Ik wil het eigenlijk niet schrijven. M. en ik gaan uit elkaar. In de Barloseweg. Het is beter om alles wat je om je heen ziet in je eentje te beleven. Alles….is te overweldigend.
Ik loop door het pad met aan weerskanten fluitekruid en de bloeiende meiboom. M. blijft achter met zijn eigen gedachten.
We fietsten eerst langs de holle boom met kabouters. Sinds jaar en dag staan daar kleine vrolijke kabouterfiguurtjes in opgesteld, die er hun eigen leven leiden. Een mini sprookjeswereld. Ze worden nooit weggehaald. Op zich is dit tegenwoordig wereldnieuws. Het sprookje gaat door als je rechtsaf slaat: daar zul je haar hebben: de Barloseweg in haar bruidstooi.
Het lijkt alsof de natuur er zijn eigen gang gaat, met omgevallen bomen, over elkaar buitelende struiken die vechten om de zon. Best agressief.. dat gevecht van de natuur. Wie wint het licht? Wat je ziet oogt echter lieflijk. Elke meter die je loopt, geeft weer een ander doorkijkje. Zie ik daar lianen of word ik stoned van het bedwelmende stuifmeel van de meidoornbloesem?
Omdat mijn vader er vlakbij is geboren en daar vaak met zijn fiets is geweest voel ik zijn roots daar altijd.. Ik ben fan en overweeg om de Barloseweg op de Sallandse erfgoedlijst te zetten. Of toch maar niet. Als je niet oppast, moet je een ticket kopen en staat er aan het begin van het pad een hokje met een lokale vrijwilliger erin die abonnementen verkoopt.
Ik wil het eigenlijk niet schrijven; schrijven over schoonheid. Voor je het weet staat het in de Barloseweg vol met mensen die niet in sprookjes geloven.
Website Proper Art
