Het is ochtend en de zon is krachtig genoeg om een prettig verblijf op het terras te rechtvaardigen. Jan Bos stelt zijn apparatuur op. Namens de Videogroep Olst volgt hij op beeld en geluid de voortgang van de tunnelbouw. Hij vond het leuk om ook het interview dat ik hier op de Brink in Deventer met Marina heb op te nemen. Jammer alleen dat het draaiorgel ook blij is met dit fijne stekje. Draaiorgelmuziek – altijd leuk, altijd vrolijk, maar nu even niet, niet zo dichtbij, niet zo hard.
Het verhaal van Marina is eigenlijk het verhaal van een kind dat – in haar geval – door een juf met een toverstaf is aangeraakt om uit te bloeien tot een prachtige bloem. Het was juf Tijhof van de basisschool die haar tekentalent onderkende en samen met haar man het vuur van de (schilder)kunst in haar deed ontbranden. Wat dat met iemand doet is nu, op dit terras, te merken als ze erover vertelt: er komt een brok in haar keel. Misschien alleen daarom al moet zij degene zijn die de opdracht heeft gekregen om de poort naar de nieuw te bouwen basisschool te verlichten met haar kunst. Opdat daar duizend bloemen kunnen gaan bloeien.
Marina is geboren en getogen op een boerderij in Lochem. Ze leerde er vaardigheden die haar later goed van pas kwamen.
“Ik kan goed lassen en sleutelen en heb verschillende old-timers gerestaureerd.” Ze heeft het van haar opa, zegt Marina, “die was ontzettend creatief, praktisch creatief.”
Haar allereerste betaalde opdracht kreeg ze op haar vijftiende. Een buur wilde zijn stal ombouwen tot koffie- en theehalte op fietsroutes door de Achterhoek. Dat moest natuurlijk een beetje vrolijk worden. “Mien dochter, die kan wè schilder’n” had haar moeder gezegd. En na een weekje waren alle wanden beschilderd. Met trekkers, lammetjes, varkentjes en koeien. En van lieverlee kwamen er steeds meer opdrachten. Ze leerde er groot te werken.
Het stond dus al in de sterren geschreven dat Marina na de middelbare school op de kunstacademie terecht zou komen en zo treinde ze vanuit Deventer (“dat is toch echt mijn stad”) op en neer naar Artez in Enschede. Eenmaal afgerond bouwt ze een naam op en krijgt opdrachten uit het hele land. Dat varieert van portretten tot aan de restauratie van de gewelven van de Grote Kerk in Epe (“en die zijn groot, echt heel erg groot. Ik heb er veel van geleerd”). Ze schrijft haar succes toe aan het feit dat ze zich goed kan verwoorden en gewoon heel hard kan werken (“aanpakken, niet treuzelen, volle dagen maken”). Het verbaasde haar zelf een beetje dat ze na een periode van afstand tot de kunst (HZ: Marina bestierde ruim zes jaar samen met haar inmiddels ex-man Bastiaan de Bökkers Mölle) zo snel weer een volle agenda met opdrachten had. Inmiddels heeft ze een expositie in Londen en deze zomer zijn de opnames gemaakt van de televisieserie ‘Sterren op het Doek’ van Özcan Akyol waar Marina aan meedoet.
Zoals haar portfolio laat zien werkt Marina zowel klein – portretten en model schilderen – als groot – decors en festivals (“Ik ben verknocht aan de Zwarte Cross.”). Vaak werkt ze vanuit details toe naar een grovere dynamiek. “Het is een soort ongeduld. Als het detail af is, ga ik los. Dan trap ik de brommer aan, wil ik feesten. De penseelstreken worden wilder en komt de kleur erin. Ik houd van kleur, van heldere kleurcontrasten.” Niet zo gek dus dat rood haar favoriete kleur is, zoals ze op deze mooie ochtend ook een rode jurk draagt.
Marina is verguld met de opdracht voor de tunnel. Ze krijgt overal de vrije hand in en is lovend over de samenwerking met de gemeente Olst-Wijhe, de opdrachtgever. Enthousiast vertelt ze hoe het allemaal zo is gelopen en hoe ze denkt het aan te gaan pakken. Ze ziet de tunnel als een reis naar de toekomst, van het oude, het bestaande naar het nieuwe, het verwachtingsvolle. Veel elementen van de Olster samenleving zullen in de tunnel terug te zien zijn. Van portretten van Olstenaren – haar oproep via Facebook heeft geweldig veel reacties opgeleverd (“..er zitten prachtig mooie koppen bij…”) – tot monumentale gebouwen. Veel heeft ze al klaar. De gebouwen heeft Marina in zwart/wit tekeningen neergezet. Samen met de kinderen vult ze die dan verder in:
“Ik wordt gastdocent en ga ze aanmoedigen. De mooiste kies ik dan uit en zet die in het ontwerp.”
Uiteindelijk worden van alle ontwerpen flinke panelen gemaakt die alleen door een zeer specialistisch bedrijf kunnen worden uitgevoerd. Want het moet natuurlijk wel toekomstbestendig zijn: de vrolijkheid en het gevoel van veiligheid dat het totale kunstwerk op dag één zal gaan uitstralen, moet net zo blijvend zijn als het komen en gaan van generaties schoolkinderen die door de tunnel zullen fietsen. Als een verwachtingsvolle poort die leidt naar een plek waar duizend bloemen zullen bloeien.
Door Hans Zwijnenberg
