Mijn hart huilt.
Weet jij wat een wadi is en waartoe zij dient?
Vlak achter onze huizen werd er één aangelegd om het met bakkenvol neerstortende hemelwater van een hoosbui op te vangen en de overvloed af te voeren naar de vijver, via aansluiting op het hemelwater riool. Zo blijft het grondwater beter op peil en wordt niet alles via de reguliere riool afgevoerd naar zee, of… via het doucheputje onze huizen in, wat ons in juli 2019 is overkomen.
Kan je begrijpen hoe blij wij met de wadi zijn!?
En toch huilt nu mijn hart…
want deze wadi werd gemolesteerd met de blinde dommekracht van een brullende machine, die mij aan oorlog deed denken. Inééngekrompen hield ik mij schuil in huis. Pas veel later die middag waagde ik het om zelf te gaan kijken.
Wat een ravage…!!! trof ik aan… Diepe wielsporen van het monster doorkérven haar open ontvankelijkheid voor hemelwater. Het rijt oude diepe sporen van pijn open in mij.
Volgens plan van de gemeente werd na aanleg haar bedding ingezaaid met inheemse IJsselnatuur-zaden. Hemelsblauwe cichorei, heldergele teunisbloem en nog veel meer, waar ik de naam niet van ken, fleurden de wadi op, trokken bijen en vlinders en brachten vreugde in mijn hart…
Nu prikt de aanblik van ruw omgeknakte staken mij in de ogen, of… prikken de tranen die ik niet huilen kan? Het piepkleine krentenboompje, dat voor mij werd geplant aan de rand, op 10 cm buiten mijn tuinscherm, (dat moet toch wel kunnen, dachten wij), is mee neergeveld in de strijd… is niet meer, op een geknakt stammetje na. Ik voel mij gemolesteerd met alles mee.
Is zulk grof geweld op zo’n klein maar fijn stukje natuur zo vlak achter onze huizen echt nodig?
Begrijp je nu waarom mijn hart huilt?
Hoe zit dat met de bestuurder van die oorlogsmachine? Die denkt zijn werk naar behoren te hebben verricht? “Ziezo. De baas kan tevreden zijn. Het ziet er hier weer netjes uit!” Ook om hem huilt mijn hart en om allen (hoeveel zijn het er?!) die het met hem eens zullen zijn…
En zijn baas dan? Die dit zo perfect, zo economisch verantwoord!, heeft uitgedacht? Hoe verhoudt deze baas zich tot Moeder Natuur die aan zijn zorg is toevertrouwd?
Wat weet hij van zorg?
Wat weet hij van een wadi?
Hoe is hij op deze zo verantwoordelijke plaats terecht gekomen?
Wat maakte hem tot de juiste persoon?
Aan welke maatstaven moest hij voldoen?
En welke maatstaven bleven buiten zicht… Buiten een blinde muur?
Blinde vlekken zijn er genoeg, daar kunnen we weet van hebben…
Wie heeft weet van een blinde muur?
Houdt de wereld daar op?…
Mijn hart krimpt…
Van angst? Ja, toch ook wel een beetje,
maar vooral van pijn…
Hoeveel moet er nog worden geleden,
voordat de taal van het hart zal worden verstaan?
Voordat wij zelf de pijn gaan voelen,
die Moeder Aarde door ons wordt aangedaan?
Niet alleen door die grote bazen, die denken alles al te weten en alles bij het oude willen houden…
Ook door jou en door mij…
Nu is een blinde muur op zich niet zo gek.
Het beschermt je voor waar je nog niet aan toe bent. Wat niet weet, wat niet deert.
Een kleuter laat je heerlijk spetteren in een kikkerbadje.
Pas veel later wil het zelf leren duiken in het diepe. Soms alleen maar voor de sport: “Kijk eens hoe goed ik kan duiken!”
Voor anderen gaat onder water een wondere wereld open.
Maar soms kan je je er pardoes pijnlijk aan stoten, stort alles, wat zo vast leek te staan, als een kaartenhuis in.
Dat kan voelen als een ramp, houdt de wereld daar op!?
Je wilt je houden bij het oude, maar dat lukt niet meer…
Christopher Columbus ging op weg naar waar de wereld op leek te houden.
Zijn wij nu wereldwijd ook op zo’n punt aangekomen??
En pijn is niet fijn!
Maar pijn, is mijn ervaring, maakt mij stukje bij beetje wakker voor een blinde muur, waar ik geen weet van had…
Nee, dat voelt niet altijd even fijn… en toch: er vallen schellen van mijn ogen,
stukje bij beetje komt er weer een klein stukje aan het licht.
Van een ongekende wereld.
Licht dat mij even pijnlijk verblindt, maar dan mij stil maakt van binnen,
mijn verwondering wekt, mijn hart sneller doet kloppen:
“Daar wil ik meer van weten!
Daar wil ik behoedzaam en met zorg mee leren omgaan! Met respect vooral!”
Het is het licht in de wereld van Moeder Aarde zelf
de grond onder onze voeten
de grond onder ons bestaan.
Ik vermoed dat de grote bazen, die menen alle wijsheid al in pacht te hebben en al hun zaakjes goed op orde, de laatsten zullen zijn, die meer van deze wereld zullen willen weten… Totdat ook zíj zich pijnlijk stoten..?
Maar stilletjes hoop ik, dat wat ik hier schreef jouw interesse heeft kunnen wekken. Kan het je uitnodigen?
Niet alleen om de barricade op te gaan, wat voor die hoge heren zeker op z’n plaats is, maar daarnaast juist vooral ook: om zelf op eigen ontdekking te gaan,
alleen of met anderen samen, in wat ik meer en meer ga beleven als:
de Wondere Wereld van het Leven op onze Moeder Aarde.
Grond van ons Bestaan.
Zo veel en veel te weinig als ik ervan mocht leren kennen,
zo overvol voel ik mij er al van vervuld!
Dat wens ik jou ook toe…
Laten we zó samen zorgen voor haar en voor elkaar.
Het hele weekend, zelfs ook de week daarná nog, was ik bezig om mijn pijn
te verwerken, te verwoorden en zo constructief mogelijk op papier vorm te geven… dat heb je net gelezen.
Maar de maandag morgen, hoor ik nog meer en luider gebrul!
Ik kijk naar buiten… een reusachtig monster schampt vlak achter langs de haag,
het vlammend oranje van zijn pantser brandt en schroeit bij mij naar binnen
dwars door en over de haag heen.
Er knapt iets in mij… ik spring op en huilend en schreeuwend ren ik naar buiten “Mamma! Mamma! Wat doen jullie allemaal!? Mamma! Mamma!”
Zo heb ik nog nooit geschreeuwd. Ik ben geen held in schreeuwen, ook niet in huilen, maar opeens werd ik met heel mijn lichaam één grote huilschreeuw.
Op zijn weg terug hield het monster stil voor mijn tuinpoortje.
Zag het mij? Of draaide het enkel een sjekkie?
Ik zou het niet weten. Ik kon enkel huilen en schreeuwen.
Toen het zich verder terugtrok, schreeuwde ik het na:
“Beesten zijn jullie! Erger dan beesten!”
“Foei meid”, denk ik nu, “dat ging te ver”.en ook:
“Sorry beesten, dat ik jullie zo heb beledigd, dat komt jullie niet toe…”
Komt “technofanaten” meer in de buurt?
Technofanaten, die er trots op zijn zo’n machine te kunnen bedienen? En die denken daar goed werk mee te doen?
Gaat daar onze wereld aan ten onder?
Of… kunnen wij leren ook deze monsters met beleid respectvol in te zetten?
Zo vlak achter onze huizen… Hoe kan ik mij veilig voelen?
Nu is “veilig voelen” voor mij altijd al een betrekkelijk begrip geweest.
En ik heb ze wel horen brullen, in de verte, rond de vijver, de monsters… ik heb weet van hun bestaan. Ze lijken steeds groter te worden…
Zo vlak achter onze huizen, komt het wel erg dicht bij…
Wat is de toekomst van duurzaam aangelegde aarde, als het wordt onderhouden met monsters, die alle duurzaamheid teniet doen?
Hoe gaan wij om met onze Moeder Aarde!?
Geldt ook voor haar:
“Me too!”?
…Bij wie kan zij aangifte doen?…
