Geachte heer Burgemeester Ton Strien,
Ik wil u graag vertellen dat ik me altijd veilig voelde omdat dingen in deze gemeente uiteindelijk bij u terecht zouden komen. Ik wil u graag vertellen dat ik me veilig voelde in Olst-Wijhe omdat u in het gemeentehuis was.
Staat u mij toe u dit bericht toe te sturen als burger die als vluchteling naar Olst kwam en later door uw gemeente werd geëerd toen hij zijn Nederlandse paspoort en staatsburgerschap ontving, vergezeld van een boeket rozen en een zorgvuldig gevouwen Nederlandse vlag die mij blijvend moest herinneren trots op mezelf te zijn tot het einde van mijn leven.
Meneer, mag ik iets persoonlijks vertellen? Toen ik naar Nederland kwam, op de vlucht voor de heerschappij van een repressieve politiedictatuur, had ik een psychologische belasting bij me vanwege een lange erfenis die was opgebouwd in de veertig jaar dat ik daar woonde. Daarin was een fobie opgenomen voor macht. Ik had immers veertig jaar in onderdrukking geleefd.
Ik was bang voor elke ambtenaar in een bestuur. Dat had ik meegenomen naar Olst-Wijhe. Ja, ik was onbewust bang voor ze. Zoals dat met een fobie werkt, weet ik in mijn hoofd dat het hier helemaal niet nodig is, maar er is iets in me dat me altijd maar weer één aanbeveling geeft: weglopen. Of anders: overdreven complimenten geven om jezelf te redden!
Iemand in uw positie in mijn vorige land, vertegenwoordigde de dictator in het gebied waar ik woonde, de vertegenwoordiger van de absolute macht, die wreed was, onrechtvaardig en corrupt. Toen ik hier kwam, aan de andere kant van de Middellandse Zee, moest ik veel ballast kwijtraken om een leven te kunnen leiden dat zicht op toekomst zou bieden. Ik moest vechten tegen al die fobieën. En ik slaagde daar in de meeste gevallen in. Uw land en vooral uw gemeente speelde een grote rol in het kwijtraken van mijn fobieën.
Heer Burgemeester,
Maanden na mijn aankomst arriveerden en vestigden zich een aantal vluchtelingen in een opvangkamp in Olst, ongeveer 15, de meeste Syriërs, een of twee kwamen uit Eritrea.
Een medewerkster van de gemeente nodigde ons uit om te lunchen in het gemeentehuis, waar de burgemeester alle aangekomenen wilde ontmoeten aan een tafel met Syrisch eten, bereid door enkele vrouwen van de nieuwkomers.
Ook al woonde ik toen al een paar maanden in Olst, toch werd ik ook uitgenodigd. Eigenlijk durfde ik helemaal niet, zo maar vrijwillig naar een vertegenwoordiger van de overheid gaan? Weglopen!!!
Ik dacht veel na. Het is makkelijk zo’n ontmoeting te vermijden, je te verontschuldigen, ‘je bent immers niet een van de belangrijkste genodigden’ hield ik mezelf voor. Ik kende toen het politieke systeem hier nog niet, dus ik werd achtervolgd door die fobie van overheidsfunctionarissen.
Toch verzamelde ik al mijn krachten en besloot te gaan. Daar ontmoette ik voor het eerst in mijn leven een ander type overheidsvertegenwoordiger. Vanaf het eerste moment was de eenvoud van de burgemeester en zijn majestueuze aanwezigheid duidelijk. Onmiddellijk, binnen tien minuten begon mijn oude beeld van overheid in mijn gedachten te vervagen en begon ik met de burgemeester te praten, zowel in groep als in een één-op-één gesprek tussen mij en en de burgemeester. Hij zei dat hij mijn columns las en vroeg me om dat door te zetten. Ik was zo trots op dat gesprek dat u zich met al uw drukke werkzaamheden vermoedelijk niet eens meer herinnert. Maar het was ontzettend belangrijk voor mij.
U en uw gemeente waren niets anders dan een uitgestoken hand die me steunde en me optrok toen ik bijna viel en die applaudisseerde toen ik aan het winnen was. Een gevoel van echte veiligheid.
Heer Burgemeester,
Als ik u lof toespreek, voel ik dat ik voor het eerst in mijn leven de staat (de regering) oprecht en uit de grond van mijn hart prijs. Ik ben er zeker van dat de gemeente Olst- Wijhe het recht heeft om trots te zijn dat u hier een heel waardevol deel van haar geschiedenis bent geworden, die de toekomstige generaties, inclusief mijn kinderen, zich nog tientallen jaren zal herinneren.
Accepteer de groeten en veel geluk voor de toekomst van een van uw zonen.
Prachtig Hasan. Gedenkwaardig voor de burgemeester en voor jou. En fijn dat je jouw gedachten deelt met ons, zodat wij ons beter in jou en andere vluchtelingen kunnen verplaatsen.
Wat een prachtige woorden. Dank je wel.