Nostalgie en verlangen .. Hoe kun je deze twee woorden uitleggen? Wat mij betreft denk ik niet dat ze een vaste interpretatie hebben Een die kan worden geaccepteerd in de werelden van wetenschappen van talen, literatuur of psychologie. Ik ben er zeker van dat het twee afgeleide woorden zijn, zoals bijvoorbeeld de derde dimensie van tijd en ruimte.
Door Hasan Kaddour
Verlangen
U kunt verlangen naar iemand die u kent en mist, u kunt verlangen naar iemand die u nog niet kent. U kunt verlangen naar plaatsen, naar dingen die zijn verdwenen en niet meer kunnen terugkeren, zoals overblijfselen van herinneringen aan je jeugd.
Digitale familie
Hier beschrijf ik een familiescène, die ik wil veiligstellen en bewaren als een herinnering op papier.
Plaats: laptop en mobiele schermen, harten
Tijd: een paar dagen voor en na het begin van de Ramadan.
Onze familie kwam voor het eerst in 10 jaar weer samen in één bijeenkomst,
Tien jaar geleden, sinds het begin van de oorlog, zijn we verspreid geraakt. Één voor één een gedumpt buiten ons huis, ons dorp en ons land.
Het was avond en het videogesprek kwam van mijn zus die op de vlucht is en met haar man en drie kinderen in Turkije verblijft. Ik nam het telefoontje aan en zag toen op het scherm nog een tweede video. Het was mijn andere zus die nog steeds ontheemd leeft in een dorp in de buurt van ons eigen dorp met haar vier kinderen. Haar drie dochters die me heel dierbaar zijn, Nour, Aya en Sarah. Haar zoon Taim ken ik helaas niet, hij werd geboren na mijn vertrek. Ik herinner me nog dat ik bij zijn geboorte in Sakhalakar was en ik toen zijn naam voorgesteld heb.
– Hé (gelach) Hoe gaat het met je?
– Hoe gaat het met jullie?
Voordat we klaar waren met de begroeting, voegde mijn zus de belangrijkste persoon aan het gesprek toe: mijn moeder, die ook ontheemd buiten haar dorp in een Syrische stad woont. Mijn jongere broer zat naast haar met in zijn armen zijn dochter van 3 jaar oud en zijn zoon van nog geen anderhalf jaar. Deze broer en zijn gezin wonen bij mijn moeder en vader, en hij wilde ook deelnemen aan de bijeenkomst van onze familie.
Iemand riep dat we Shady vergeten waren. Shady is mijn tweede broer en hij woont met zijn gezin in Saoedi-Arabië. Hij kan al vanaf 2011 niet meer terugkeren naar Syrië uit angst om gearresteerd te worden door het fascistische regime in Syrië.
– Oké, heeft iemand hem gebeld?
En zo vulde het hele scherm zich toen ook mijn broer in de video verscheen. Net als ik was hij ook hierdoor overvallen en verrast, reden waarom hij nog steeds zijn pyjama droeg !!
Oh mijn God, wat is dit kleine scherm ongelooflijk. Dat een grote familie bij elkaar brengt. Een familie die door de oorlogsellende over de hele wereld verspreid is geraakt. Van Saoedi-Arabië tot Turkije en Syrië en tot Nederland in het hoge noorden.
We lachten allemaal en wisselden direct grappen uit, ik vroeg de dochtertjes van mijn zus wat er zo speciaal is aan het gezicht van de tante (die in Turkije is) .. Ze lachten allemaal en zeiden: Haar neus 🙂
De familie is uitgebreid. In tien jaar zijn er veel nieuwe familieleden bijgekomen.
Iedereen wilde Shaam zien ( mijn dochter).
Mijn dochter, het jongste lid van de familie. Iedereen wil haar leren kennen !!
Ach, ze lijkt op jou, nee ze lijkt op mij (zegt haar tante, mijn zus), een ander zegt dat ze op mijn vrouw lijkt.
Ze hebben allemaal een andere mening. Het lijkt erop dat mijn dochter beter eerst maar eens een beetje volwassen kan worden voor men een mening kan vormen .
Mijn nichtje (waarschijnlijk) in Saoedi-Arabië wil ons de certificaten van uitmuntendheid laten zien die ze daar op school heeft behaald. Jammer genoeg ken ik haar niet echt. Ze was nog heel jong toen ik haar voor het laatst zag, nu is ze al ongeveer tien jaar oud.
Ze vraagt me, haar oom: waar woon je nu?
– In Nederland, lieverd
Uh, dat is prachtig, het is mooier dan Saoedi-Arabië. Hier is er niets anders dan hitte en de woestijn
Zeker mooi hier maar wel altijd regen en hagel!
Ze zei tegen haar vader dat hij ons in Nederland moest gaan bezoeken We vertelden haar dat dat altijd goed was. En dat ik misschien bij haar langs kom in Saoedi-Arabië. Heet je me dan welkom?
Mijn moeder kijkt me aan op het scherm. Ik zie hoe haar ogen zich vullen met nostalgie en liefde. Ze ziet eindelijk haar kinderen weer. Voor het eerst sinds jaren ziet ze het meest waardevolle in haar leven weer samen.
Verlangen en nostalgie, ja.
Wat missen we elkaar!
Kinderen kennen hun neven en tantes amper nog!
Ik zei lachend: Shaam zal opgroeien en de Nederlandse taal spreken, maar ook Arabisch. Net zoals ik de kinderen van mijn zus in Turkije Turks en Arabisch hoor spreken. En mijn neven in Saoedi-Arabië spreken dan weer een dialect dat verschilt van het Syrische.
We zullen een grappige kakofonie van dialecten en talen hebben.
Misschien maar wat meer gebarentaal, indien nodig.
De minuten vlogen voorbij zonder dat we dat voelden en het gesprek liep ten einde, terwijl we allemaal lachten.
Dan zetten we de camera’s één voor één uit.
En ik bleef alleen achter terwijl ik melancholiek naar het lege scherm keek en alles overdacht.
Misschien was een van de vreemdste dingen van het gesprek dat we geen woord van verdriet spraken over ons huis, dat wordt bezet door het leger van Assad en waaruit alles is gestolen.
Dat is nu misschien eigenlijk alleen nog een stapel stenen.
We hebben het niet over onze pijn gehad.
We spraken niet over scheiding en vervreemding.
We hadden het niet over gedwongen verhuizingen.
Mijn moeder huilde niet om het huis waar ze zo van hield en waar ze uitgeschopt werd.
Ze huilde niet om de tuin en de bomen rond het huis, waar ze bijna net zoveel van hield als van haar kinderen.
De gretigheid om elkaar te ontmoeten liet hiervoor geen ruimte. En de aanwezigheid van de jonge kinderen.
Het verlangen liet geen plaats voor verdriet.
We waren gewoon een familie die elkaar heel gelukkig ontmoette na elkaar lang niet gezien te hebben. Door de vreselijke situatie in Syrië helaas alleen maar op een scherm.
