Er is een gedicht van een Arabische dichter waarin hij zegt:
Zolang je mijn recht respecteert, ben je mijn broer
Of je nu in God gelooft of in de steen gelooft
Door Hasan Kaddour
Ik herinner me dat ik in krijtpennen aan het snijden was om kleine beeldjes van de kerstman te maken, en ik maakte een grapje met mijn kleine broertje dat hij je een cadeau zou geven als ik kon vinden waar ik het verstopte.
Ik kwam in 2015 naar Nederland, dus de jeugdherinneringen die ik heb, komen allemaal uit mijn Syrische omgeving, uit een samenleving waarin een moslim samen met een christen samen met de rest van de sekten woont, relaties die vóór de burgeroorlog verweven waren als damast.
Daar vind je een christelijk dorp met ernaast een moslimdorp, en in de steden vind je de twee partijen door elkaar dat je soms niet weet of je vriend aan de universiteit een christen of een moslim is, totdat hij het je vertelt.
Daar leerde ik natuurlijk over christelijke feestdagen. Er zijn katholieken en protestanten, naast de orthodoxen die in de meerderheid zijn in Syrië, zij worden de oosterse kerk genoemd. Zij zijn van mening dat dat ze in het land van Christus zijn en dat Christus en zijn discipelen dit land hebben bewoond en er doorheen zijn gegaan, vandaar dat er veel historische heilige plaatsen zijn. Zo is er een stad in het zuiden van Syrië – Maaloula – waar de mensen nog steeds de Aramese taal spreken, de taal die Jezus ook sprak.
Ik herinner me dat er heel veel christelijke feestdagen waren, zoveel dat ik ze niet meer uit mijn hoofd ken, maar iedere sekte had ook nog eens een keer zijn eigen christelijke feestdagen. Of ze vierden dezelfde dag op een andere manier. Wat ik me herinner is dat ik blij was van al die dagen, want je kreeg vrij van school op elke moslim- én op elke christelijke feestdag.
Viering in de kindertijd
Als moslims beschouwen we christelijke feestdagen als een goede gelegenheid om wenskaarten uit te wisselen met goede christelijke vrienden en we vieren mee als vrienden ons uitnodigen. Maar onze kinderogen wachtten vooral op de dag van het nieuwe jaar. Dan vierden we als kinderen feest, we keken blij, en onze ouders keken blij omdat wij blij keken. We gaven elkaar cadeautjes. Omdat we elkaar iets wilden geven, niet omdat het materieel veel moest voorstellen. Zo gaf ik mijn ouders een appel uit de koelkast. Ik had als kind geen geld voor een cadeau te kopen, maar had hen op die manier wel iets geschonken
In Salland
Toen ik in Nederland kwam, zag ik hoe groot Kerstmis hier is. Ik kende de traditie van een kerstboom met de vele feestelijke lichtjes er in niet. Maar ik was dolgelukkig toen ik al die blijde gezichten zag zo kort voor de kerstdagen. Lachend in de straten, winkels en zelfs overheidsinstellingen.
Ik deel dat geluksgevoel graag en stuur nu ook mijn groeten via sociale media naar mijn goede vrienden, of ik antwoord ze als ik op deze dag een groet van hen ontvang. Het hielp me erg tegen de eenzaamheid die in voelde toen ik hier aankwam. Zo was ik ook heel gelukkig toen ik op een kerstdiner uitgenodigd werd in het eerste jaar dat ik hier in Olst woonde. Een avond bij een heel fijne Nederlandse familie die ik nooit meer zal vergeten.
Nu thuis
Mijn vrouw en ik hebben thuis nog steeds geen kerstboom. Maar kerst geeft ons wel een fijn gevoel, we hebben extra plezier. Maar de eerste dag van het nieuwe jaar blijft voor ons het mooiste feest, ook al wordt dat ook hier in Olst met vuurwerk aangekondigd die me aan de oorlog in Syrië doen denken als ik mijn ogen sluit. Dus sluit ik mijn ogen niet.
Want ik geniet liever, laten we vreugde kopen.
Ik beschouw me inmiddels als een zoon van Salland, en Olst is het dorp waar ik van hou. En de feestdagen van het christendom, islam, jodendom en alle andere religies moeten dagen van vreugde zijn. Dus weet je wat? Laten we die allemaal gaan gebruiken!!!
Dan sturen jullie mij een kerstkaart met kerst en stuur ik jullie een wenskaart op Eid Al-Fitr, het Suikerfeest. Dan vieren we de twee mooiste feestdagen samen, hand in hand.
Nu kan ik iedereen een fijne feestdagen en een goed nieuwjaar zeggen.
