Israël is gesticht op basis van collectief schuldgevoel en maakt daar al tientallen jaren misbruik van

Zo’n 100 jaar geleden kregen de Joden in veel landen in Midden Europa te maken met vreselijk antisemitisme, wat aanleiding was tot een stroming die het Zionisme genoemd werd. Deze organisatie wilde dat Joden zich veilig konden vestigen in een Joodse staat in Palestina, waar zij recht op meenden te hebben. De verschrikkingen van de Holocaust versterkte dit en werd uiteindelijk de aanleiding voor de al tientallen jaren durende explosieve situatie in het Midden Oosten. Hoe kon dit gebeuren?

Palestina

Palestina werd in 1516 onderdeel van het Ottomaanse rijk, geleid door de Turken, een wereldrijk dat grote delen van de Arabische wereld, Rusland en Griekenland omvatte. Na de 1e wereldoorlog (Verdrag van Sèvres) werd Palestina een soevereine staat onder mandaat van Groot Brittannië. Gedurende deze lange periode woonden er een verwaarloosbaar aantal joden in het gebied, vrijwel alle joden waren al gedurende duizend jaar daarvoor over de wereld uitgezwermd.

In 1850 had Palestina ongeveer 350.000 inwoners, ongeveer 85% van de bevolking moslim, 11% christen en 4% joods. Aan het eind van de Ottomaanse periode groeide de bevolking sterk, vooral door Zionistische joden. In 1914 telde Palestina 657.000 moslims, 81.000 christenen en 59.000 joden. In 2017 was dit opgelopen tot 6.556.00 joden.

Balfour verklaring

In 1917 stelde de Britse minister van Buitenlandse zaken een verklaring op, waarin hij de Zionisten in de persoon van de steenrijke joodse bankier Lord Rothschild toezegde alle medewerking te verlenen aan de stichting van een joods ’tehuis’ (bewust niet joodse staat) in Palestina, met uitdrukkelijke voorwaarde “Zijne Majesteits Regering staat welwillend tegenover de vestiging in Palestina van een nationaal tehuis voor het Joodse volk, en zal haar beste krachten aanwenden de verwezenlijking van dit doel te bevorderen, waarbij het duidelijk moet zijn dat niets zal worden ondernomen dat de burgerlijke en godsdienstige rechten van niet-Joodse gemeenschappen in Palestina zou kunnen aantasten, of de rechten en de politieke status die Joden genieten in enig ander land.”

(tekst loopt door onder afbeelding)

In de periode 1919-1923 nam de immigratie van Joden in Palestina toe. Zo’n 40.000 Joden vestigden zich in deze periode met geweld in het gebied en nam bezittingen in beslag. Deze immigratie van Joodse zionisten leidde tot gewelddadige protesten van de Palestijns-Arabische bevolking. In 1920 ontstonden tijdens het islamitische Nabi Musa-feest schermutselingen tussen Palestijnse Arabieren en Joden, bekend als het Nabi Moesa-oproer. Hierbij vielen 5 doden en 211 gewonden. Bij tussenkomst van Britse troepen werden nog vier Arabieren gedood en 21 gewond. Tijdens grootschalige onlusten in Jaffa op 1 mei 1921 werden 47 Joden gedood en 146 verwond, merendeels door Arabisch geweld. Aan Arabische kant vielen bij het herstellen van de orde door Britse troepen en de politie 48 doden en 73 gewonden. Als reactie op het Nabi Musa-oproer en de aanvallen van gewapende Arabische bendes op de in Noord-Galilea gestichte Joodse nederzettingen Tel Hai en Metula werd in 1920 de illegale Joodse paramilitaire organisatie Hagana opgericht.

Op 24 juli 1922 werd door de Volkenbond (voorloper van de Verenigde Naties) het mandaat over Palestina officieel aan de Britten gegeven. Op dat moment waren de grenzen van het mandaat, met name de grenzen tussen de Franse en Britse mandaten, nog niet definitief bepaald. Het mandaatgebied Palestina omvatte op dat moment ook Transjordanië. In artikel 2 van het mandaat werd vastgelegd dat het Verenigd Koninkrijk verantwoordelijk was voor het scheppen van condities voor de ontwikkeling van een Joods nationaal tehuis en ook voor de bescherming van de burgerlijke en religieuze rechten van alle inwoners van Palestina, ongeacht ras of godsdienst. In artikel 25 werd vastgelegd dat de mandataris de bepalingen van het mandaat met betrekking tot deze rechten in het gebied ten oosten van de Jordaan niet hoefde toe te passen als de lokale omstandigheden dit niet toelieten, zolang echter daarbij artikelen 15, 16 en 18 niet geschonden werden.

In september 1922 presenteerde het Verenigd Koninkrijk een memorandum aan de Volkenbond waarin werd voorgesteld het gebied ten oosten van de Jordaan (Palestina) uit te sluiten van Joodse immigratie. Op 23 september stemde de Volkenbond daarmee in.

Tot 1929 bleef het relatief rustig, maar in augustus 1929 laaide het geweld weer op vanwege spanningen rond de Klaagmuur. Hierbij vielen aan Joodse kant 133 doden en 339 gewonden. Aan Arabische kant vielen, merendeels door ingrijpen van politie en militairen, 116 doden en 232 gewonden.

Arabisch-Palestijnse opstand (1936-1939)

Na Hitlers machtsovername van 1933 in Duitsland nam de Joodse immigratiewens begrijpelijkerwijs zeer sterk toe. In 1936 brak de grote Arabisch-Palestijnse opstand uit tegen het Britse gezag en tegen de Joodse immigratie. Deze gewapende opstand werd geleid door het Arabisch Hoge Comité, voorgezeten door Amin al-Hoesseini. Om te voorkomen dat de Arabieren steun kregen vanuit Syrië en Libanon werd de Tegart’s Wall gebouwd. Bedenker Charles Tegart was een Britse terreurdeskundige. Een muur van prikkeldraad werd gespannen in twee stevige dichte netten over evenwijdige rijen ijzeren palen, van de Middellandse Zee langs de grens met Libanon en Syrië. Er werden bomaanslagen gepleegd op de oliepijpleiding van Kirkoek naar Haifa en op spoorlijnen en treinen. Ook werden Joodse nederzettingen en Joods-Palestijnse burgers aangevallen. In deze periode verlieten 20.000 – 30.000 Arabieren Palestina, op de vlucht voor het ook onderlinge Arabische geweld, waarmee een aanzienlijk deel van de Palestijnse elite verdween. De Britten werkten inofficieel samen met joodse terreurorganisatie Hagana en vormden de Jewish Settlement Police, de Jewish Auxiliary Forces en de Special Night Squads. De Joodse organisatie Irgoen (ook bekend als Etsel) koos voor een tactiek van terreur en vergelding: zij pleegden aanslagen op een Arabische bus en op de markt van Haifa en in Jaffa en Jeruzalem. De Arabische opstand werd financieel ondersteund door nazi-Duitsland. Aan het eind van de opstand in maart 1939 waren meer dan 5.000 Arabieren, 400 Joden en 200 Britten om het leven gekomen.

Op 17 mei 1939 publiceerde het Verenigd Koninkrijk het Witboek van MacDonald, met daarin de volgende punten:

• Binnen 10 jaar zou een Arabisch-Joodse eenheidsstaat in Palestina moeten worden gesticht. Het Witboek sprak uit dat het concept van het Joods Nationaal Tehuis, dat ten grondslag lag aan het Britse mandaat al voldoende verwezenlijkt was.
• De Joodse immigratie werd beperkt tot 25.000 ineens en 10.000 per jaar over een periode van 5 jaar.
• Verdere immigratie na die periode van vijf jaar wordt afhankelijk gemaakt van toestemming van de Arabische gemeenschap.

Dit Witboek vormde de basis van het Britse beleid tot 1948. Toch bleven er illegaal ontelbare Joden binnenkomen.

Stichting staat Israel

Groot Brittannië wilde haar mandaat over Palestina opgeven, reden voor de VN om met resolutie 181 de toekomst van Palestina vast te leggen. Er zouden 2 aparte staten, Israël en Palestina, ontstaan die een economische unie zouden vormen.

De belangrijkste voorwaarden:

• het Brits mandaat dient zo spoedig mogelijk beëindigd te worden en het Britse leger moet Palestina uiterlijk 1 augustus 1948 verlaten hebben;
• er uiterlijk 1 oktober 1948 een onafhankelijke Joodse en een onafhankelijke Arabische staat moeten zijn, en de stad Jeruzalem/al-Quds met de directe omgeving een corpus separatum wordt onder Bijzonder Internationaal Bestuur van de V.N., met grenzen volgens het Verdelingsplan; waarbij dorpen niet gesplitst mogen worden, tenzij dringende redenen dat noodzakelijk maken;
• er in de beide staten, uiterlijk twee maanden na de terugtrekking van het Britse leger, democratische verkiezingen gehouden moeten worden en dat de inwoners van Jeruzalem/al-Quds kunnen kiezen om te stemmen in respectievelijk de Joodse of de Arabische staat;
• vrouwen kunnen stemmen en gekozen kunnen worden;
• men het burgerschap krijgt van de staat waarin men woont en daar alle burgerlijke en politieke rechten geniet, inclusief echtgenoot en minderjarige kinderen;
• de staat gebonden is aan internationale conventies;
• de staten zich ertoe verplichten zich verre te houden van dreiging of geweld tegen de territoriale integriteit of politieke onafhankelijkheid van enige staat of van wat in strijd is met de doelen van de Verenigde Naties (conform Artikel 39 en 41 van het Handvest van de Verenigde Naties);
• de staten voor alle personen gelijke rechten moeten waarborgen en zonder discriminatie minderheden moeten respecteren, ten aanzien van burgerlijke, politieke, economische en religieuze zaken, en het genot van mensenrechten en fundamentele vrijheid van religie, taal, spreken en publiceren, onderwijs, vergadering en vereniging;
• de staten vrijheid van vervoer en bezoek moeten beschermen en veiligheid voor alle inwoners en burgers van de andere staat en van de stad Jeruzalem/ al-Quds die binnen ieders grenzen zijn;
• heilige plaatsen vrij toegankelijk moeten zijn, rekening houdend met bestaande rechten en godsdienstoefeningen respecterend; en dat ze onderhouden moeten worden;
• grond in het bezit van een Arabier in de Joodse staat en grond in het bezit van een Jood in de Arabische staat niet onteigend mag worden tenzij voor openbare doeleinden, in welk geval er schadevergoeding betaald zal moeten worden;
• er een commissie ingesteld moet worden voor samenwerking op economisch gebied, en toezicht op het voldoen van financiële verplichtingen; en dat gezamenlijke plannen alleen met instemming van beide staten uitgevoerd mogen worden, en met Jeruzalem als dat er direct bij betrokken is.

De Jewish Agency for Palestine kon zich volledig vinden in deze resolutie, de Palestijnen en andere landen in de regio helemaal niet: Palestina zijn hoofdstad Jeruzalem kwijt zou raken, een van de drie heilige steden van de Islam. Jeruzalem moest volgens dit plan onder internationaal bestuur komen. Ook de havenstad Haifa met de olieraffinaderijen zou voor Palestina verloren zijn, evenals het eindpunt van de belangrijke oliepijpleiding uit Irak. Het havenstadje Jaffa zou weliswaar Palestijns blijven, maar ingesloten worden door Joods gebied. Ook zou Palestina geen verbinding meer hebben met de Rode Zee. Ook de gebiedsverdeling werd als onrechtvaardig beschouwd: de Arabische bevolkingsgroep, nog steeds de meerderheid, zou minder grondgebied worden toebedeeld dan de Joodse.

Het kwam tot ongeregeldheden en geweld tussen zionistisch-joodse en lokale Palestijns-Arabische milities. De militante joodse organisatie Hagana olv Israel Galilli was hierop voorbereid en had in het noorden en zuiden van Palestina troepen samengetrokken. Dit alles was voor de VN en VS reden genoeg tot ernstige twijfel over de wenselijkheid en de haalbaarheid van dit verdelingsplan. Maar voor wijzigingen daarvan was het nu te laat.

24 uur voordat de Britten zouden vertrekken riep Israël de onafhankelijkheid uit, zonder resolutie 181 te aanvaarden. Het nam de facto een soeverein land (gedeeltelijk) in: modern kolonialisme!

Nakba, de ramp voor de Palestijnen

Onmiddellijk na de uitroeping van de staat Israël namen bedenkelijke paramilitaire organisatie Haganah en de “dissidente groepen” Irgun en Lechi het heft in handen en gingen Palestijnse dorpen ‘zuiveren’ op een manier die men niet zou verwachten van een volk dat een paar jaar eerder nog zo moest lijden onder de verschrikkingen van de nazi’s. Palestijnse inwoners werden standrechtelijk geëxecuteerd, verkracht en gemarteld. Bijna 400 Palestijnse dorpen werden nagenoeg vernietigd, de weinige huizen die die niet in puin of in brand geschoten waren werden aan joodse kolonialisten gegeven, evenals het land.

Het gevolg was dat in 1947/48 tussen de 750.000 en 1.000.00 Palestijnen hun land ontvluchtten, waardoor ook omliggende landen bij dit conflict betrokken raakten, met grote etnische en economische gevolgen voor hen.

Het werd duidelijk dat Israël zich absoluut niets aantrok van de VN- voorwaarden, zoals ook blijkt uit de tientallen VN- resoluties en uitspraken van het Internationaal Gerechtshof tegen hun optreden in Palestina die volgden, maar die  niet afdwingbaar bleken/ blijken. Deze organisaties zijn helaas tandeloze tijgers.

(tekst loopt door onder afbeelding)

Houding Israël

Vanaf die tijd heeft Israël zich nooit meer ergens wat van aangetrokken, blindelings gesteund door de westerse landen. Alle verdere conflicten wil ik hier verder niet beschrijven, dat deden anderen al genoeg.

Tientallen negatieve resoluties van de Verenigde Naties en vonnissen van het Internationaal Gerechtshof werden arrogant naast zich neergelegd en men ging onverdroten voort met het het onderdrukken van de Palestijnen. Trouwens ook van de Christenen, maar daar hoor je niet zoveel over omdat dit maar een kleine groep is, die door de Joden ook als tweederangs gezien worden.

De meeste Joden vertrokken tweeduizend jaar geleden uit deze landstreek en zwermden over de hele wereld uit In 1914 woonden er 60.00 joden in Palestina en 700.00 Palestijnen, druzen en christenen. In 2017 woonden er 6.556.000 in Israël en de bezette gebieden. Na twee millennia afwezigheid is het zeer de vraag of zij rechten hadden om zich in Palestina te vestigen, maar door alle gruwelen in Europa in de vorige eeuw is het wel begrijpelijk dat westerse landen de andere kant opkeken toen zij gelukzoeker werden in Palestina.

Het probleem is echter dat Joden op grond van een heel oud boek denken het door God uitverkoren volk te zijn en recht hebben op Palestina en daarom menen op andere daar al eeuwen wonende bevolkingsgroepen te kunnen neerkijken en zo handelden zij ook. Ze gedroegen zich bepaald niet als dankbare immigranten!

Ook op grond van oude boeken van de islam en het christendom is Palestina het beloofde land en zijn de belangrijkste heiligdommen daar gevestigd. Dus deze inwoners discrimineren is absoluut ontoelaatbaar.

Toch menen zij deze inwoners te mogen onderdrukken, hun bezittingen af te nemen en te verjagen. In de zowel de bezette gebieden als in Oost Jeruzalem (waar vroeger nooit Joden woonden) gaat dit dagelijks door, zonder enige scrupules.

2,2 miljoen Palestijnen werden opgesloten in het grootste concentratiekamp ooit, nota bene opgericht door Israël, het laatste land waarvan dit zou verwachten. Hier wonen 5.500 inwoners per vierkante kilometer. In het ‘dichtbevolkte’  Nederland 416/ km². Het is dan wel erg wrang te beweren dat Hamas inwoners als menselijk schild gebruiken, dat kan gewoon niet anders met zoveel in dit kamp.

Best logisch vanuit Israëlisch oogpunt dat zij actie wilden ondernemen na de weerzinwekkende aanvallen en gijzelingen door Hamas twee weken geleden. Maar of 500 gedode en gegijzelde mensen nu gewroken moeten worden door 4.000 gedode Palestijnen (waaronder voor zover bekend geen Hamas- lid) en 2,2 miljoen gegijzelde mensen door hen van alle basisvoorzieningen af te snijden en de enige grensovergang waar hulptransporten klaarstaan diverse keren te bombarderen en de grensopening te saboteren getuigt van een zeker zo grote barbaarsheid.

Wat nu

Vreedzaam samenleven zal eeuwenlang niet meer mogelijk zijn tussen Palestijnen en Joden, dus een tweestaten oplossing is de de enige oplossing.

Bij de Oslo II Akkoorden in 1995 leek een oplossing dichtbij. Deze akkoorden werden onderhandeld door Yitzack Rabin, die daarvoor samen met zijn minister van Buitenlandse zaken Shimon Peres en PLO onderhandelaar Yasser Arafat in 1994 de Nobelprijs van de Vrede ontvingen.

Tegen dit akkoord kwam er veel tegenwerking van de Israëlische Likoed Partij van (toen al) Benjamin Nethanayu, die Rabin een verrader noemde waardoor er interne spanningen in Israel ontstonden, die uiteindelijk resulteerden in de moord op Rabin, het einde van deze oplossing.