“Sinds ik hoorde dat Nederland Argentinië zou ontmoeten, was ik boos over het lotingsresultaat dat deze uitkomst gaf. De reden voor deze ergernis was verwarring. Ik steun het Argentijnse nationale team en tegelijkertijd wil ik niet dat Nederland verliest, terwijl ik wel geloof dat Argentinië de beker gaat winnen.
Samen met mijn familie in Syrië kijk ik met mijn broer, mijn tweede broer, mijn twee zussen met hun dochters via WhatsApp naar de wedstrijd. Mijn familie daar is heel sportief en geïnteresseerd in sport, vooral omdat dit WK de enige en welkome uitlaatklep voor hen is, gezien de slechte omstandigheden daar.
Welnu, laat ieder van u voor de wedstrijd uw positie bepalen. Ik zal Argentinië steunen! Mijn zus: “Hoe kan dat, waarom moedig je Nederland niet aan?” Ik vertelde haar dat Brazilië en Argentinië supermachten zijn op voetbalgebied en dat de meeste mensen hen steunen sinds ze kinderen zijn! Nou, mijn woorden waren niet overtuigend, maar ik vroeg of er iemand bij hen was die een prognose wilde geven zoals ik: 1-1. Alleen mijn nichtje reageerde positief hierop.
Ik heb hen gezegd: “nou, jullie zijn allemaal voor Nederland, alleen Aya en ik voor Argentinië, we zullen wel zien wie er wint.”
Ik had ook nog wat Nederlandse vrienden die samen met mij de wedstrijd volgden op WhatsApp en natuurlijk heb ik niet gezegd voor welk team ik supporterde!
Toen begon de wedstrijd. Vanaf het begin merkte ik dat mijn steun voor Argentinië niet zo sterk was als bij vorige wedstrijden. Ik was niet onder de indruk van hun aanvallen richting de Nederlandse doelman totdat een Argentijn speler het eerste doelpunt scoorde via een heel mooie pass van Messi. Toch kwam ik niet van mijn plaats. Ik klapte niet eens in mijn handen, er was een speciaal gevoel in mij, een sterke passie die niet wist waarheen!
Bij het tweede doelpunt voor Argentinië was ik ervan overtuigd dat de scheidsrechter van de wedstrijd bevooroordeeld was en tegen Nederland. Dat de strafschop die hij Argentinië gaf niet correct was. Nu begon enig fanatisme voor Nederland in mij de kop op op te steken. Deze scheidsrechter gaf gele kaarten aan iedereen, inclusief de wisselspelers en het zou me niet verbaasd hebben wanneer hij ook nog gele kaarten aan het publiek had gegeven. Verder leek deze scheidsrechter bang dat Messi geblesseerd zou raken. Het leek alsof hij meer op Messi gesteld was dan op zijn eigen moeder!
Het werd duidelijk dat er een innerlijke strijd in mij was begonnen.
Ik begon met een broederlijke blik naar de vermoeide Nederlandse spelers te kijken die voor een doelpunt vochten. Nooit had ik zo’n gevoel dat me domineerde. Het was meer dan een gevoel van sympathie en minder dan een gevoel van complete verbondenheid, maar het was overweldigend voor mi. Deze vermoeide jonge mensen bij de menigte die het stadion vulde en juichte voor Argentinië. Ik zag de plaats van de Oranje sinaasappel in het stadion. Ik zei eigenlijk tegen mezelf: als ik daar was, zou ik tussen hen in gaan staan. Ik zou woorden horen die een deel van mij zouden worden. (Hallo – graag gedaan – misschien hebben we het over Deventer of Nederland) Tegen dit publiek dat zich uit alle landen verzamelde om Argentinië te steunen, Ik merkte het zelf niet, ik begon de wedstrijd in een andere staat dan aan het einde. Toen was ik in een andere emotionele toestand.
Ik hoorde Farah, de Nederlandse commentator, zeggen dat de scheidsrechter tien minuten extra tijd gaf, de commentator was de minuten aan het aftellen (Nou, er zijn nog 9 minuten en vijftig seconden over – nog 9 minuten en veertig seconden over…) Ik had echt medelijden met hem en ontwikkelde gevoelens ter ondersteuning van hem.
Toen het wonderdoelpunt van Nederland viel schreeuwde ik onbewust “Goooal!”
Ik ging de gedeelde chatroom met de familie weer binnen op WhatsApp en schreef dat mijn emoties wonnen en ik zei tegen mijn nichtje: “Nu word je alleen gelaten”, maar ze haastte zich om mij. haar oom, bij te staan.
En dus ging vanaf dan de hele familie het Nederlands team krachtig aanmoedigden, ook in de twee verlengingen en daarna de strafschoppenreeksen die de zenuwen verbrandden.
Sommige van mijn Nederlandse vrienden stuurden me berichten via WhatsApp of Messenger. Hierdoor voelde ik ook mijn gevoel voor Nederland sterker en sterker worden.
Door deze twee uur dat de wedstrijd duurde besefte ik dat mijn al weer jaren durend leven in Nederland onbewust veel invloed op mij heeft gehad. Ik weet niet hoe lang dit anders geduurd zou hebben.
Uiteindelijk zal de wedstrijd een mooie herinnering blijven, ondanks het teleurstellende resultaat voor Nederland. Maar voor mij zal het altijd een dierbare herinnering blijven die ik niet zal vergeten zolang ik leef!
In deze wedstrijd ontdekte ik mijn loyaliteit aan Nederland!
