Hier ben je dan. Als een vluchteling in een klein dorp in Nederland. In mijn hoofd zitten het verleden, het heden en de toekomst. Een pijnlijk en vermoeiend verleden waar ik niet naar terug kan. Het voelt als zwemmen in een rivier van zand waarin iemand je naar de bodem wil trekken. Dat beeld wil maar niet weg uit mijn hoofd.
Door Hasan Kaddour
En in Syrië gaat de oorloog maar door en door. Ik zie dat dagelijks in het nieuws. Maar ook in de contacten met mijn familie en andere vrienden en bekenden. Ze leven zo goed en zo kwaad als het wil, nog onder de bommen van Assad.
Verleden
Ik heb pas nog een hele nacht gehuild nadat ik een video opgestuurd had gekregen van de bruiloft van de dochter van mijn zus. Een heel lieve meid! De bruiloft, die werd gevierd zonder licht, zonder elektriciteit. Het moest onopvallend gevierd worden, schuilend voor de oorlog. Ik had de indruk dat ze hun uiterste best deden mij er van te overtuigen dat ze plezier hadden. Ik heb de video vaak teruggespoeld en opnieuw gekeken. Ik heb er om gehuild. Om kleine details als gewoontes en de levensstijl. Omdat ik hier nu alleen ben, maakt dat het zo pijnlijk. Alleen hier in Olst, met weinig om handen en zo verschrikkelijk veel tijd om na te denken, om te herinneren.
Heden
Maar ja, ik ben hier. Hier is mijn heden. Ik moet hier mijn leven weer oppakken. Maar hoe doe ik dat? Wat gaat de eerste stap worden? Zullen ze me hier eigenlijk wel accepteren? Daar twijfel ik soms over, als ik het nieuws volg… Er waait hier ook een andere politieke wind. Ik vraag me dat af bij ieder woord dat ik uitspreek, bij iedere glimlach die ik ontvang. De medische wetenschap zegt het: een lichaam kan een nieuw orgaan ieder moment afstoten terwijl het tegelijk werkt aan acclimatiseren. Ik ben dat nieuwe orgaan, ik moet mijn best doen te acclimatiseren. Maar dat verhoogt ook de druk op mij, op dat nieuwe orgaan. En er is een grens, mentaal gezien is er een bovengrens.
Het leven hier is niet zo makkelijk als dat ik in mijn hoofd had toen ik hier aan kwam. Ik kwam aan in een leeg huis. Ik sliep twee weken op de grond. Ik at voedsel uit blik. De winter begon. Korte, grauwe dagen. Fysiek misschien allemaal heel makkelijk, vooral als je bedenkt waar ik vandaan kom. Maar geestelijk? Zwaar. Heel zwaar.
Ik zal het opbiechten. Een vluchteling denkt dat je in Nederland terecht komt in een land vol met engelen. Maar zo zit het blijkbaar niet. Er zijn hier heel veel heel andere mensen. Met heel verschillende gedachten. Ik heb geprobeerd vriend te worden met iedereen, deed daarvoor meer mijn best dan ik eigenlijk kon. Voor de mensen die ik beter leerde kennen probeerde ik een open boek te zijn. Want uiteindelijk weet ik ook dat ik de vijand ben van alles wat onbekend is.
Ik werk aan mijn toekomst. Die zal onlosmakelijk zijn van het heden en mijn verleden. Eerst de taal leren, integreren, werken. Wat voor werk dan ook, het is een middel om in contact te komen, interactie met de mensen hier. Maar vind hier maar eens werk, in een land dat vol zit van wetenschap, vol met professionals, vol met kennis en vaardigheden, een land waar je geen enkel gebrek aan ervaring vindt. In zo’n superieure samenleving is het moeilijk je te bewijzen. Dat kost een hoop energie, vooral als je drie jaar in oorlog geleefd hebt, vluchtte over zee, het risico op de dood liep, de dood in de ogen keek.
Toekomst
De toekomst, die is me nog vaag. Maar ik moet die kant op wandelen. Stap voor stap. Met respect voor mijn eigen ‘zijn’, maar ook met respect voor het land en het dorp hier. Ik wil succesvol worden, dat is een wet die ik me zelf heb opgelegd. Of, zoals we in Syrië zeggen: ‘een man die niet goed zorgt voor de grond van zijn familie, kan geen goede dingen voor anderen bij zich dragen.’
Hasan Kaddour is vluchteling uit Syrië, neergestreken in Olst.
