Mijn vlucht uit Syrië, via Turkije naar Griekenland, criminele smokkelaars, onherbergzame bergen en een verschrikkelijke overtocht op zee. Dat was vooral fysiek lijden. Nu – in Athene – begint het psychische lijden. En dat is misschien nog wel veel zwaarder.
Door Hasan Kaddour
Voor het eerst voel ik me alleen. Ik heb wel mensen uit mijn eigen land om me heen, maar mijn familie is nog in Syrië. Ik sta voor een heel eenzame herstart van mijn leven waarin ik heel voorzichtig moet opereren. Geen ruimte voor fouten. Een verkeerde stap kan mijn eind zijn. Ik krijg te maken met nieuwe smokkelaars die me verder Europa in zouden moeten helpen. Of willen die mijn geld stelen en me verder overlaten aan de straat?
Ik leef voortdurend in onzekerheid en angst. En maak een afspraak met een smokkelaar in het holst van de nacht. Of het veilig is? Geen idee. Ik neem de gok. Ik ontmoet hem in een donkere steeg waar we overeenkomen dat ik verder kan reizen. De plek van de afspraak lijkt me een van de gevaarlijkste plekken van de wereld. Het lijkt of alle bendeleden zich daar verzameld hebben.
Maar ik neem het risico. Voorzichtig. Ik loop over het midden van de straat, zodat iemand niet ongezien iets kan doen. Daarna ga ik van café naar café. De smokkelaars houden daar residentie. Als spinnen in een web loeren ze naar klanten, hun prooi. O, wat haat ik die mensen. Maar ik heb ze nodig. Ik móet ze vertrouwen. En ik moet ze geven wat ze vragen. Zelfs als ik niet helemaal overtuigd ben… In Syrië had ik al vluchtelingen gezien die eerst uitgekleed waren door de smokkelaars, toen voor ze moesten werken om weer geld te verdienen voor een overtocht. Dat moest mij niet overkomen. Ik heb er geen zin in dat nachtmerries over oorlog en bloedvergieten vervangen worden door nachtmerries over diefstal en verraad.
Zes maanden lang ben ik op die manier bezig geweest een goede vervolgroute te vinden. En uiteindelijk lijkt het me te lukken. Met het vliegtuig naar Nederland. Ik kan dat bijna niet geloven. Veel medevluchtelingen gingen een andere weg. Via de bossen van Duitsland of Oostenrijk verder naar het westen.
Zelfs als ik al in het vliegtuig zit, geloof ik nog niet dat het me gelukt is naar Nederland te gaan. Zou ik echt uit mijn nachtmerrie komen? Ga ik echt naar Nederland? Of zou hij omdraaien, terugvliegen? Een raar gevoel in mijn lichaam. Absurde angsten.
Terugdenken aan een maand lijden in Turkije. Een half jaar in Griekenland. De dagen op zee. En dan nu op weg naar Schiphol. Zou ik hier een plek vinden waar mijn voeten kunnen rusten?
Hasan Kaddour is vluchteling uit Syrië, neergestreken in Olst.
