanelen en inductie, om maar iets te noemen. Zijn geboorteplaats Olst heeft in 100 jaar vanzelfsprekend veel veranderingen ondergaan.
Berend is altijd in zijn dorpje blijven wonen, zijn hele leven lang. Hij kan als geen ander vertellen over hoe het vroeger was. Hij verbaast zich over het groeiend aantal inwoners van Olst. “vroeger kende iedereen elkaar en nu is dit faliekant veranderd”
Er zijn ook veel vreemdelingen bijgekomen” verklaart hij. Zo noemt hij hen.. vreemdelingen. “Die zijn hier niet geboren, ze komen hier niet vandaan” constateert hij een tikje korzelig. Over de import dorpsgenoten verklaart hij, “deze mensen ken ik allemaal niet meer”.
Wij, zijn kinderen, gaan tegen hem in; “dat maakt toch niks uit pa, zo gaan die dingen. Stel je voor dat alles bij het oude blijft. Iedereen mag hier wonen“. Ik begrijp hem ook , hij heeft een hele andere tijd gekend, dat is zijn enige referentiekader. Het is meer zijn verwondering over het in ras tempo veranderende leven in zijn dorp, net zoals hij zich blijft verbazen over de werking van mobieltjes en computers en hoe dat nu allemaal toch mogelijk is.
Ik besluit hem het onlangs uitgekomen boek van Hasan Kaddour “het verhaal van mijn twee dorpen” te geven. Mijn vader weet wat oorlog is en ook wat vluchten inhoudt. De oorlog begon toen hij 17 jaar was. op zijn 20ste werd hij dwangarbeider in Duitsland. Hij moest gaan omdat anders zijn familie zou worden gedood, zo werd dat aan de mensen in het dorp verteld. Hij kwam terecht in een kamp in Duitsland, een subkamp van Buchenwald. Het werd een bestaan van hongerlijden, uitzichtloos uitgebuit worden door een autoritair regiem en dit alles twee jaar lang. Zijn vriend en hij besloten tot een vluchtpoging. Zijn vlucht mislukte , hij kreeg de loop van een geweer in zijn rug, werd berecht en hij moest terug naar die hel. Bij terugkeer had de kampleiding niks in de gaten, dat hebben zijn kameraad en hij destijds slim gespeeld. Als ze dat wel hadden gemerkt, was pa er niet meer geweest.
Toen ik mijn vader het boek gaf zei hij: “ wil je Hasan vragen om eens langs te komen?” Kijk eens aan, dat is mooi”… dacht ik. Ik weet dat hij hem goed zal ontvangen en heel attent voor onze dorpsgenoot zal zijn. Mijn lieve vader Berend zal Engels met hem proberen te spreken. Engels doorspekt met Duits en hij zal het Hasan naar de zin willen maken. Zoals hij dat steevast doet met alle bezoekers en gasten in zijn huis. Attent en gastvrij.
Daar gaat het uiteindelijk om! Het is het onbekende .. dat maakt dat hij de term vreemdelingen gebruikt, terwijl hij Hasan, als het puntje bij het paaltje komt, zal behandelen als…. een vriend.
Nou ja… in eerste instantie als een kennis. Berend blijft een Sallander. Iets met kat en boom…en “kiekn wat kump”… ook als je bijna 100 bent.
Lees hier het verhaal hoe Joke Hasan beter leerde kennen
Website Proper Art
Bekend maakt Bemind
