Toen je met je kleine tas je land verliet, verbannen en verslagen, en alles achterliet- je kleren, je herinneringen, je fotoalbums – hoe je en je broer van kindertijd naar adolescentie naar volwassenheid gingen… en ook afscheid nam van relaties met vrienden en kennissen die je had opgebouwd als een steen voor steen gebouw, vrienden die je had verzameld sinds het begin van je adolescentie en in één klap was je van dit alles beroofd… Herinner je je dat wanneer je wakker werd op een verlaten Grieks eilandstrand nadat je alleen op een boot was gezet!
Deze trieste en nostalgische inleiding is niet voor een verdrietig artikel, integendeel, het is om de verjaardag van mijn tweeling te vieren, hun eerste verjaardag, het eerste jaar dat ze hebben doorgebracht in Olst… en samen met twee Nederlandse families met wie ik sinds mijn aankomst in Nederland een vriendschapsband heb opgebouwd, zijn zij de eerste herinneringen die ik begon te verzamelen in mijn nieuwe land en de verhalen die ik aan mijn koffer heb toegevoegd,en tot slot het weefsel waarin mijn kinderen hun leven begonnen!
Normaal gesproken vieren mijn vrouw en ik de verjaardag van onze oudste dochter, die twee jaar oud is, met onze families tijdens een feest op sociale media waarbij vijf landen betrokken zijn, verdeeld over verschillende continenten… Maar deze speciale herinnering speelde zich als bij toeval af in de dorpen van Salland: Olst, Raalte, en Wijhe.
Voor deze kleine viering nodigden we onze vriendenfamilie uit: Harrie Kiekebosch, Agnes Heethaar, Willy Boogaard en haar man Peter en hun dochter Julia. En ook Riet Temmink, de vriendin die aanvankelijk als vrijwilliger kwam om te helpen met de kinderopvang en uiteindelijk deel werd van de familie. Het verhaal gaat niet alleen over de speciale, bijzondere en nauwe relatie, maar ook worden de twee families, door ons beschouwd als de peetouders van de tweeling, aangezien zij de eersten waren die de tweeling na hun geboorte in de armen namen.
Ze zullen opgroeien en terugvragen naar hun eerste verjaardag. Misschien zal een van hen mij vragen, wanneer hij een tiener is geworden, waarom onze familie zo ver weg was en niet aanwezig was, waarom ik uit Syrië vluchtte en hoe ik hier kwam en waarom precies hier… Er zijn veel vragen waarvoor er meestal niet één antwoord is, elke vraag heeft verduidelijking en meer antwoorden nodig..
Mijn moeder zei tegen me, toen ze de foto’s zag, hoe blij ze is om al die vrienden om ons heen te zien. Het voelt altijd dat mijn moeder in zulke situaties gelukkig is, maar er blijft een knoop in haar hart omdat ze haar kleinkinderen niet kan zien of ze in haar armen kan houden! Maar het belangrijkste is dat ze haar handen opheft en begint te bidden voor het welzijn, succes en gezondheid van iedereen die aanwezig is. Dit is de manier waarop mijn moeder haar dankbaarheid uitdrukt!
In werkelijkheid voel ik soms ook die knoop in mijn hart, maar het enthousiasme van Agnes om de verjaardag van de kinderen bij te wonen, ondanks dat ze op hetzelfde moment een afspraak heeft met haar eigen dochter, was een troostend antwoord aan mij dat ik hier ook familie heb.
Aan een traditionele Spaanse maaltijd zaten we met zijn allen rond de tafel en bliezen we de eerste kaars uit op de prachtige taart die mijn kundige vrouw had gemaakt en waar ze twee dagen aan had gewerkt. Ondanks het warme weer was er niets dat ons ervan weerhield om nog meer warmte in de bijeenkomst te brengen.
(tekst loopt door onder afbeelding)
Al onze vrienden weten dat ik twee bomen heb geplant in de volkstuin, vernoemd naar mijn dochter Shaam toen ze werd geboren en ze willen weten wat ik voor deze kinderen heb geplant. Nou, dat zijn twee bomen, een walnootboom en een amandelboom. De twee bomen hebben in het Arabisch bijna dezelfde letters en hun vruchten worden veel gebruikt in Syrische zoetigheden. Omdat twee van de mensen die bij ons waren pioniers zijn in twee grote ecologische projecten (Aardehuizen en ’t Natuurlijk Huus), konden we het niet nalaten om over planten te praten en natuurlijk kwamen we ook bij de gezamenlijke strijd die we voeren tegen de slakken en de Coloradokever, waarbij ik veel strategische posities in mijn volkstuin verloor!
Uiteindelijk bedank je je vrienden voor hun deelname en voor de lieve cadeautjes voor je kinderen, en je denkt aan de schoonheid van het tafereel in Salland, wanneer mensen hier samenkomen voor verjaardagen, bruiloften of andere vieringen. We kunnen echt onze samenleving mooier maken. Het beeld van verspreide Nederlandse, Arabische en soms Spaanse woorden is soms een prachtig schouwspel.
Ik ben weggegaan van het verlaten eiland en heb zowel fysiek als mentaal afstanden afgelegd… en nu zie ik twee bomen die ik in de grond heb geplant en ik zal zeker niet meer zeggen vreemde grond, het is de grond die mij heeft gered, het is de grond en de aarde waarin ze zullen groeien…
De twee bomen wortelen en ze beginnen nu hun eerste takken te vormen.
