Ik vertelde een van mijn Nederlandse vrienden dat mijn grootste droom, naast de vervulde droom van de val van het Syrische regime, is dat Nederland, mijn tweede thuis, als eerste zijn hand uitsteekt naar mijn eerste thuisland om het te helpen opstaan.
Ik droom ervan dat mijn thuisdorp Olst en en mijn geboortedorp Saraqib en andere Nederlandse en Syrische steden zustersteden worden en samenwerken om ons te helpen een nieuwe toekomst op te bouwen. Een toekomst waarin Syrië de weg volgt die Nederland is ingeslagen.
Sinds 2015 zie ik hoe de band tussen Nederland en Syrië diep en organisch is geworden, zowel menselijk als cultureel. Zelfs de Syriërs die nog in Syrië wonen, zijn vaak goed op de hoogte van nieuws en details uit Nederland.
Soms weten ze zelfs meer dan Nederlanders zelf, dankzij het dagelijkse contact via foto’s, video’s en sociale media, waarmee de Syriërs hier hun familieleden daar op de hoogte houden.
Een niet-wetenschappelijke, maar opvallende observatie is dat bijna elke familie in Syrië wel een familielid heeft dat in Nederland woont: een broer, zus, vader, oom of tante die inmiddels de Nederlandse nationaliteit heeft gekregen. Dit heeft een brug geslagen tussen beide landen en volkeren, en een einde gemaakt aan de onwetendheid die hen ooit scheidde.
Ik ontvang elk moment van de dag nieuws uit Syrië en Damascus, vanuit verschillende stromingen die daar nu actief zijn: seculieren, islamisten, liberalen en zelfs de voormalige Assad-aanhangers die plotseling van standpunt zijn veranderd. Sommigen van hen werden van de ene dag op de andere tegenstanders van Assad, ondanks hun jarenlange stilzwijgen of steun voor het regime dat al 14 jaar misdaden pleegt.
Wat mij het meest verbaasde, was de bereidheid tot verzoening onder de Syriërs. Het nieuwe bestuur, gesteund door de internationale gemeenschap (VS, Turkije, Europa), heeft het pad van vergeving en verzoening gekozen. De meeste Syriërs hebben daarop gereageerd, en er is niemand lastiggevallen die ooit Assad steunde. Zelfs de alawitische gemeenschap, waartoe Assad behoort en die hem met mannen en milities steunde tijdens de oorlog, is met rust gelaten.
Deze verzoening is een van de mooiste resultaten van de Syrische revolutie. Zowel het huidige militaire bestuur als het Syrische volk hebben hun menselijkheid laten zien in vele vastgelegde momenten, video’s, foto’s en journalistieke artikelen.
Dit deed mij denken aan beelden uit Nederland na de bevrijding van de nazi-misdaden, toen vrouwen die met de nazi’s samenwerkten werden gestraft door hun hoofden kaal te scheren in openbare pleinen. Een passende straf: geen bloedvergieten, geen wraak. Het lijkt erop dat onze revolutie in Syrië lering heeft getrokken uit alle menselijke revoluties in de wereld en deze zelfs op veel manieren heeft overtroffen. Tot nu toe is er geen bloedvergieten geweest, zelfs geen kaalgeschoren hoofden.
(Lees verder onder afbeelding)
De sfeer in Syrië wordt nu gekenmerkt door voorzichtigheid en afwachting. Mensen stellen zich grote vragen: Wat nu? Waar gaat het land naartoe? Wat gebeurt er met de nieuwe grondwet? Het parlement? De presidentsverkiezingen? De wederopbouw, en wie gaat dat doen?
Ik deel de voorzichtigheid van de Syriërs, maar niet hun angst. Ik blijf optimistisch, en dat optimisme is gebaseerd op het volgen van het nieuws en het analyseren van de gebeurtenissen. Mijn grootste zorg is echter de aanwezigheid van cellen van het regime die zullen blijven opereren, geholpen door Iran, om verwarring te zaaien en de revolutie te ondermijnen.
Dit is een reële dreiging die niet onderschat mag worden. Bovendien ben ik bang dat de haast onder de Syrische bevolking om onmiddellijke resultaten van de overwinning te zien, ondanks dat het regime pas een paar dagen geleden is gevallen, de situatie moeilijker kan maken.
Tot nu toe verloopt alles volgens plan. De stappen die het huidige bestuur neemt, zijn zorgvuldig afgewogen, en het Syrische volk, dat na 50 jaar dictatuur eindelijk vrijheid heeft geproefd, lijkt zich nu in een fase van herstel te bevinden. Misschien geloven sommigen nog steeds niet helemaal dat het waar is.
Vandaag vertrok de eerste testvlucht van de luchthaven van Damascus naar de luchthaven van Aleppo, met op het vliegtuig de nieuwe Syrische vlag. Dit is dezelfde onafhankelijkheidsvlag met drie sterren die werd aangenomen na de onafhankelijkheid van Frankrijk in de jaren veertig van de vorige eeuw.
Een Nederlandse vriend maakte een grapje dat deze vlag lijkt op het logo van Heineken. Nou ja, misschien is dat nog een onverwachte overeenkomst tussen de Syrische en Nederlandse volkeren 😊.
