Hasan Kaddour is gevlucht Syriër en inmiddels genaturaliseerd Nederlander. De eerste vijf jaar in Nederland waren overleven, maar nu hij een Nederlands paspoort heeft, wil Hasan niet alleen zelf vervolgstappen maken in Nederland, hij wil ook verhalen verzamelen van Syriërs en Nederlanders, met als doel elkaar beter te leren begrijpen. De verhalen moeten over het gewone leven gaan van Nederlanders en Syriërs, waar ook ter wereld.
Op OpinieinSalland heeft Hasan al menig verhaal geschreven over wat hem bezighoudt en wat hem opvalt. Harrie Kiekebosch helpt hem daarbij. Samen zetten ze nu het integratieplatform op. De naam is er al: DamastNl. “Dat verwijst naar de Syrische verfijnde weeftechniek ‘damast’ waarmee je de stof brokaat maakt. Damast wijst uiteraard ook naar de stad waar het bedacht werd: Damascus, de hoofdstad van Syrië, maar het is ook een verfijnde techniek met dat mooie brokaat als resultaat, die wat ons betreft heel goed verwijst naar de verhalen die we hopen te publiceren,” zeggen Hasan en Harrie.
Op de Syrische website Eqtesad kwam Hasan een mooi artikel tegen dat goed op de DamastNl zou kunnen passen als de site straks klaar is. Over de Damasceense ambachtsman Muhammad Saeed Sheikh Jaber die een origineel houten weefgetouw, een erfstuk van zijn voorouders, de Syrische oorlog wist uit te smokkelen naar Oostenrijk, waarnaar hij zelf de oorlog ontvlucht was.
Het weefgetouw behoort al vijf generaties tot de familie van van Sheikh Jaber, hij ging steeds van vader op zoon. Eind 2012 werd de jonge ambachtsman vanwege de oorlogsomstandigheden gedwongen het land te verlaten en naar Jordanië te verhuizen, waar hij ongeveer een jaar verbleef, begin 2014 verhuisde hij naar Turkije en vandaar vestigde hij zich definitief in Oostenrijk. Daar onderzocht hij de mogelijkheden het houten weefgetouw, een zeldzaam antiek meesterwerk dat alleen in musea te zien is, ook die kant op te krijgen. Dat lukte. Van Damasus naar Beiroet, naar Frankrijk, naar Wenen, naar Innsbruck. Met boot, vliegtuig en vrachtwagen waren de vier kisten en 800 kilo drie maanden onderweg. In Innsbruck was het nog een hele zoektocht een plaats te vinden waar het 3,5 meter hoge weefgetouw weer opgebouwd kon worden. Maar het is gelukt.
Het weefgetouw staat niet meer op een ambachtsmarkt in het centrum van Damascus maar maakt in Innsbruck nu weer Damasceens brokaat met draden die dunner zijn dan een mensenhaar. Maar niet met goud en zilver erin verwerkt zoals dat eigenlijk bij brokaat hoort. Want dat zou te kostbaar worden. Maar wat is niet kan nog komen. Het weefgetouw van Gabr raakt steeds bekender. De verkoop gaat goed, dus de productie neemt toe. Herenstropdassen, damessjaals, gillette-jurken kussenslopen vinden hun weg naar Europese en Arabische klanten.
