Met de kringloop is het al net zo als met André van Duin. Eerst wil je er niks van weten, maar dan zo ineens is het volledig geaccepteerd. De omslag bij mij was tussen de kringloop van Zeist en die van Utrecht. Op weg van de een naar de ander dacht ik er anders over.
“Je denkt toch niet dat ik bestek gebruik dat een ander ook al in de mond gehad heeft”, zei iemand toen ik hem vertelde dat ik alle bestek bij de kringloop kocht.
“Hm, eet je wel eens buiten de de deur dan?” vroeg ik hem.
Ik vind dat wel een mooi voorbeeld van grenzen verleggen. Dat je gewoon weerstand hebt tegen de kringloop en dan argumenten daarbij gaat bedenken om jezelf gelijk te geven. Is dat niet de attributie- theorie?
Ik zelf had dat een beetje met tweedehands kleren. Dat ik me bedacht dat ik geen broek aan wilde die een ander ook al gedragen had. Maar als je dan in een hotelkamer bedenkt wie er wat allemaal op dat matras van jouw bed voor vannacht gedaan heeft, dan valt die schroom wel een beetje weg.
Ik heb tweedehands kleding eerst geprobeerd in de kringloop van Zeist. Samen met dochterlief, die me wat blouses aanraadde. Maar ik voelde me er hoogst ongemakkelijk en vooral ook bekeken. Dus ik was snel weg.
Dochterlief was een stuk standvastiger en die reed me linea recta naar de kringloop van Utrecht. En zowaar. Onderweg was ik mijn schroom verloren. Ik kocht een paar blouses en een mooie wintertrui waar ik nu al drie jaar van geniet.
Inmiddels snuffel ik zonder schroom tussen de kledingrekken van de kringloop in Wijhe. Ik heb met een meetlint de omvang van een fijne broek uit mijn eigen kledingkast opgemeten en kies met die gegevens vrolijk passende kleding. In het pashokje hoef ik alleen maar de lengte nog te proberen. Maar eigenlijk maakt me dat ook niet uit. Bij ’te lang’ vouw ik de pijpen om. Bij ’te kort’ knip ik de broek tot korte broek.
Tijdens de afgelopen coronavakantie in november was dat aan de hand. In Limburg was het gewoon 22 graden toen. Mijn kringloop-langebroek was me veel te warm. Dus heb ik bij een boerderij langs de wandelroute een schaar gevraagd en de pijpen afgeknipt. Dat vond mevrouw Van de Schaar zo leuk dat ik er een vlaaipunt bij kreeg. Zij kon niet weten dat ik op dat moment een broek van 3,50 euro meerwaarde gaf. De rafelranden heb ik later voor vijf euro laten omzomen bij de lokale kleermaker aan de Stationstraat in Raalte.
Is er iemand meer in de zaal die een fantastische korte broek aan heeft voor 8,50 euro?
Meer artikelen over het thema Hergebruik hier.
