‘Voel je je al een beetje veilig, voel je je hier al een beetje thuis. Of: voel je je al een beetje stabiel en gesetteld.’ Als ze me die vragen voorleggen, voel ik de adem uit mijn longen trekken. Ik moet me dan echt even stilhouden voordat ik een goed antwoord kan geven.
Door Hasan Kaddour
Ik ben een Syrisch vluchteling, ben de bommen van Assad ontvlucht, heb drie jaar met levensangst rondgezworven in Turkije en Syrië om uiteindelijk in Nederland terecht te komen. In al die tijd heb ik het gevoel gehad dat er geen grond onder mijn voeten was. Mijn huis was mijn rugzak. Waar ik sliep was het alleen maar een tussenstation. Zelfs de kop waar ik mijn water uit dronk was niet van mij. Ieder station was een tussenstation, een station om weer te verlaten.
Nu ben ik hier, in Nederland, in Olst. Voel ik me veilig en stabiel? Psychologisch niet nee. Ik weet niet wat de toekomst me gaat brengen. Voor nu is Nederland de vuurtoren die me redde. Maar straks, in de toekomst? Geen idee.
Fysiek voel ik me veilig, dat wel. Er zijn hier geen vliegtuigen, geen bombardementen. Ik leef in mijn huis, ik doe de dingen die ik moet doen, probeer onderdeel van de gemeenschap te worden. En ik wacht op wat de politiek over mij gaat beslissen.
Politci bepalen mijn leven. De snelle veranderingen op het politieke wereldtoneel maken me daarom bang. De opkomende intolerantie is het grootste gevaar. Met Trump bijvoorbeeld. En terrorisme wakkert die intoleranite aan. Het verspreidt angst en haat, tweespalt.
Ik krijg vragen over waar die terroristen vandaan komen. En waar ze onderdeel van uitmaken. Geen idee, maar ik weet wel dat het vaak alleen opererende mensen zijn, Volgens mij moeten ze makkelijk tussen de vluchtelingen herkenbaar zijn. Ze hebben een andere nationaliteit dan de groepen vluchtelingen. Ze opereren alleen, zijn geen onderdeel van een groep. Het zijn geradicaliseerde terroristen. Ik denk daarom dat ze niet met de vluchtelingen hier komen. Volgens mij poppen die terroristen overal gewoon op, als kankercellen.
En als ze een aanslag plegen, eist IS die op, ook al zitten ze er helemaal niet achter. Die media-campagne van IS lukt aardig, ze lijken daardoor een stuk groter. En ze maken de hele wereld instabiel.
Ik neem mijn eigen dorp als voorbeeld. Een leuk klein Syrisch dorp. De islam was er de hoofdgodsdienst, allemaal gematigde moslims. Sommigen waren christen. En we leefden vredig naast elkaar. Maar toen kwam de revolutie. Er kwamen mannen ons dorp binnen waarvan niemand wist waar ze vandaan kwamen, alsof ze van de maan kwamen. Binnen drie maanden waren ze de baas. Eén grote nachtmerrie. Het was een groepje ongeregeld. Aziaten, Afrikanen, Europeanen… het leek de maffia wel.
Ze hielden zich afzijdig, begonnen als het ware hun eigen samenlevinkje. Maar bepaalden wel wat er mocht en wat er niet mocht. Hun ‘geloof’ en hun ‘ritueel’ werden wet. Ze intimideerden iedereen. Ze gebruikten het wapen om die wet op te leggen. We waren allemaal bang maar ik kende niemand in ons dorp die hen aanhing. Dus schakelden ze een tandje bij. Ze vermoordden gewoon de groenteman van het dorp. Hij had iets gezegd wat niet mocht van de profeet. Volgens hen. Zo simpel was het. Ze vermoordden ook de verkoper van sterke drank. Want dat was ook verboden. In die wereld was gewoon niet meer te leven. Mensen vluchtten. Ik zelf ook. Twee maanden op de vlucht, voordat ik het land verliet.
Ik kan je zeggen dat deze mensen geen groep vertegenwoordigden, geen geloof, geen politieke beweging. Het was gewoon een groep ongeregeld die uit waren op geweld, mensen die in hun leven verder gefaald hadden.
En wij, onschuldige mensen, of we nu Europeaan of Syriër zijn, moslim, christen of jood, wij betalen de prijs.
Hasan Kaddour is vluchteling uit Syrië, neergestreken in Olst.
