Nu het onzeker is of Transavia wel vertrekt vanwege de personeelstekorten op Schiphol – wat een waanzinnige reden, die toch voorkomen had kunnen worden ?!- gaan we via een denkbeeldige vlucht naar ons geliefde Fuerteventura.
Op dit Canarisch eiland aangekomen in Porte de Rosario is het nog drie kwartier met de bus naar Corralejo, het meest noordelijk gelegen vissersdorp, vanwaaruit je op het naburige eiland Lanzarote uitkijkt.
Onderweg zien we een kaal, bergachtig landschap.
Grijs, grauw en zwarte lavarotsen gaan aan ons voorbij. Een desolaat gebied vertelde ons iemand die er voor de eerste keer kwam.
Kenners weten echter dat de vulkanische bergtoppen verkleuren naar gelang het zonlicht erop valt. Dan zie je ook, gele,rode, bruine en groene kleurvlakken op het gesteente, dat er al zo’n slordige 18 miljoen jaar ligt.
In de valleien groeien zelfs tomaatplanten, hoge palmbomen en laag struikgewas.
Daartussen door grazen kuddes geiten. Er zijn ooit meer dan 120.000 geiten geteld. Meer dan het aantal eilanders. Geitekaas is dan ook een belangrijk exportprodukt geworden.
We rijden over de weg langs het strand langs de helder blauwe zee.
Plotseling moet de bus stoppen. Er zijn vòòr ons auto’s met shovels heen en weer aan het rijden. Zoals bij ons sneeuwschuivers de wegen vrij maken van een dikke laag sneeuw, zo wordt hier een hoge laag geel-wit zand opzij geschoven!
We naderen een 25 km2 groot woestijngebied ten zuiden van Corralejo.
Geleerden zijn er nog niet helemaal over eens hoe dat zand zo tegen het vulkanisch gebergte terecht is gekomen. Sommigen zeggen dat het vanuit de tegenover gelegen Saharawoestijn in Afrika via de Atlantische Oceaan is overgewaaid. Over een afstand van ruim 100 kilometer!
Geloofwaardiger lijkt de opvatting dat het inderdaad van de Sahara afkomstig is maar dan vanaf de tijd dat de eilandengroep nog aan Afrika vastzat, zo’n 23 miljoen jaar geleden!
Zie verder Google hoe moeder aarde met de natuur gegoocheld heeft.
Hoe het ook zij, je kunt hier eindeloos wandelen. Als je maar een grote zonnehoed en stevige wandelschoenen meeneemt. Want heet is het zand wel aan je voeten.
Aangenamer toeven is het aan de haven
Dat is ons vast rustpunt geworden in de jaren dat we hier verblijven. Voor vertrek zeggen we wel eens: “we gaan niet op vakantie maar we gaan er een tijdje wonen.” Zo vertrouwd raakten we met het eiland en de mensen. Uit heel Europa hebben zich hier mensen gevestigd nadat ze eerst een paar weken genoten hadden van het mooie en goede hier.
Zo hebben we leren kennen: een hotelreceptionist uit Vlaanderen, een kunstenaarsvrouw uit Duitsland, een voortdurend breiende Zwitserse die hier met een Belg getrouwd is, een Hollandse tandarts, een doktersassistente die Nederlands spreekt maar in Duitsland opgroeide en nog nooit in Nederland geweest is, een Italiaans-Argentijns echtpaar dat een restaurant runt, Italiaanse ijswinkelmeisjes en een Franse croissanteriehoudster.
Ook veel Spanjaarden wonen hier die van het vasteland naar hier verhuisden. En…. Vele, vele toeristen uit Europa, U.S.A., Rusland en Japan, enz….
En ze komen allemaal niet voor de lekkere geitenkaas
Maar vooral voor het heerlijke klimaat. Warm met constant een fris zeewindje. Geen broeierig gedoe. Gezond zeewater voor voetproblemen. Zelfs reuma-gevoelige mensen gaan na een paar weken wandelen hier in de bergen gezonder en fitter naar huis. Zonder sauna of jacuzzi.
Geen wonder dat velen hier zijn blijven hangen
Eèn van hen treffen we op een bankje op de boulevard bij de haven. Zij zit voor zich uit te staren naar de vissersbootjes en het wijdse water.
Naast haar zijn nog twee plaatsen vrij. Dat lijkt ons een mooi plekje voor de lunch. Een gesmeerd broodje met water uit de supermarkt.
“Is this place free?” gaat het automatisch in het Engels. Zij lijkt meer een toeriste dan iemand van hier. “Oh, yes, of course”.
Ook wij zien de wisselende kleuren blauw en groen en de schuimkoppen aan de horizon.
“It`s beautyfull, isn’t?” probeer ik tegen de buurvrouw.
“Oh yes, i like it. And you?”
Het begin lijkt gemaakt. En veel hoeven we niet meer te zeggen. Na een half uur weet zij een beetje van ons en wij heel veel van haar.
Zij woont ruim tien jaar in Corralejo. Daar in dat witte huis aan de overkant van de baai. Laat nu bijna alle huizen en hotels aan de overkant wit gepleisterd zijn!
Zij komt uit noord Engeland, na twee mannen hoefde zij geen derde meer, is moeder van drie kinderen en oma van een stel prachtige kleinkinderen. Na de kinderen werd ze vroedvrouw en deed 2000 bevallingen. Allemaal thuis.
Na een kleine pauze vertelde mevrouw dat zij op haar 40e nog een zoon kreeg. En ondanks alle waarschuwingen van dokters en andere deskundigen had ze geen abortus laten plegen.
Godzijdank! Zij draaide een kwartslag naar ons toe en fluisterde: “die kerk hoef ik niet zo nodig, maar het klein beetje geloof dat ik nog heb in God, dat wil ik wel behouden….”
Want je moest eens zien wat voor een gezonde knaap hij is geworden. Hij is nu 35 jaar en komt met zijn kinderen hier op vakantie!
Familie in Engeland bezoekt ze wel nog. Maar haar zus zei vaak dat ze maar snel terug moest naar
Fuerteventura. Daar hoor je thuis.
Hier wil zij oud worden in de rust van de natuur, zonder stress.
“Maar nu moet ik de taxi naar huis nemen, want ik heb straks een lekkere grote vis gegeten en mijn maag vindt dat niet zo leuk.. See you later!”
Maar we zien haar al “soon” als we terugwandelen naar ons hotel.
Immers, lopen is beter dan de taxi, zei ze. Goed voor de spijsvertering. De vis was wel heerlijk geweest maar nu moet het er weer afgelopen worden. “Bye, bye!”
Mevrouw was dus wel een toeriste, maar nu ook iemand van hier!
(Wordt vervolgd)
