Naar de molen in Olst. Daar worden veel zoete broodjes gebakken. Wij noemen het standvastig de Bökkers Mölle, al schijnt dit gebouw ook een andere naam te hebben tegenwoordig. Wiens brood men eet, diens woord men spreekt, nietwaar? Een gezegde, passend bij een eeuwenoud gebouw.
Onze molen staat fier rechtop naast de IJssel. Een beetje molen is van alle kanten van ver al te zien, zo ook de onze. Een baken voor ons dorpsgenoten. Het is er vaak gezellig druk in de winkel, die ook op zondag open is. Bij feest in het dorp draaien de wieken volop rond met vrolijke vlaggen eraan. Als je dan nog niet vrolijk bent, word je het meteen. Dat moet je bij windmolens nog maar afwachten.
Vanuit de krochten van mijn brein ben ik al een poosje bezig de Franse taal online op te fluffen. Er wordt heel wat weggezakte kennis naar boven gesleurd.
“Oma cross an”, gilt mijn familie met een Sallandse tongval. Ik troost me met de gedachte dat dit ongeveer het enige franse woord is dat ze kennen. Dat komt door de croissaints uit Olst die ze vaak bij ons eten. Ik zit toch maar mooi al in de pareldivisie op duolingo. Dat is geen “ papa fume un pipe meer hoor” kaats ik dan retour.
In ons dorp kan je de Franse croissants overal krijgen, onze fijne warme bakker en de markt niet te vergeten. Waar de lekkerste zijn? Laten we dat maar op la douce France houden. In Olst zijn ze gewoon overal het lekkerst en smaken verschillen.
Als je mij ziet hangen aan de wieken van de molen met een croissant in mijn mond, wil je dan niet roepen “oma cross an” alsjeblieft?
Dat is na het lezen van dit verhaal toch alweer oud nieuws .
On y va!
Website Proper Art