Hasan Kaddour is voor zijn leven uit Syrië gevlucht, streek neer in Olst en heeft inmiddels een Nederlands paspoort. Hasan is in blijde verwachting van een baby. Deze column is ‘een bericht aan mijn dochter, geschreven voor zonsopgang en voor de eerste ademhaling na de bevalling’
Door Hasan Kaddour
Op een dag zal ik je, mijn dochter, op een dag zal ik je vertellen…
Hoe de Syriërs zich als trekzwaluwen verspreidden in alle seizoenen van China in het oosten tot de grenzen van de aarde in het westen.
Dat is allemaal gebeurd mijn dochter, want op een dag zei de Syriër terwijl hij op de grond van zijn vaderland was, dingen die hij blijkbaar niet mocht zeggen.
Maar we wisten niet wat we niet mochten zeggen, noch tegen onze eigen beul, noch tegen de immorele wereld en haar grootmachten.
Het Syrische volk wordt niet vernederd.
We streden allemaal, mijn dochter, met onze voeten om de zweep van de beulen, alsof we een gekruisigde Christus waren…
De beul sprak met de harde noordelijke winterwinden, die wilden een worden met de Syrische mensen. Maar de beul wilde niet dat wij ook een waren, ondanks de kalmte van ons kleine land, rustend als een juweel, als een speelse meid, haar voeten natmakend in het mediterrane water tot aan het albasten been, gekleed in een verleidelijk licht en verleidelijke kleding van doorzichtige zijde die aan haar charmes was bevestigd.
Jouw volk, mijn dochter, heeft de boeien van hun polsen gesneden met hun tanden.
En hij liep door de straten van zijn land die hij kent en kent en kent de buurten en kent hem en houdt van de trottoirs en zij houdt van zijn voeten.
En hij liep zingend tussen de velden en de boomgaarden, liedjes geweven door de grootmoeders en de jongens van de warme
…dood of niet vernedering…
Mijn dochter, ik zal je vertellen hoe je grootvader de sleutel van zijn huis meenam toen een leger dat hem vroeg, het leger dat zich het leger van het vaderland noemde, het leger dat hem van haar verdreef. In de hoop op een dag terug te keren naar een huis dat hij kamer voor kamer had gebouwd en naar het land dat hij een heel leven had beplant.
Ik zal je ook vertellen hoe je vader de sleutel van zijn huis in de zee verloor toen hij op de vlucht was voor moord, de zee overstak en de dood om voor jou het leven te zoeken
Om je te ontmoeten.
En ik zal je vertellen waarom je de dochter bent van een dorp met de naam Olst, in het noorden van de aarde én de dochter van een dorp in het oostelijke Middellandse Zeegebied.
Mijn dochter, je zult trots zijn dat je daar en hier thuishoort. Je zult trots zijn dat je de zoon bent van Syrië, dat verscheurd werd door verraderlijke zwaarden. De dochter van Holland is je warme omhelzing.
Je wordt hier aan de IJssel geboren.
Je zult de verbondenheid met dit land en zijn bossen als tulpen voelen.
Je zult trots zijn als je je eerste woorden in het Arabisch zegt en ze afsluit in het Nederlands.
Het leven is van jou, mijn wonder van de natuur.
Je hebt paden die je bewandelt in Olst, en je zult ze onthouden
En ik zal je de paden in Saraqib vertellen, en je zult ze onthouden
Een boom hier is de zus van een boom daar. En je ziel hier raakt de mijne daar
Je leert het geluid van de machtige IJssel-rivier uit je hoofd en speelt met water met je handen alsof je water uit de Middellandse Zee draagt
Jij bent de navelstreng die dit land met dat land verbindt, mijn dochter,
Ik zal je veel vertellen en er veel voor verbergen
Dan zal ik tranen uit mijn ogen laten lopen, mijn dochter. Vraag niet, lijd niet en laat je niet verrassen.
Hoe zullen we schrijven
Terwijl we in het bloed naar de nek zwemmen
Hoe zullen we schrijven
Hoe vinden we een ruimte om te schrijven
Hoe zullen we tijd vinden om te schrijven
Hoe gaan we een hart vinden om te schrijven
Hoe we ons zullen bevinden in de tijd van verloren schrijven
Hoe vinden we witte vellen zonder rood om op te schrijven
Waar zullen we ogen vinden die niet met onze ogen huilen om te lezen
