Opi appel, 101 jaren jong en nog zo kwiek als een pas gepoetste theepot, is dagelijks bezig met zijn nieuwste project; koperen doofpotjes weer laten schitteren als vanouds.
De twee kleinoden zijn van zijn oud buurjongen Ton, die tijdens een gezellig bezoek aan opi vertelt over zijn, door de jaren heen, erg dof geworden pronkstukjes. We herkennen de potjes nog goed van vroeger, toen geluk nog heel gewoon was. Ze stonden te pronken op de schoorsteenmantel van de buren met in het midden een mooie pendule.
Ton noemt opi zijn “tweede vader”. Als goede buren hebben ze vroeger samen leuke fietsavonturen beleefd. Opi geeft graag wat glans aan een dierbaar persoon en zo wordt besloten dat hij de potjes zal gaan poetsen.
Ton vertelt met trots dat de doofpotten nog uit de tijd van opi’s jeugd komen, ze zijn 90 jaar oud, handgemaakt door zijn eigen opa die bij ijzergieterij Vulkansoord in Gaanderen werkte.
In zijn kleine werkplaats, waar het ruikt naar poetslappen en koperpoets, zie je opi dagelijks in de weer met zijn nieuwste poetsopdracht. “Doofpotten, als zij konden praten hadden ze nog heel wat te vertellen… net als ik “mompelt opi tijdens zijn werk.
Hij poetst zelfs zo fanatiek dat de thuiszorg op een dag aangeeft.. “Meneer heeft een zere duim…”
Opi trekt zich nergens wat van aan, gaat gestaag door en zegt: één ding is zeker, zolang ik leef blijft er niets in de doofpot.
Met een triomfantelijke blik smeert hij een klein beetje koperpoets op zijn eigen kale hoofd want ja, glans is glans, zelfs op 101 jarige leeftijd.
Website Proper Art
© Proper Art/ Stichting Hier in Salland
