Het Holstohus siddert op haar fundamenten als Dan Patlansky zijn gitaar laat huilen. Het openingsnummer is overdonderend. Dat belooft iets voor deze donderdagavond in de grote zaal.
Met virtuoos gemak laat deze bluesartiest de snaren van zijn gitaar trillen, ritmisch onderstreept door de donkere basgitaar van de band. De soms slepende, dan weer snel opzwepende bluesrock wordt stevig en zeer beslist de zaal ingeworpen, waarbij bij een paar nummers de muziek ietwat teveel overheerst op de zang van Dan.
M en ik zitten in het midden van de zaal en we laten ons onderdompelen in de sfeer van het moment. De band pakt het publiek onmiddellijk in. De zaal is niet stil en babbelt hardop met elkaar tijdens de nummers. Bij de rustige nummers met veel dynamiek en een bijna fluisterende gitaar werkt dit dan toch minder goed. Je kunt dan geen snaar meer in de hooiberg horen vallen…
Deze muziek dwingt op een goede manier af; de band is steady in hun performance en het publiek krijgt 100 procent waar het voor is gekomen. Het trio weet rauwe nummers goed af te wisselen met hele gevoelige rustige blues die wat mij betreft eeuwig kunnen doorgaan, zo mooi.
De mimiek van Dan is één op één met zijn gitaarspel, daar voel je het gebeuren. De passie voor zijn muziek. Zijn gitaar is met recht het verlengstuk van zijn ziel. Zijn instrument vertelt, huilt, lacht, jankt gilt of bromt… muziek is emotie. Dans stem heeft dan ook nog eens een lekkere rauwe rand en dat heeft effect op het publiek, er gaan steeds meer mensen swingen. Heerlijk om te zien.
Graag meer van dit soort avonden, de makers van de blues krant Ingrid Bosch en Marijn Ooijman, weten hier denk ik wel raad mee!
Website Proper Art
