Mijn ouders en grootouders vierden kerst in stijl. Daarbij hoorde een feestelijk gedekte tafel met een smetteloos wit damasten tafelkleed, dat eens per jaar uit de la kwam, schrijft Jenneke van Doesburg in haar eerste bijdrage op DamastinSalland. Op deze site willen Sallanders van allerlei pluimage kennis laten maken elkaar. Dat doen we door thema-gewijs mensen te laten vertellen over hoe zij er in staan.
Door Jenneke van Doesburg
Fijne herinneringen
Mijn ouders en grootouders vierden kerst in stijl. Daarbij hoorde een feestelijk gedekte tafel met een smetteloos wit damasten tafelkleed, dat eens per jaar uit de la kwam. Daarover werden rode linten gespannen, dan de gepoetste zilveren kandelaars met Gouda-kaarsen (want die drupten niet op het kostbare tafelkleed!) , gevolgd door de kristallen messenleggers en glazen.
Mijn opa en oma woonden in Nijmegen en verhuurden twee kamers aan studenten, zelf sliepen ze op zolder. Als we met de kerst daar waren, werd er op de gang door de studenten en hun vriendinnen gebruik gemaakt van oma’s strijkplank, om witte overhemden en galajurken te strijken. Als klein meisje keek ik er met glinsterende ogen naar en ik vermoed, dat daar mijn liefde voor glitter, glamour en verkleedpartijen is ontstaan! Zelf zaten mijn zus, twee jongere broertjes en ik dan ook helemaal opgedoft in fluwelen jurkjes en vlinderdasjes aan tafel. Op de platenspeler werden de lp’s van gospelzangeres Mahalia Jackson en herenkoor de Mastreechter Staar gedraaid onder het aansnijden van de rollade. Daarbij ook voor de kinderen (vanaf 10 jaar) een klein glaasje rode wijn, want dat hoorde bij de algemene ontwikkeling. (Heeft later mijn score bij de vragenlijst van IkPas, “op welke leeftijd dronk u voor het eerst alcohol”, lelijk beïnvloed…)
Oud en nieuw
En dan oud- en- nieuw vroeger… Wederom logeerpartijen bij opa en oma in Nijmegen, want van daaruit konden we dan op nieuwjaarsmorgen makkelijk naar de Betuwe rijden, waar mijn andere grootouders woonden. Aan de keukentafel sneden we plakkerige stukken gekonfijte sukade in kleine stukjes, die gingen in het oliebollenbeslag, dat stond te rijzen in een emmer met een theedoek erover. Het beslag kwam vaak al over de rand van de emmer, voordat de pan met olie, in het schuurtje, op de juiste baktemperatuur was. Grote schalen met appelflappen en oliebollen stonden op tafel, samen met de oudejaarsschotel: een salade met daarop een wijzerplaat van reepjes rode biet, die op vijf voor twaalf stond. Met z’n allen kijken naar de oudejaarsconference van Wim Kan. De politieke grappen gingen aan mij voorbij want het was zo al moeilijk genoeg om wakker te blijven tot twaalf uur! Na het rondje nieuwjaarswensen en –zoenen snel naar buiten, want in zo’n stad knalde het flink! Op de hoek van de straat zat een Chinees die vuurwerk rechtstreeks uit China had. De hele stoep was vuurrood van alle duizendknappers. De volgende ochtend stonden mijn zus en ik al vroeg op straat en zochten in de goten naar niet-ontplofte rotjes en vuurpijlen. De buit was meestal natgeregend, dus die legden we te drogen op de kachel! Altijd goed gegaan, gek genoeg. Als ook de rest wakker was vertrokken we richting andere opa en oma. Daar was de traditie om met alle ooms, tantes, neven en nichten in het kleine kamertje van oma knie aan knie samen gepropt met een bord op schoot te zitten en het nieuwjaarsmaal: zoute bonen met witte bonen en harde gekookte worst naar binnen te werken. Iedereen had het hoogste woord, dus een enorme herrie, heet en druk. De wens die geuit werd: veul heil en zegen!
Mooie jeugdherinneringen…… Ik wens alle lezers heil, zegen, geluk en gezondheid in het nieuwe jaar!
