De verwoestende aardbeving trof Syrië en Turkije enige tijd geleden. Ik zag hoe mijn geboorteland Syrië getroffen werd door een tragedie en een ramp, terwijl de hulpverlening daar traag en moeilijk op gang kwam.
Op dat moment wist ik niet meer wat ik moest doen, en wanhoop begon mijn hart binnen te sluipen. Mijn handen waren gebonden; ik kon niets doen, zelfs geen symbolisch gebaar. Totdat mijn Nederlandse vrienden, zowel burgers als ambtenaren, me verrasten.
Ze besloten een benefietavond te organiseren in het Holstohus in Olst, inclusief een veiling, om geld in te zamelen voor een hulporganisatie die actief is in Syrië. Het initiatief slaagde. Dat alles dankzij de warmte van mijn Nederlandse familie in Olst.
Vanuit mijn woonplaats Olst in Nederland volgde ik alles wat er in Syrië gebeurde, stap voor stap, moment voor moment. Toen de gevechten begonnen, hanteerde het regime dezelfde bekende tactiek: het bombarderen van steden en dorpen met explosieven en gevechtsvliegtuigen.
Even dacht ik, net als velen, dat het regime en zijn strategische bondgenoot Rusland op dezelfde manier zouden proberen de opstandelingen te breken: door burgers achter de frontlinies aan te vallen, en zo druk uit te oefenen op de strijders om zich terug te trekken. De menselijke en stedelijke verliezen zouden, zoals gewoonlijk, enorm zijn.
Vanuit mijn huis in Olst voelde ik me machteloos, terwijl de bekende adviezen van vrienden hier weer naar boven kwamen: “Je kunt er niets aan doen” en “Er is geen andere keuze dan verder te leven.” Die woorden klonken logisch, maar in werkelijkheid waren ze onoplosbaar voor mij.
Wanhoop, angst en bezorgdheid beheersten mij volledig, waardoor ik mijn innerlijke rust verloor. Het eerste waar ik aan dacht, was mijn toevlucht te zoeken tot het land dat mij veiligheid bood: Nederland. Ik hoopte dat het iets zou doen, iets zou proberen. Binnen de Nederlandse cultuur had ik geleerd dat vrijheid het hoogste goed is. Nederland, met zijn nieuwe rol in de wereld, kon een baken van vrede zijn, zowel in woorden als in daden, en zowel binnenlands als internationaal.
Intern bleek Nederland echter instabiel. De regering wankelde onder druk van verschillende problemen, waaronder de vluchtelingenkwestie, wat ook mijn eigen situatie betreft, ondanks dat ik nu Nederlander ben. Met andere dreigende uitdagingen wist ik niet meer waar ik terecht kon. Ik begon alle partijleiders e-mails te sturen en schreef een open brief aan mensen die tegen de aanwezigheid van vluchtelingen waren, en aan degenen die kritisch stonden tegenover de islam in Europa.
Het was een vreemde brief, maar ik hoopte dat hij zou helpen. Zelfs als hij niet gelezen zou worden, kon ik mezelf in ieder geval geruststellen dat ik niet passief had toegekeken.
Om eerlijk te zijn, sinds mijn aankomst in Nederland had ik weinig vertrouwen in premier Mark Rutte en zijn regeringen, vooral op het gebied van buitenlands beleid. In mijn ogen waren ze vaak besluiteloos, onduidelijk en verwarrend, zonder vastberadenheid. Dit was mijn persoonlijke mening, en het gold voor veel beslissingen, ook binnenlands.
Nederland, het land van mijn kinderen, blijft echter een plek waar ik hoop zie. Nederland heeft al eerder in Syrië ingegrepen, hoewel dat niet zonder fouten was. In 2015 ondersteunde het een radicale groepering en plaatste deze later op de terreurlijst. Zulke fouten zijn misschien onvermijdelijk, mogelijk door spanningen in de Nederlandse politiek of door Amerikaanse invloeden.
Ondanks alles blijft mijn droom dat Nederland, zowel de regering als het volk, een cruciale rol speelt in het toekomstige Syrië. Nederland kan veel doen voor Syrië, vooral nu het huidige tijdelijke bestuur in Syrië openstaat voor samenwerking.
Wat Nederland tegenhoudt om dit te doen, blijft voor mij een vraag. Syrië heeft dringend behoefte aan wederopbouw. Assad heeft een volledig verwoest land achtergelaten, met een uitgeputte staatskas. Iedereen weet van de vliegtuigen waarmee Assad het nationale goud en geld naar Rusland transporteerde.
Voor Syrië ligt de focus nu op het opheffen van sancties. Nederland heeft terecht bijgedragen aan sancties tegen Assad en zijn regime, maar met zijn vertrek zou het opheffen van die sancties de huidige regering enorm helpen bij de wederopbouw. Dit is essentieel voor de terugkeer van vluchtelingen. Veel van hen kunnen niet terugkeren omdat hun huizen en levensonderhoud volledig zijn vernietigd, en de basisvoorzieningen zoals elektriciteit, water en internet zijn nog steeds niet hersteld.
Ik sluit af met een voorbeeld van de vrijgevigheid van het Nederlandse volk. Tijdens een benefietconcert in de kerk van Olst zamelden inwoners veel meer geld in dan verwacht voor een ambulance voor Oekraïne. Dit toont de natuurlijke hulpvaardigheid van Nederlanders.
Mijn hoop is dat de Nederlandse regering deze geest oppikt en dat Nederland opnieuw een bron van vrede en hulp wordt, zowel nationaal als internationaal.
