Wat moet ik zeggen, oh Olst, wat moet ik zeggen als de schuld te groot is geworden om hem terug te betalen, oh Olst, en de mensen van Olst! Ik kwam naar je toe als vluchteling, op de vlucht, op mijn hoede voor alles om me heen, gebroken hart en gelaatstrekken door het gewicht van pijnlijke herinneringen die ik draag, ik kwam bang naar je toe, dus je gaf me veiligheid, ik kwam naar je toe met duisternis in mijn ogen, dus je gaf me licht. Ik plantte mijn ziel in dit land en rozen en narcissen bloeiden om me heen
Sommigen denken misschien dat dit overdreven klinkt, maar het is niets meer dan de realiteit. Er zijn nu eenmaal steden en dorpen die je bewoont, maar zelden zijn er plaatsen die ook zo in jezelf, in je eigen hart gaan wonen! Maar dit ervaar ik wel helemaal met Olst!
Precies zeven jaar geleden zette ik voor het eerst voet aan de grond in Olst, moe, na een reis van een jaar waarin ik in alle opzichten een zwerver was. Ik kwam vanwege de oorlog tot het verlies van mijn geboortegrond, door ontsnapping en asiel, op een manier waarbij je vaak het gevoel hebt dat je je menselijkheid bent kwijtgeraakt, nadat je door de oorlog al het vertrouwen in de mensheid hebt verloren…
Ik wilde gewoon gaan liggen om uit te rusten na alles wat ik had meegemaakt, ik wist verder niets. Ik wist niet wat dit dorp voor mij in petto had, deze vraag stelde ik mezelf altijd in de lange winternachten terwijl ik alleen in mijn huis was.
Toen ik eenmaal aan de oever van de rivier de IJssel lag, was het nog een beetje koud in de lente en ik voelde het vocht van het gras door mijn kleren in mijn lichaam kruipen. Ik denk dat ik op dat moment een rilling voelde en dacht aan ‘Liefde!’
We hadden een boerderij in mijn Syrische geboortestad, Saraqib, waar ik altijd de zomer doorbracht om te werken en toezicht te houden. Het was een plek die me zeer na aan het hart lag, in een gebied met cipressen en druiven, een gebied vol groen gras, in exact dat gebied nam ik afstand van alles, liggend op het gras. En het gras stuurde me altijd hetzelfde vocht en ik voelde mezelf versmelten met de rode aarde, met mijn land en het land van mijn voorouders.
Ik voelde diezelfde stroom die door mijn lichaam stroomde in onze boerderij, het was geen vocht, geen water, niet koud, geen warmte. Het was iets dat je aderen binnendrong totdat je voelde dat je het inademde met de uitademing!
Ik realiseerde me toen dat jij mijn lot bent geworden, Olst, en hoe geweldig dit lot is.
In dat bos rond het kasteel bij Olst heb ik veel alleen gelopen en ik moet bekennen dat ik heb gehuild! Ik klaagde tegen de bomen, tegen de vogels en tegen de lucht van Olst, en daar deed ik ook een gelofte aan mezelf dat ik je nooit in de steek zou laten, Olst!
Ik heb moeilijke dagen doorgemaakt, maar ik heb nooit de hoop verloren. Hoop kwam altijd uit dit dorp. Alle mensen die ik ontmoette, alle mensen die me bijstonden. Ik zag Olst als een opengeslagen boek voor me en dit boek waren de zinnen in duidelijke en liefdevolle letters geschreven.
“Inspanning en vermoeidheid zijn nooit verspild in dit dorp. Je krijgt daar net zoveel plaats als je zelf aanbiedt en alles wat je aanbiedt zal beloond worden”
Deze benadering zorgt ervoor dat je uit alle macht vooruit gaat, dit was wat ik echt nodig had!
De stimulans die van dit dorp uitgaat vind je terug in de bomen van de bossen die hoog naar boven oprijzen, in de uitgestrekte vlaktes die de horizon voor je openen en op het voorhoofd en in de glimlach van de mensen,
Een van mijn Syrische vrienden die in Rotterdam woont vroeg me “ben je niet van plan te verhuizen?” Ik antwoordde: “Ja, eigenlijk heb ik een groter huis nodig.” Hij zei dan weer “Waar wil je naartoe verhuizen?” Ik zei “ik weet het niet precies, maar alle wijken in Olst zijn even mooi en geschikt voor mij!” Hij lachte en zei “ik bedoel, waarom verhuis je niet naar een grote stad, Rotterdam, Utrecht..?”
Dus vertel hem, mijn vriend, “luister goed naar me, ik ben een persoon wiens universum tegenwoordig eindigt bij de grenzen van de dorpsrand van Olst!” Voor mij is het oosten daar waar haar vlakten uitnodigen om te leven, gelukkig te zijn. Het westen is voor mij alleen waar de zon ondergaat. Het zuiden en het noorden zijn behulpzaam om mijn kompas altijd naar Olst te laten wijzen.
Ik verloor mijn dorp in Syrië dat diep in mijn hart zit door de oorlog, maar ik wil het andere stukje van mijn hart niet kwijtraken: dat van Salland.
‘Geef hem aalmoezen, vrouw, want er is niets pijnlijker in het leven dan blind zijn in Granada.’
(Mexicaanse dichter Francisco)
Ik las dit gezegde toen ik in Granada was, de dichter had groot gelijk met zijn uitspraak over Granada!
Maar toen ik terugkeerde van Spanje naar Olst, zodra de trein de streek van Olst weer binnenreed, voelde ik onmiddellijk dat de bomen en het landschap de geur van Olst waren geworden, dus leende ik de zin van de dichter en schreef het toe aan mijn dorp!
Ik zal deze woorden uit mijn hoofd leren totdat ik ze vergeet.
Ik trek deze lijn totdat ik hem uitveeg..
Ik zal velden planten totdat ik ze verbrand..
Ik bewaar die korrels tot ik ze uitstrooi.
Ik zal alle herinneringen doden..
Ik verraadde elke stad die ik passeerde
Plaatsen vergeven, net als vrouwen, geen verraad
En jij bent een glas wijn dat overloopt van extase
Onthul het mysterie van de zonsondergang
En je bent de verloren
En jij bent mijn pad
(Hasan Kaddour)
De realiteit is dat toen ik mijn boek “Het verhaal van mijn twee dorpen,van Saraqib naar Olst” publiceerde, ik een obsessie in me had, namelijk dat ik wil dat de naam Olst wordt genoemd door soennieten, om Olst meer bekendheid te geven in Nederland en de wereld. Omdat dit kleine dorp een enorm groter hart heeft dan mensen zich ook maar kunnen voorstellen, het heeft een positieve energie die alle grenzen overschrijdt
Ik was uitgenodigd om een toespraak te houden in de stad Nijverdal over mijn boek. Het publiek bestond uit ongeveer 250 mensen, de enorme zaal was vol en ik… ik kende niemand… er waren geen bekende gezichten voor me!
Tijdens de toespraak begon mijn hart zich te verheugen en te fladderen als een vogelvleugel toen de ceremoniemeester me voorstelde als de inwoner van Olst! Mijn hart klopte toen de mensen applaudisseerden wanneer ik de naam van Olst noemde!
Ik voelde dat ik mijn beloning had ontvangen, dit is wat ik wil, dit is waar ik dag en nacht mee bezig ben
En weer is dit dorp is mij een stap voor
Olst was me altijd een stap voor, al toen het achter me stond om de uitgave van mijn eerste boek te steunen, net zoals ze achter me stonden om mijn tweede boek te presenteren. Altijd gingen ze me voor als ik iets voor hen probeerde terug te doen maar het lukte me nog steeds niet.
Integendeel, ik ondervond een nog grotere respons toen de recente aardbevingen mijn dorp in Syrië troffen. Onmiddellijk nadat dit bekend werd gingen de mensen van Olst me voor met een project om te doneren voor de slachtoffers. De mensen stonden weer klaar en noemden deze actie naar een deel van de titel van mijn boek: “Van Olst tot Saraqib”
En elke keer weer haal ik mijn pen tevoorschijn en gebruik ik al mijn energie om iets terug proberen te doen.
Fietstunnel in Olst
Een nieuwe eer viel mij te beurt door een afbeelding van mij te laten plaatsen in een kunstwerk in de fiets- en voetgangerstunnel onder het spoor, die vrijdag geopend werd. Dit kunstwerk werd vervaardigd door kunstenaar Marina Nijdeken, die daarin afbeeldingen van markante Olstenaren, volwassenen en kinderen, samenvoegde. Ik was overweldigd dat ik daar tussen mag hangen en ik weet echt niet meer hoe ik deze gunst zal kunnen beantwoorden.
Het voelde bijna hetzelfde als toen ik in 2020 vereerd werd met het Nederlandse staatsburgerschap, maar hett Olster accent deze keer maakte het extra bijzonder voor mij. Olst heeft nu een grote schuld op mijn nek gelegd en heeft me enorm met haar liefde verrast, waardoor ik smoorverliefd op Olst ben geworden!
Olst komt vanwege dit kunstwerk lange tijd niet meer van mij af en ik wil echt nooit meer van Olst af
Ik verliet Syrië met slechts mijn pen en mijn geest, maar kan nu weer mijn geloften doen aan Olst en Saraqib
Nadat ik het nieuws over de tunnel op mijn Facebook pagina had gepubliceerd, vond ik een reactie van een van mijn familieleden in Syrië leuk, en ik sluit deze column daarmee af.
Olst houdt van je
En wij houden van Olst.
