Je ziet dat er mensen in de buurt even een helpende handige hand nodig hebben, dan kun je daar een stichting voor oprichten, statuten voor opstellen en eens per maand vergaderen, je kunt ook even aanbellen en de handen uit de mouwen stelen. Dat laatste is wat de werkgroep Blekkerhoek doet.
Henk Wijnberg vertelt hier zijn verhaal bij Kiek An. Lees verder onder de video voor een uitgeschreven interview.
Henk Wijnberg woont al zijn hele leven in de Raalter woonwijk Blekkerhoek. En heeft de wijk al een paar keer compleet zien veranderen. In de jaren tachtig werd het een groot ‘speelerf’ begin deze eeuw werden de huurwoningen grondig gerenoveerd, de buurt verouderde en de buurt verjongde. “En intussen veranderde de samenleving ook iedere keer wel een beetje”, ziet Henk Wijnberg om zich heen. “Vroeger woonden hier hele families dicht bij elkaar, tegenwoordig trekt iedereen veel verder weg.
Wie is de buurman
Wat er toe leidt dat ouders hun kinderen minder vaak zien, maar ook dat er andere mensen in de wijk komen, mensen die ons niet kennen en mensen die wij niet kennen. Een buurman zei een keer tegen mij dat hij het maar raar vond dat nieuwe mensen zich niet meer voorstellen. Maar je kunt het ook omdraaien, bedacht ik toen, dat wij ons voorstellen aan de nieuwe buren. Daar is zo’n beetje het idee uit ontstaan om af en toe dingen in de buurt te organiseren. Met hulp van de Kracht van Salland konden we een grote tent kopen en die zetten we nu geregeld op in het park hier. Vorig jaar nog hebben we daar oliebollen gebakken. Niet om er geld aan te verdienen, maar voor mensen die dat bakken zelf niet meer aangaan. De oliebollen waren gratis af te halen, maar je kon natuurlijk wel een vrije gift doen. Ik kan je vertellen dat we daar niet slechter van geworden zijn!”
Onderhoudsploegje
Van het een kwam het ander. “Nu hebben we ook een onderhoudsploegje. Dat bijvoorbeeld iemand in de wijk een vlaggenmast heeft die iedere keer een beetje scheef zakt. Kinderen zijn niet in de buurt of wat minder handig. Nou, dan hebben wij daar wel tijd voor of verstand van. Die vlaggenmast staat nu weer als een huis. En als die betreffende mevrouw er zelf niet mee overkomt om te vlaggen op dagen dat we dat doen, dan is er nu ook iedere keer wel even een buurman die dat voor haar doet. Wij regelen dat zonder een plaatselijk belang, zonder een stichting of vereniging, dat is alleen maar ballast waar we helemaal geen zin in hebben. We doen de dingen als ze gedaan moeten worden, samen met mensen in de wijk die dat leuk vinden te doen.”
Een praatje
Dat soort dingen zijn ook altijd goed voor even een praatje. “Zal ik je morgen die vlag ophangen? Leg hem maar vats klaar. Of laatst bij de eerste nachtvorst, dan loop ik even bij een oude mevrouw hier langs of ik de fuchsia’s binnen zou zetten. Nou, die kon dat nog heel goed zelf regelen zei ze, stuk voor stuk, zo voor op de rollator. Hadden we weer even een praatje gehad. En hebben wij als wijk straks in de zomer weer mooie bloeiende fuchsia’s te bekijken in haar tuin. Dan zwaaien we even naar elkaar als ze voor het raam zit!”
Kijk hier de hele uitzending van Kiek An.
