Eenmaal in Ter Apel beland ik in een soort van permanente shock. Alles is nieuw. Alles is anders. Gewoontes, het systeem, de manier van denken, de manier van met elkaar omgaan, de taal, de natuur en het klimaat, hoe mensen er uit zien… echt alles.
Door Hasan Kaddour
In het begin absorbeer ik alles. Ik probeer met al die veranderingen te dealen. Ik ben nieuwsgierig. En ik probeer te begrijpen hoe het werkt, hoe dingen in elkaar steken, waarom het hier is zoals het is, waarom de mensen hier doen zoals ze doen. Er komt heel veel tegelijk op me af, voor iemand uit een heel andere wereld, een heel ander tijdssegment.
En tegelijk probeer ik te vergeten. Pijnlijke herinneringen weg te wassen. Niet meer te denken aan dat verleden dat nog zo angstig kort achter me ligt. Ik zoek zelfs naar positieve gevoelens. Veiligheid. Geen oorlog. Niet schuilen. Geen smokkelaars. Maar steeds weer die knagende gedachte: mag ik hier blijven?
Gelukkig kan ik Engels. Wat me een grote voorsprong geeft op andere vluchtelingen. De meeste Nederlanders praten ook Engels. Dat geeft een eerste verbinding. Maar het is niet genoeg. Ik moet ook Nederlands leren. Dat is misschien nog wel het allerbelangrijkste. Ik moet weer naar school. En mijn medevluchtelingen ook. Hoewel dat voor velen van hen heel moeilijk zal worden. Want voor velen geldt: school, daar zijn ze al heel lang niet meer geweest.
Mijn nieuwe leven hier, in een nieuw land. Heel langzaam zie ik het vorm krijgen. Ik begrijp heel goed dat ik ‘een vluchteling’ blijf. Dat er een verschil is tussen leven in een vluchtelingenkamp met allemaal vluchtelingen en een leven buiten het kamp met de rest van de Nederlanders.
Niks komt zo maar aanwaaien. Ik moet voortdurend alert blijven op mogelijkheden. Ik moet meedoen in het systeem hier, werken en meewerken. Het is hier geen plek voor iemand die maar willekeurig wat doet. Ik moet onderdeel worden van leven hier in Nederland.
Je zag dat mooi toen ik van Ter Apel naar andere opvangplekken ging. Iedere keer een stapel papierwerk. Een heleboel stappen die iedere keer als ‘die eerste stap’ voelen, ik moest soms denken aan al die eerste stappen van een kind dat steeds groter wordt en steeds meer deel gaat nemen aan de maatschappij. Ik ga net als dat kind steeds meer verantwoordelijkheid nemen, ik ga obstakels tegenkomen, ik bouw een nieuw leven op.
Dat nieuwe leven vind ik in Olst. Toen ik hoorde dat ik daar naar toe kon was ik blij. Een plattelandsdorp. Net als waar ik in Syrië woonde.
Hasan Kaddour is vluchteling uit Syrië, neergestreken in Olst.
