Sinds vorig jaar januari ben ik lid van het bestuur en sinds een maand ben ik de voorzitter. Vanuit mijn achtergrond als wijkverpleegkundige en palliatief verpleegkundige heb ik als vanzelf affiniteit met de stichting. Ook al waak ik niet als vrijwilliger, beroepsmatig heb ik heel wat nachten gewaakt bij terminale mensen en weet dus inhoudelijk veel van deze specifieke doelgroep.
Hoe mooi is het dan dat ik vanuit mijn eigen werkgebied nu iets kan doen om de stichting te ondersteunen in de werkzaamheden. Als bestuur zorgen we ervoor dat het werk van de coördinatoren en de vrijwilligers gefaciliteerd wordt zonder dat we ons inhoudelijk bemoeien met hun werk. Het bestuur heeft op dit moment vier leden en we komen een paar maal per jaar bij elkaar om op ontspannende wijze samen te overleggen. Daar sluiten ook de coördinatoren bij aan. Daarbij moet ik vermelden dat de secretaris en de penningmeester het meeste werk verrichten. Zeer toegewijd en betrokken, een dikke pluim voor hen!
Binnen de stichting worden alleen de coördinatoren betaald, de rest is allemaal liefdewerk en wat papier.
De zorgverzekeraars hebben de druk op de terminale zorg behoorlijk opgevoerd, een paar jaar geleden konden mensen die een levensverwachting van maximaal drie maanden hadden 24 uurs-zorg thuis krijgen van professionele zorgverleners. Dat is verleden tijd, er wordt door de zorgverzekeraars steeds kritischer gekeken. Bovendien is het geen nieuws dat er een chronisch tekort is aan verplegend personeel.
Daardoor neemt de vraag naar vrijwilligers alleen maar toe.
Iemand begeleiden op het sterfbed is voor mij een van de mooiste dingen in mijn vak. Het zijn korte, maar intensieve momenten die je deelt met zowel de stervende als zijn/haar omgeving. Je bent even deel van iets heel intiems. Je kunt iets betekenen, vaak door er alleen maar te zijn en een luisterend oor te hebben voor de mensen om je heen.
Ik hoor vaak van vrijwilligers dat het heel dankbaar werk is, dat mensen altijd blij zijn dat je er bent en dat je het verschil kan maken in de laatste fase van iemand zijn leven. Dat kan zijn tijdens het waken in de nacht, of gedurende een aantal uren overdag. Het belangrijkste is dat de mantelzorgers ruimte krijgen om op adem te komen. Er zal na het overlijden nog genoeg op hen afkomen en dan is het fijn als er in de laatste levensfase ondersteuning kan zijn van een vrijwilliger.
Iedere maand is er een vrijwilligers ochtend waar ervaringen worden uitgewisseld en soms wordt er een spreker uitgenodigd.
(tekst loopt verder onder afbeelding)
Eens per jaar wordt er een uitstapje georganiseerd voor alle leden van de stichting en zo is er dus op vele manieren oog en aandacht voor het werk van de vrijwilligers.
Het grappige is dat je als vrijwilliger helemaal geen zorgachtergrond hoeft te hebben. Juist de variatie in achtergrond maakt het zo leuk. Voor mensen die bijvoorbeeld uit het onderwijs komen, of altijd op een kantoor hebben gezeten voegt dit werk iets heel anders toe aan hun ervaring als mens.
Vrijwilligerswerk is overigens goed te combineren met een baan, ik werk fulltime en heb daarnaast toch tijd en ruimte voor verschillende andere zaken dan mijn werk. Naast oppas-oma, schrijfster en vrijwilliger voor verschillende stichtingen heb ik ook nog tijd om regelmatig op reis te gaan. Het is maar net hoe ik mijn prioriteiten stel en mijn grenzen aan kan geven.
Wilt u meer weten over het werk van deze stichting of hebt u vragen? Stel ze gerust door een mail te sturen naar info@thuissterven.nl.
Bellen kan ook met de coördinatoren: Gabriëlle Disslehorst 06-22917027 en Inge Hoeksema 06-51565658.
Klik hier voor de website van Thuis Sterven
