“Zullen we koffie meenemen?” vraagt M. Hij pakt zijn rugzak en vult deze met twee appels en een thermosfles met koffie. Het is 19 maart 2023 met mooi droog weer en zon in het vooruitzicht gaan we op pad.
Via de Oude Allee lopen we naar de bossen. Onderweg is het stil met zo nu en dan een groep vroege wielrenners die voorbij flitsen. Ons doel is het bankje middenin het bos. Op dat bankje staat een naamplaatje met de naam van mijn schoonmoeder en de naam van mijn man. Toevallig, want het naamplaatje is niet van ons, maar van andere mensen met dezelfde namen. We zitten er graag voor de koffiestop te genieten van het uitzicht en van het leven.
Voordat we bij het vredige plekje zijn, komen we eerst nog langs het grote meer. We lopen door een klein paadje naar de waterkant. Er zwemt een enorme hagelwitte zwaan middenin het meer. Die zit net als wij te genieten van de doorkomende zon.
Ineens valt mijn blik op een rode bloeiende roos. Haar dieprode kleur valt op tussen het ruige bruine struikgewas. De bloem staat daar eenzaam aan de waterkant en is daar zo te zien een paar dagen geleden bewust neergezet.
Het beeld van die roos raakt ons. We speculeren: was het een verliefd paartje of iemand die op deze plek ten huwelijk is gevraagd? Een uiting van iemand die daar verdrietige herinnering heeft? Is er misschien as uitgestrooid in het water? Een teken van liefde lijkt het wel, een eenzaam statement van… iets.
Opnieuw hoop ik dat de persoon die deze mooie roos in de grond heeft gezet dit leest en dat dit verhaal verder gaat. Het is opgemerkt.. uw roos. Vooralsnog blijft het een mysterie en misschien is dit ook wel genoeg.
We wandelen naar het bankje drinken onze koffie . Ik denk aan mijn moeder die vroeger vrolijk zong:
ben je boos?
pluk een roos,
zet hem op je hoed
dan ben je morgen weer goed!
Website Proper Art
