Toen ik in Nederland aankwam, was het een vreemd en enigszins grappig gezicht voor mij als ik vrouwen en mannen op de fiets zag rijden en vervolgens één hand naar rechts of links uitsteken. Ik wist dat dit was om aan te geven een bocht om te gaan, maar ik vond het een raar gezicht als nieuweling en ik vond het humoristisch maar ook en verbazingwekkend. Ik had dit nog nooit gezien. Alleen maar verkeerslichten in Syrië, Turkije of Griekenland tijdens mijn reis naar Nederland, zelfs niet in Zwitserland, waar ik een week verbleef.
Voordat ik aan asiel dacht, had ik in mijn Syrische stadje een kleine Fiat waar ik gek op was en die ik goed verzorgde. Via internet was ik in contact met vrienden die naar Nederland gegaan waren en die mij vertelden dat ik in Nederland zou moeten fietsen. Ik zei: “Echt niet.” De laatste keer dat ik op een fiets reed was twintig jaar geleden, als kind. Daarvan herinner me nog dat ik het heel vervelend vond om ermee te rijden, vooral in mijn dorp in Syrië. Daar is het wel gemakkelijk wanneer je van een steile straat naar beneden rijdt, maar wat word je moe en moet je zweten als je bergop moet!
Daarom stelde ik mij op het standpunt dat ik, als een volwassen man absoluut niet mag fietsen!
Schalkhaar
Toch moest ik deze mening herzien toen ik hier aankwam.
In Kamp Schalkhaar, op meer dan een half uur lopen van Deventer, zag ik mijn vrienden die afstand doen binnen tien minuten, op de fiets. Toen nam ik mijn besluit om een fiets te kopen. Ik wist dat er modellen voor vrouwen zijn en een ander type voor mannen. De damesfiets die ik kocht was gebruikt en kostte 35 euro. Dat herinner ik me nog en zei dat het goed was en haalde hem op uit Deventer.
Heel leuk was dat mijn fiets een deelfiets werd. Vrienden konden hem altijd lenen om naar de disco en zo te gaan. Ik had een Marokkaanse vriend die ook in het kamp woonde. Hij wilde elke dag om 9.00 uur naar de sportschool en om 12.00 uur weer terug en ik gaf hem dan de sleutel van de fiets de avond tevoren zodat hij me ’s morgens niet wakker zou maken.
Ik nam deze fiets mee toen ik naar Olst verhuisde en gebruikte hem veel. Daarna kocht ik een andere fiets en parkeerde de oude in de schuur, totdat mijn vrouw overkwam en hem ging gebruiken. Op een dag vergaten we hem in de fietsenstalling naast de blueswinkel terwijl mijn vrouw en ik naar Spanje reisden. De fiets vroeg toen iedere dag om hem op te halen, maar zoals gewoonlijk vergat ik dat. Toen we na twee weken terug waren ben ik hem gaan zoeken, maar waarschijnlijk had hij contact opgenomen met een dief of iemand in nood. “Kom op, je moet me weghalen.”
Dit is dus het levensverhaal van mijn eerste fiets!
Wat de tweede betreft, deze gaf ik een grappige Syrische naam (Abu Al-Zulf), een metafoor voor de man met de grote snorren 🙂
Abu Al- Zulf was een waardevol geschenk van een vriend, dus ik schonk er extra veel aandacht aan,
Reflecties over fietsen in Nederland
Ik wijzigde mijn mening over fietsen omdat Abu Zulf, of welke fiets dan ook, hier in Nederland aanvoelt alsof hij vanzelf gaat. Geen enkel probleem om hem soepel te rijden, werkelijk als een mes door de boter.
En het grappigste dat ik mijn vrienden vertel, is dat als je met de fiets de wind mee hebt de wind je duwt en als je tegenwind hebt de wind je niet tegenhoudt… Vreemde overeenkomst tussen de natuur, de fiets en Nederland.
En hetzelfde als je met de fiets op de weg naar beneden gaat en dan moet je omhoog is het is alsof je vanzelf gaat.
De moedereend en haar kinderen
Als ik in het prachtige Olst al ’s ochtends vroeg op pad ga en de straat uit rij, is het uitzicht zo prachtig. Je ziet moeders rijden op op grote fiets met twee of meer kinderen of rijden achter haar aan op eigen fietsjes.
Ik denk bij zo’n scène altijd aan een moedereend met haar kuikens.
Ook wanneer ze in een vijver of in de IJssel zwemmen.
Ik heb eens tegen mijn zus, die vanuit Syrië belde, gezegd dat ik zou willen dat zij dit tafereel zou kunnen zien. Als ik postzegels zou mogen ontwerpen zou dat er een van een dergelijk tafereel uit Olst worden.
Later begreep ik dat Nederland het land van de fiets is en dat er in Nederland meer fietsen zijn dan inwoners.
Ik heb ooit een wielerkoers ergens in Europa gezien en ik verwachtte dat een Nederlander zou winnen, maar dat gebeurde niet. Ik vroeg toen aan mijn Nederlandse vriend: “Ik verwachtte dat Nederland altijd zou winnen in de wielersport, waarom nu niet? Waarom winnen landen als Frankrijk en Duitsland…” Hij dacht even na en gaf toen een antwoord dat me overtuigde: “Nou in koersen zijn er altijd bergen en in Nederland zijn er geen bergen!” Hij lijkt me te hebben overtuigd 🙂
Toen ik op bezoek was in Spanje, zag ik daar een demonstratie van mensen op de fiets. Wat voelde ik me trots om uit te leggen hoe fietsen in Nederland in zijn werk gaat en hoe de wegen aan fietsverkeer zijn aangepast en er een uitgebreid net van bewegwijzerde fietsroutes is.
Toch wel een totaal andere kijk op fietsen gekregen sinds ik hier woon! Terwijl ik in Syrië nog bang was voor fietsen en dat nooit zou doen ben ik nu een officiële fietsambassadeur geworden die het Nederlandse fietsbeleid in het buitenland promoot.
