Het is 9 april 2023. Als de avond begint trekken M. en ik onze wandelschoenen aan en gaan via de bossen en lanen op weg naar landgoed Spijkerbosch. Daar is het paasvuur. Het is goed om dit te voet te doen, net als eeuwen geleden.
De avond is bijna zwoel. Het voorjaarsgeluid van de vogels klinkt en het is windstil. We lopen langs ontluikende bomen en bloeiende struiken. Het voorjaar valt niet meer te ontkennen. Vandaag is het een zonnige dag na maanden vol regen.
Een nieuw, vreugdevol begin. Een groep mensen loopt achter ons om dezelfde reden. Op naar het paasvuur en om 20.00 uur zijn we er. We stappen in de vette wei met het hoge gras en lopen naar de bult. Vergeleken met vroeger is deze paasbult heel klein. Achter mij hoor ik iemand een tikje smalend zeggen : “waar kijken we nu eigenlijk naar?” Ik denk bij mezelf… het is niet alleen een beetje kijken naar het paasvuur.
Voor mij gaat het om respect voor eeuwenoude gebruiken en om het doorgeven ervan. Het hele sfeertje, de kinderen achter elkaar aan rennend in de wei en rond het vuur, verliefde pubers die niet kunnen wachten tot het donker wordt. Ouderen die aan vroeger denken ..het maakt me gelukkig dat deze eeuwenoude traditie het wint van regels.
Als het vuur wordt aangestoken ben ik oprecht blij. Het vuur, de mensen en de natuur geven mij een gevoel van saamhorigheid. Ik luister naar het knappen van de takken en de stemmen van de kinderen. Er wordt warme chocolademelk en koek uitgedeeld, een gastvrij gebaar.
We lopen terug over de Boskamp en ik denk …
“het was niet alleen een beetje kijken naar het paasvuur”
Website Proper Art
