Ik las ooit een schrijver die zei: “Sommigen wenden zich tot priesters, anderen tot filosofen, weer anderen tot magiërs, maar ik wend me tot vrienden.” Misschien kon ik deze zin gisteren beter begrijpen, toen mijn moederland na een verwoestende oorlog zwaar werd getroffen en getroffen door een aardbeving. Je hoort altijd dezelfde woorden in ballingschap “Maar wat kun je doen?!”
Deze uitdrukking doet me pijn omdat er iets moest en moet gebeuren, wat, hoe en waar, en ik ben duizenden kilometers verwijderd, het was een zware last op mijn borst. Vrienden namen dit gevoel over en veranderden het in een positieve actie om de realiteit in mijn dorp Olst te verbeteren en we begonnen een reeks geldinzamelingsacties voor het door aardbevingen getroffen Noord-Syrië onder de naam Van Olst to Saraqib, de titel van het boek dat ik vorig jaar publiceerde
De avond van vrijdag 10 maart in het Holstohus was een vervolg op een reeks activiteiten die op initiatief van vrienden begon en dit feest gaf mij een overweldigend gevoel.
Het vertegenwoordigt mij, mij de persoon Hasan die altijd twee verschillende realiteiten op hetzelfde moment doorleeft, tussen een dagelijkse verbinding met een land dat eerst geteisterd werd door oorlog en vervolgens door een natuurramp en mijn andere land waarvan de realiteit anders, kalm en regelmatig is, tussen Saraqib en Olst. De aanwezigheid van Syrische zang van zanger Gharib Ali en zijn ontroerende liedjes over Home in Syria en midden in het dorp Olst, maakte mij duidelijk: dit ben ik!!
Bij emotionele gebeurtenissen probeer ik altijd te vermijden om verhalen als persoonlijke dagboeken te maken, maar heb bij dit artikel toch het gevoel dat het een dagboekdocument wordt, dat ik aan de deur van de kamer van mijn dochter hang, zodat ik het kan voorlezen aan mijn dochter als ze 15 jaar wordt!
Ik zal die avond in Olst met de sneeuwstorm nooit vergeten, iets dat zelden voorkomt voorkomt in Nederland: sneeuw in maart. Later terugdenkend aan deze avond zal het mij altijd herinneren aan één bijzondere situatie die een verbinding vormt. Het is de eerste keer voor mij om getuige te zijn van sneeuw op deze manier in Nederland en het is maar vijftien dagen voor je tweede verjaardag, dochter! Precies een uitzonderlijke dag, een koude avond, die ons dorp veranderde in een massale energie van warme gevoelens toen. Een dorp dat de pijn van mijn andere dorp in mijn moederland milderde en dat Saraqib omhelsde!
(lees door onder de afbeelding)
De aardbeving die de regio daar heeft meegemaakt, speelde ook een rol in mijn herinneringen, misschien negatieve, maar ik kan zeggen dat de mensen van ons dorp hier iets enorm positiefs uit dit negatieve hebben gecreëerd. Hoe positief is het dan te zien dat de mensheid altijd alles overwint, ook als je soms bang bent dat dat niet zo is. Je bent niet alleen, de goedheid in de mensheid gaat toch altijd door, zolang er mensen zijn wiens harten gevuld zijn met goedheid, liefde, liefde en en nog ontelbare malen…
Liefde, werkelijk hoogtepunt van Liefde!
Ik dacht na en liet mijn fantasie de vrije loop
Normaal is het zo dat kaarsen op de tafels worden geplaatst om het zachte licht daar betekenis aan te geven, maar op ons feest stonden de kaarsen in mijn beleving op de stoelen, zo voelde ik me! Als ik de namen van de aanwezigen zou kunnen opsommen met voor iedereen één kaars en dan nog één kaars, zou ik dat absoluut doen! Heb je het gehoord, mijn dochter?
De gelaatstrekken van de aanwezigen vielen zelfs bij het weinige en sfeervolle licht op en deze gezichten gaven een hartverwarmende realiteit weer, ze reflecteerden de liefde en betrokkenheid van wat er aan de hand was. We zouden iets presteren, zelfs nu we duizenden kilometers verwijderd waren, maar harten worden gelukkig niet vastgehouden door plaatsen en niet gehinderd door afstanden.
Om alles in te zamelen waren die uit Olst en ook uit andere delen van de dorpen bij ons net als de rest van Nederland!
Ik voel vanaf nu liefste dochter, dat wanneer ik je zal voorlezen, ik dat zal doen met mijn geest vol trots, dat je er altijd trots op zult zijn een dochter te zijn van Saraqib, een plaats die weerstand bood aan drie legers: het leger van Assad, Iran, en Groot- Rusland en toen viel omdat het nee zei tegen de dictator en tegen de verbanning van haar volk in Syrië en de rest van de wereld. En je zal er trots op zijn dat je een dochter bent van jouw dorp, wiens volk als eerste het geschreeuw van Saraqib hoorde en de dorpen in het noorden van Syrië na hun tweede ramp, die hen verpletterde onder het puin van gebouwen als gevolg van de aardbeving van de eeuw!
Iedereen was ’s avonds met enorme inzet bezig, alsof ze familie van een zieke waren die hard hun best deden om hen zoveel mogelijk gelukkig te maken en hen de pijn te laten vergeten. Dit wordt overgebracht door gevoelens, mijn dochter, dus papier en woorden kunnen veel van wat ik wil zeggen uitdrukken. Maar soms worden ook talen hulpeloos!
Sinds mijn vertrek uit Syrië herhaal ik graag een gezegde van een Syrische schrijver: “Afgunst op de spijker ontstaat doordat er hout is dat hem vasthoudt en beschermt.”
Mijn dochter, je bent geboren op de grond van dit dorp aan het water, de lucht en de bodem werden een deel van de cellen van jouw lichaam en haar verworven genen, maar de zuiverheid van je afkomst van de plek waar je vandaan kwam deelt deze genen!
Ik vertrouw erop, mijn dochter, dat je dan goed zult begrijpen wat het voor je dorp betekent om hier te staan met de steun van Olst. En het zal me inderdaad trots maken dat ik Saraqib met me mee kon dragen en Olst kon bereiken en vervolgens mijn dochter de sleutels van deze twee geliefde dorpen kan overhandigen.
Er zal altijd een vraag in mijn gedachten blijven: was het het lot dat ons hierheen dreef, of maakten we juist deel uit van het lot?
Er begint zich een nieuwe overtuiging met betrekking tot erbij horen in mijn hoofd te kristalliseren. Het lijkt mij dat erbij horen geen groot ding is, erbij horen bestaat uit miljoenen kleine dingen!
Vanuit deze overtuiging kan ik begrijpen dat elk detail en elk klein ding dat me overkwam in dit dorp een deel van liefde en verbondenheid in mijn hart opbouwde, precies hetzelfde als mijn herinnering aan Saraqib is: miljoenen details en kleine dingen!
En vanuit diezelfde overtuiging weet ik dat het me pijn zal doen en lijden wanneer Olst zou lijden.
En ook dan zal ik het onmogelijke voor mijn dorp doen als het me op een dag nodig heeft.
En misschien heb je me nodig.. Als ik er niet ben, ben jij er.
Olst en Saraqib, ik geef heel mijn hart aan jullie!
Klik hier voor de column van Joke Proper over dit evenement.
