Eenieder die oplet maakt nu mee dat er grote duurzaamheidsvraagstukken worden geagendeerd. Neem nou het huidige Energievraagstuk in Nederland. Tot mijn verbazing constateer ik dat het niet gaat om besparingen of bewuster gedrag. Wij zitten in de greep van hoe geef ik mijn geld uit aan andere vormen van het handhaven van energiegeluk.
Dus welke alternatieven moeten er komen om mijn energiehonger te stillen. Dat noem ik niet duurzaam! Wat mij betreft richten we ons leven opnieuw in met uitsluitend basisbehoeftes. Hebben we echt zoveel energieverslindende apparaten nodig en weer andere (bijv. zonnepanelen en warmtepompen) om de kosten te drukken? Waar gaat deze waanzin naar toe? Staat iemand stil bij het feit dat de ontwikkeling en productie van nieuwe energie-alternatieven ook een aanslag zijn op het milieu?
Economisch groei is per definitie een aanslag op het milieu. Hoeveel moeten we nog economisch groeien? Welk welvaartsplafond moet er gehaald worden? Wat komen we nog tekort? Met zoveel werkelozen, zieken, nieuwe burgers, hoge kosten voor levensonderhoud is het toch gek dat economische groei voortdurend wordt aangejaagd. Kan iemand mij dat uitleggen?
Waarom is er geen nationale publiekscampagne op minder energieverbruik en meer kennis delen daarover? Zijn wij verslaafd aan onzinnige consumptie of zijn we de weg kwijt in de welvaartswereld? Zijn mensen in Nederland arm omdat ze niet in het infuus zitten van de perverse economische groei? Of hebben de mensen een groot gebrek aan essentiële kennis voor een duurzame huishouding.
Het land is in rep en roer omdat alle energieverslindende ondernemers gecompenseerd moeten worden voor hun hoge energierekeningen. Er worden weer kolencentrales gebouwd om de vraag naar onze energiehonger te stillen. Mijn conclusie is dat we alle ballen in de lucht willen houden ten koste van alles. Niemand praat over omscholing van ondernemers voor die sectoren waar grote behoeftes zijn aan personeel.
Kortom er wordt niet gestuurd op een evenwichtige duurzame economie. Ondernemerschap wordt opgezweept, terwijl het MKB (Midden- en Kleinbedrijf) niet meer rendeert. Iedereen herkent in winkelstraten de leegstaande winkels, het verloop, te veel van dezelfde en de verleiding om iets te moeten kopen. Duizenden ZZP’er die rondom de armoedegrens leven. Wij houden samen deze onzin in stand. Kopen en hebben van ‘spullen’ lijkt ons eerste geluksfactor. En daarna voelen wij ons schuldig over de staat van het milieu.
Hoe hypocriet is dit?
