De wereldorde of het financiële systeem, bijna alsof deze twee woorden dezelfde betekenis uitdrukken en in de Arabische taal zijn ze bijna identiek qua letters!
Terwijl ik door het bos wandel, dwalend in diepere gedachten, denk ik altijd na over mijn rechten en plichten in dit leven, breder gezien onze rechten als mensen en onze plichten als mensen in dit leven en dus ook in deze nieuwe mondiale samenleving.
Als je het de nieuwe financiële samenleving wilt noemen, dan zouden we verondersteld worden deel uit te maken van dit mondiale systeem, zelfs als we diep in het bos zijn en denken dat we ons losgemaakt hebben van de buitenwereld. Veel indicaties proberen je er altijd aan te herinneren, en binnenin rijzen er veel vragen: Ben ik deel van het mondiale systeem? Misschien is de belangrijkste vraag wel: Wil ik deelnemen aan het mondiale systeem?
Het zou niet vreemd moeten zijn dat ik me in een bos bevind in een klein dorpje dat bijna onzichtbaar is op de kaart, genaamd Olst. Enkele dagen voor de verkiezingen komen deze vragen in je op en het angstaanjagende is dat deze vragen eigenlijk existentiële vragen zijn en geen deel van een eenvoudig actieplan. Wij als individuen en groepen bevinden ons in dit nieuwe systeem gedreven naar het magazijn van vragen en hun gewetens (wie, hoe, waarom, waar… enzovoort).
Hoewel veel mensen deze vragen vermijden en mensen worden die antwoorden moeten geven in plaats van vragen te stellen! Wanneer moet ik autobelasting betalen? Waarom is de internetservice vertraagd? Wat worden uw energiekosten dit jaar? Hoe kan ik meer salaris sparen?
Op wie ga je stemmen? In het bos kun je de bomen observeren, één voor één, de lucht tussen de bomen, de koele bries. Op dat moment voel ik me eigenaar van alles wat ik zie, het is van mij, en ik ben de heerser over wat mijn ogen zien. Ik ben nu in dit bos (mijn bos). Ik hoor het rumoer van het leven en het ritme van het mondiale systeem dat zijn gang gaat buiten, zonder mij te zien, eigenlijk zonder mijn bestaan in overweging te nemen. Ik hoor vanaf mijn plek het lawaai van aankomende politieke verkiezingen in mijn tweede thuisland, Nederland!
Nogmaals, verkiezingen en het schommelen op de schommel, naar rechts en naar links. De wereld is ook bezig met het afwegen van de voor- en nadelen, en je moet je voorstellen dat een kaart van de grootte van een ansichtkaart een slimmere oplossing zou kunnen bevatten dan het mondiale systeem! Kan het echt? Wat zullen de liberalen en de linkse partijen doen, of wat kan rechts en extremisme doen? En er is een fraaie uitnodiging voor jou om deel te nemen aan dit mondiale systeem!
Er is een verstikkend gevoel in mij, terwijl ik in dat bos ben, vraag ik me af waarom er altijd iemand is die mijn koninkrijk van me wil afnemen, en waarom ik, als mens, altijd moet bewijzen dat ik de wettige heerser van mijn koninkrijk ben. Waarom wil iemand mijn vlaktes, velden, bossen en de lucht boven mij in bezit nemen? Waarom is er altijd iemand die me probeert te overtuigen dat dit koninkrijk niet van mij is?
Van de vlaktes van Saraqib in Syrië, waar ik opgroeide onder een dictatoriaal regime met een lange snor, tot aan de bossen van Olst, in de omhelzing van een verleidelijke democratie.
Waarom is er altijd die onbekende stem achter mij die me hardvochtig wil vertellen dat alles wat mijn ogen zien niet van van mij is want ik ben geen gekroonde koning?
In die vlaktes in Syrië was het mondiale systeem een misvormd systeem, maar het blijft een product van het nieuwe mondiale systeem. Het ontstond door een rekenkundige methode om mathematische formules toe te passen, om tussen liberalisme, communisme, socialisme, religie en fascisme te navigeren.
Die stem wilde bevestigen dat alles wat je in dit koninkrijk ziet, toebehoort aan de president, aan de partij, aan iedereen behalve aan jou, een soldaat in dit systeem voert slechts zijn rol uit, niet meer dan dat! Wanneer ik dat besluit kan ik je verbannen uit deze plaats en uit het hele koninkrijk!
Als ik dan bij de bossen van Olst aankom, lijkt een andere stem te behoren tot hetzelfde systeem, maar is dramatischer en slimmer. Deze wil je hetzelfde bevestigen, dat wat je als jouw koninkrijk beschouwt, eigenlijk niet van jou is, dat je slechts een goede burger bent, een werknemer in een van de fabrieken die behoren tot het mondiale systeem. Je doet je werk met toewijding en zorg, maar als het systeem boos op je wordt, kan het je eruit gooien.
In feite, na veel overdenken, voel je dat er iets aan je energie begint te knagen, je concentratie verstoort en alles om je heen lijkt gericht te zijn op het afleiden van jouw realiteit. Je kijkt naar de toekomst en ze laten je lezen en soms zelfs teruggrijpen naar het verleden, maar voor jouw realiteit?
Nou, je krijgt de kans om jezelf vragen te stellen die aan het begin van de column zijn gepasseerd, waar krijg ik iets, wanneer en hoe, enzovoort! Maar misschien kun je je de brutaliteit voorstellen dat ze je tijd verzwaren met de keuze van de bank waarmee je wilt werken en uiteindelijk, of het nu bank A of bank B is, het komt op hetzelfde neer en alles wat er gebeurde was dat je gedachten een tijdje werden afgeleid, terwijl je die tijd misschien voor andere zaken nodig hebt.
Er is een partijdig geroezemoes dat me vertelt dat alle ideeën, hoe fout ze ook zijn, een kern van waarheid bevatten. Historisch gezien, zelfs met zijn tekortkomingen, heeft zelfs de communistische partij positieve aspecten en hetzelfde geldt voor het liberale systeem en voor alle partijen, ongeacht hun standpunt. Dus er is geen absolute waarheid en er is geen absolute juistheid, je bevindt je altijd in het midden of je leunt over naar een bepaalde kant!
Mijn overtuigingen en principes neigen misschien naar wat we de linkse partijen noemen. Ik houd van de versierde zinnen die ze nog steeds gebruiken, die zinnen en uitdrukkingen lijken op een archeologisch artefact dat in het kelder van het museum is geplaatst. Ze halen het eruit, blazen het stof eraf, gebruiken het en zetten het dan terug op zijn plaats… en uiteindelijk bevind je jezelf weer alleen met je vragen!
Dan vraag je je af, leven de linkse partijen niet nu onder het liberale regime en onder het nieuwe wereldsysteem? En dragen ze daardoor ook bij aan de groei van dit systeem en aan zijn machtsovername? Ze hebben onze energie nodig voor hun voortbestaan, we zijn eigenlijk de brandstof die verbrandt om hun reusachtige generatoren te laten werken! En ik bedoel hier niet alleen de partijen met het woord ‘ze’, maar het hele wereldsysteem!
Waarom wandelen we niet en praten we alsof we koningen en koninginnen zijn? Het is niet alleen maar een droom of een surrealistisch toneelstuk, maar we hebben het recht om op zijn minst die beperkte ruimte om ons heen te bezitten en we hebben het recht om ver weg, diep, diep in ons bestaan en onze realiteit te kijken! Sommigen begrijpen misschien dat mijn oproep een achterhaalde oproep is tegen democratie en verkiezingen, maar dat is het niet, of misschien deels!
Uiteindelijk is de mens een sociaal wezen en zal hij binnen zijn gemeenschap leven en binnen de wetten van zijn gemeenschap, zelfs binnen de mentaliteit van de politieke partijen van zijn land, maar als je dieper kijkt, zie je daar beneden dan iets?
Ik zie dat de boer koning is op zijn boerderij, de eigenaar koning is in zijn huis en de oude man die in een afgelegen hut woont, is koning in zijn hut, jij ook!
Maar ver weg, daar op de vlaktes van Saraqib in Syrië en in de bossen van Olst in Nederland, moet je altijd onthouden dat er mensen zijn die mijn energie willen afnemen en me dan wegsturen als een vluchteling of een verstotene.
En de oplossing? In deze nieuwe wereld is er geen behoefte meer aan filosofen, en dit is iets dat iedereen kan opmerken, het ontbreken van filosofen. Maar de waarheid is dat de filosoof die in ieder van ons zit, begint te werken en vragen begint te stellen…
Volg je eigen filosoof!
