Op een zonnige zaterdag morgen in 1967 stond de anders zo rustige Achterberg in rep en roer. Bij huize Tutert (die eigenlijk Nijkamp heten) hielden de kippen zich rustig op hun eigen erf maar iets verderop was een van de varkens aan het doordraaien.
Het beest zat opgesloten in de zogenaamde varkensbrink, een stukje weiland dat met 6 rijen prikkeldraad was omzoomd waardoor het varken geen kant op kon. Mogelijk door een aanval van claustrofobie raakte het beest totaal overstuur. Je kon maar beter niet in de buurt komen. Het beest viel uit naar alles wat bewoog. Omdat het dier maar niet tot rust kwam moest er een plan worden bedacht. Vader Willem en de zoons Bernard, Gerard en Johan gingen in crisisberaad en besloten ten einde raad om de trekker , een Ford Major, uit de schuur te rijden. Hiermee zouden ze proberen om het “hellige varken” omver te rijden om hem vervolgens vast te binden en tot rust te krijgen.
De trekker werd gestart en het hek geopend. De snelheid en de felheid van het varken werd daarbij schromelijk onderschat want het beest liet zich niet omver rijden. Integendeel, het won aan kracht en sprong vervolgens dwars door de 6 rijen prikkeldraad. Het probleem werd groter en er moest worden opgeschaald. De politie werd gebeld en met inmiddels opgetrommelde buren werd geprobeerd het bebloede beest van de openbare weg te houden. Maar dat was onbegonnen werk. Het stormde met schuim op de bek recht op Bernard af en die kon niet anders dan zich met een snoekduik in veiligheid brengen. En daar ging het varken de zandweg op. De inmiddels gearriveerde politie zette de Heuvelweg af. Alles moest worden gedaan om te voorkomen dat het monster naar het verder gelegen voetbalveld zou oprukken. Tientallen kinderen voetbalden daar hun eerste competitie wedstrijden.
Tuterts Wilm greep een groot slachtmes voor het geval het beest zich gewonnen zou geven. Met een hals snede zou hij dan het bloed kunnen laten aflopen waardoor het vlees nog bruikbaar zou zijn. Het varken was al een honderd meter richting Van Dams Harm gelopen toen er twee nonnen in het zwart aan kwamen fietsen vanaf Mariaoord. Meer nog dan door het varken werden ze afgeschrikt door Tuterts Wilm die zwaaiend met een mes op de dames afkwam om ze te waarschuwen voor het naderende gevaar. De zusters schrokken van deze vermeende aanranding en draaiden in paniek de fiets en met wapperende kappen ging het terug naar het dorp.
Het varken was intussen alleen maar wilder geworden. Op alles wat bewoog deed het een uitval, de kalveren van de Dodde stoven aan de kant toen het beest opnieuw door de rikken dreigde te gaan.
De politie had intussen de lokale boswachter opgetrommeld. Met een dubbelloops jacht geweer kwam Klumpies Anton naar de plek des onheils. Op veilige afstand werd de boel nog even aangezien. Bij het voetbalveld werd iedereen richting Achterberg tegen gehouden. Het hellige beest sjokte intussen voort waarbij de conditie langzamerhand afnam. Bij Alferink (Vandams Wilm) sloeg het plots het erf op . De wichter werden snel naar binnen gehaald en vanachter het keukenraam zagen ze hoe het beest het erf op liep, richting de groetentuin die aan de zijkant lag.
De boswachter deed nu een poging het beest te schieten. Hij schoot raak maar in plaats van dat het beest neerviel kreeg het extra adrenaline en stormde gevaarlijk grommend op de jager af. Deze had geen tijd om het geweer te herladen en maakte zich snel uit de voeten. Duidelijk aangeslagen waggelde de motte verder en belande uiteindelijk in de moddersloot. Daar wroette het zich dieper en dieper in de drab waardoor het uiteindelijk geen kant meer op kon. Daarop kwamen de politieagenten met hun dienstpistool en gaven het beest het genadeschot. De strijd was gestreden. Het varken stierf als een held in vrijheid.
Nadat iedereen bekomen was van de schrik werd de trekker van Tutert opgehaald en het varken op het bakkie gelegd. Tuterts Wilm sneed de halsslagader door en nam het varken mee naar huis.
Dagen lag er nog een bloedspoor op de zandweg van Alferink naar Tutert als stille getuige van dit ongekende drama.
