Door Harry Vossen
Men zegt weleens: de schone dingen des levens zijn volop aanwezig. Maar je moet ze wel op het juiste moment grijpen als ze voorbij komen. Zo doen we dat vandaag ook, op deze zondag 24 oktober 2021. Mooi stralend weer. Helder blauwe lucht waartegen de geel wordende bomen sterk afsteken. Het heeft vannacht aan de grond gevroren vanwege een matig- maar wel koud- noordenwindje.
Mijn geliefde en ik gaan op stap: door het Drostenkamp naar Hotel Inn Salland. Heerlijk in het zonnetje op het buitenterras. Kop cappuccino en appelgebak met slagroom. Het terras is goed gevuld met fietsers, wandelaars en hotelgasten. Merkwaardigerwijs komt een man met een kruiwagen zand en een andere man met een waterpas van wel anderhalve meter tussen de tafeltjes door laveren naar de binnenplaats. Bij een kort onderzoek mijnerzijds zie ik dat een deel van de binnenplaats opnieuw besteend wordt. Op zondag! ’t Zal wel niet kunnen wachten tot morgen.
En dan… van het terras op weg naar de markt zien we plotseling een serie geel-witte vlaggetjes op palen naast de weg. Van de basiliek tot de pastorie vormen ze een pad. In de tuin van het pastoorshuis staan de leden van het showorkest Sint Caecilia met majorettes in de kou te wachten op wat komen gaat. Wij, als geboren Limburgers, opgegroeid in de sfeer van het Rijke Roomse Leven van de jaren vijftig herkennen zo’n tafereel. Daar moet een processie aankomen!
Onze harten springen op van nostalgische vreugde als we het het kerkgebouw betreden. En ja hoor, meerstemmige koorzang, een half gevulde kerk, rond het altaar een keur van zo’n twintig hoogwaardigheidsbekleders in lange gewaden. In het wit en twee in paars gehulde grijsaards. Dat moeten bisschoppen zijn.
De feesteling staat temidden van zijn collega’s ‘in het woord’ zijn vijfentwintig jarig priesterschap te vieren. Bij navraag blijkt het om pastoor Ronald Cornelissen te gaan die 25 jaar geleden tot priester is gewijd. De dienst loopt ten einde als wij aanschuiven en we zijn blij dat we nog een stukje mee mogen maken. Compleet met communieviering, al was dat na een ontsmettende spray in onze handen. Alsof het Lichaam van Christus geïnfecteerd zou kunnen worden met het coronavirus! Zelfs de celebrant die de communie uitdeelde had een masker voor zijn gezicht.
Onder donderende en jubelende orgelmuziek verlaat het hele gezelschap de kerk, gevolgd door de al dan niet gelovende kerkgangers. En, ja in processie, gaat het buiten tussen dertig pauselijke vlaggetjes door naar de tuin van de pastorie. Aldaar geeft het showorkest een serenade aan de jubilaris, waarna een groot applaus klinkt. Het feest gaat daarna binnenskamers verder voor genodigden.
Wij vervolgen met een heimwee-gevoel van onderdompeling in een warm bad uit de vorige eeuw onze weg. De wind op het volgende terrasje is weer koud. Maar we hebben we weer een mooie kraal aan de keten van mooie belevenissen in ons leven geregen.
Leuk artikel. Fijn dat er ook aandacht is voor de muziek die weer klaar staat, zelfs in de kou. Maar dit is niet st. Caecilia uit Raalte maar showkorps Amicitia uit Boerhaar.